Σε καλοκαιριού προμάντεμα...
Μαρία Πολυδούρη
Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες
Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες
σε περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες.
Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι' αυτό είμαι σαν κρίνο ολάνοιχτο
κι έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.
Μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες
και στη ματιά σου να περνάει
είδα τη λυγερή σκιά μου ως όνειρο
να παίζει, να πονάει,
μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες.
σε περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες.
Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι' αυτό είμαι σαν κρίνο ολάνοιχτο
κι έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.
Μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες
και στη ματιά σου να περνάει
είδα τη λυγερή σκιά μου ως όνειρο
να παίζει, να πονάει,
μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες.
Γιατί, μόνο γιατί σε σεναν άρεσε
γι' αυτό έμειν' ωραίο το πέρασμά μου.
Σα να μ' ακολουθούσες όπου πήγαινα
σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου.
Μόνο γιατί σε σεναν άρεσε.
Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα
γι' αυτό η ζωή μου εδόθη.
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα.
Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου
μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.
Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου
μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,
μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου.
28/1/11
Την έλευση να ματαιώσει του χειμώνα...
Αργύρης Χιόνης
ΧΙΙΙ
Αυτός ο άνθρωπος δεν αντέχει το φθινόπωρο∙
τον φθίνει, ανεπανόρθωτα τον φθίνει, κι ας μηνείναι οπώρα. Είναι, ως εκ τούτου, φυσικό που
του αντιστέκεται, που σαν τρελός μαζεύει τα
πεσμένα φύλλα και τα ξανακολλάει στα κλα-
διά των δέντρων.
Θα καταφέρει άραγε να ακυρώσει έτσι του κα-
λοκαιριού την αναχώρηση, την έλευση να μα-
ταιώσει του χειμώνα;
25/1/11
Για ένα μήπως...
Κική Δημουλά
Διάλογος ανάμεσα σε μένα και σε μένα
Σου είπα: -Λύγισα.
Κι είπες:
-Μη θλίβεσαι.
Απογοητεύσου ήσυχα.
Ήρεμα δέξου να κοιτάς
σταματημένο το ρολόγι.
Λογικά απελπίσου
πως δεν είναι ξεκούρδιστο,
ότι έτσι δουλεύει ο δικός σου χρόνος.
Κι αν αίφνης τύχει
να σαλέψει κάποιος λεπτοδείκτης,
μη ριψοκινδυνέψεις να χαρείς.
Η κίνηση αυτή δε θα 'ναι χρόνος.
Θα 'ναι κάποιων ελπίδων ψευδορκίες.
Κατέβα σοβαρή,
νηφάλια αυτοεκθρονίσου
από τα χίλια σου παράθυρα.
Για ένα μήπως τ' ανοιξες.
Κι αυτοξεχάσου εύχαρις.
Ό,τι είχες να πεις,
για τα φθινόπωρα, τα κύκνεια,
τις μνήμες, υδρορροές των ερώτων,
την αλληλοκτονία των ωρών,
των αγαλμάτων τη φερεγγυότητα,
ό,τι είχες να πεις
γι' ανθρώπους που σιγά-σιγά λυγίζουν,
το είπες.
23/1/11
Η δόξα του αράγιστου νερού...
Κώστας Κουτσουρέλης
Αέρας Αύγουστος 25
Το πρόσωπό μου βλέπω στον καθρέφτη:
μια ζύμη δύσμορφη, βαριά, που ξεχειλώνει,
ένα αποφόρι που έχει μείνει ξέφτι,
μια χρυσαλλίδα απορημένη που στεγνώνει
στην κόλλα μέσα του καιρού –
πρόσωπο γέρου, ετοιμοθάνατου, νεκρού.
Το πρόσωπό μου βλέπω στον καθρέφτη:
τη ρέμβη, την απόφαση, τη γνώμη,
τον απαλό όρκο των χειλιών· τη χάντρα
της υγρής ματιάς· το θράσος των φρυδιών·
το πρόσωπό μου βλέπω στον καθρέφτη –
το πρόσωπο του εφήβου, και του άντρα.
Το πρόσωπό μου βλέπω στον καθρέφτη:
τη δόξα του αρυτίδωτου, του αράγιστου νερού,
το ρίγος μιας υπόσχεσης απτής, που δεν ξεπέφτει –
του βρέφους, του έμβρυου, του αγέννητου παιδιού.
μια ζύμη δύσμορφη, βαριά, που ξεχειλώνει,
ένα αποφόρι που έχει μείνει ξέφτι,
μια χρυσαλλίδα απορημένη που στεγνώνει
στην κόλλα μέσα του καιρού –
πρόσωπο γέρου, ετοιμοθάνατου, νεκρού.
Το πρόσωπό μου βλέπω στον καθρέφτη:
τη ρέμβη, την απόφαση, τη γνώμη,
τον απαλό όρκο των χειλιών· τη χάντρα
της υγρής ματιάς· το θράσος των φρυδιών·
το πρόσωπό μου βλέπω στον καθρέφτη –
το πρόσωπο του εφήβου, και του άντρα.
Το πρόσωπό μου βλέπω στον καθρέφτη:
τη δόξα του αρυτίδωτου, του αράγιστου νερού,
το ρίγος μιας υπόσχεσης απτής, που δεν ξεπέφτει –
του βρέφους, του έμβρυου, του αγέννητου παιδιού.
Μερικά μερικά...
Αντώνης Ζέρβας
Πολεμώντας αυτούς που ήθελαν
να διαγράψουμε νεκρούς και μνήματα,
γνώρισα την Αγανάκτηση και την παντρεύτηκα.
Στην κόρη μας, δώσαμε τ’ όνομα της γιαγιάς της
που την φωνάζαν Πέψη.
***
Η αλήθεια οράται, λέει ο Πλάτων.
Αν τύχει και τη ζήσεις, όμως,
είναι πολύ πιθανόν να γίνεις Διάβολος.
***
Ξέρω πολλούς μικρούς Ροβεσπιέρους
που δεν γεννήθηκαν στην πόλη Αρράς
με την ωραία μεσαιωνική πλατεία.
Αλλά τα υποκοριστικά μεγεθύνονται όλα.
***
"Αχ! τα φιλιά της,
ένα ένα σου βγάζανε τα νύχια
σαν τους βασανιστές στη Μπουμπουλίνας.
20/1/11
Πτυχές του σώματός σου...
Διονύσης Καψάλης
Νυχτερινό
Πτυχές του σώματός σου στα σεντόνια,
δεν έχω άλλο κόσμο να σου δώσω·
απόψε που με βάρυναν τα χρόνια
και σκέπτομαι να φύγω, να τελειώσω,
γυρεύω το σκοτάδι σου σα νά ’σουν
αυγερινός σ’ αυτούς που θα με χάσουν,
γυρεύω το ξημέρωμα πριν φύγει
το σώμα μου στα δάση και στα ρίγη.
Μα σκύβω κι ακουμπώ στη μυρωδιά σου,
με τ’ άστρωτα λευκά παρηγοριέμαι,
και να, θυμάμαι κάτι στα μαλλιά σου
σαν φως, και λίγο λίγο αποκοιμιέμαι.
Νυχτερινό
Πτυχές του σώματός σου στα σεντόνια,
δεν έχω άλλο κόσμο να σου δώσω·
απόψε που με βάρυναν τα χρόνια
και σκέπτομαι να φύγω, να τελειώσω,
γυρεύω το σκοτάδι σου σα νά ’σουν
αυγερινός σ’ αυτούς που θα με χάσουν,
γυρεύω το ξημέρωμα πριν φύγει
το σώμα μου στα δάση και στα ρίγη.
Μα σκύβω κι ακουμπώ στη μυρωδιά σου,
με τ’ άστρωτα λευκά παρηγοριέμαι,
και να, θυμάμαι κάτι στα μαλλιά σου
σαν φως, και λίγο λίγο αποκοιμιέμαι.
13/1/11
Ο τρόπος της αρχής...
Roberto Juarroz
Η αγάπη αρχίζει...
Η αγάπη αρχίζει όταν σπάζουν
τα δάχτυλα
και οι πτυχές των ενδυμάτων παλεύουν,
όταν δεν είναι πια ούτε αναγκαίο
μα ούτε περιττό
το γήρας στα μάτια που διασταυρώνονται,
όταν η πύλη των αναμνήσεων, είτε χαμηλή
είτε ψηλή,
ως το αίμα υποχωρεί.
τα δάχτυλα
και οι πτυχές των ενδυμάτων παλεύουν,
όταν δεν είναι πια ούτε αναγκαίο
μα ούτε περιττό
το γήρας στα μάτια που διασταυρώνονται,
όταν η πύλη των αναμνήσεων, είτε χαμηλή
είτε ψηλή,
ως το αίμα υποχωρεί.
Η αγάπη αρχίζει όταν ο Θεός τελειώνει
και όταν ο άνθρωπος πέφτει,
καθώς τα πράγματα -υπερβολικά αιώνια-
ξεκινούν κι εκείνα να φθείρονται,
και τα σημάδια, τα στόματα και τα σημάδια,
αλληλοδαγκώνονται
όπου τύχει.
και όταν ο άνθρωπος πέφτει,
καθώς τα πράγματα -υπερβολικά αιώνια-
ξεκινούν κι εκείνα να φθείρονται,
και τα σημάδια, τα στόματα και τα σημάδια,
αλληλοδαγκώνονται
όπου τύχει.
Η αγάπη αρχίζει
όταν το φως ραγίζει σαν
νεκρός μασκαρεμένος
πάνω σε μοιραία μοναξιά.
όταν το φως ραγίζει σαν
νεκρός μασκαρεμένος
πάνω σε μοιραία μοναξιά.
Γιατί η αγάπη είναι απλά ετούτο:
ο τρόπος της αρχής
πεισματικά κρυμμένος
πίσω από κάθε τέλος.
ο τρόπος της αρχής
πεισματικά κρυμμένος
πίσω από κάθε τέλος.
Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη
**********************
El amor empieza...
El amor empieza cuando se rompen
los dedos
y se dan vuelta las solapas del traje,
cuando ya no hace falta pero tampoco
sobra
la vejez de mirarse,
cuando la torre de los recuerdos, baja o
alta,
se agacha hasta la sangre.
los dedos
y se dan vuelta las solapas del traje,
cuando ya no hace falta pero tampoco
sobra
la vejez de mirarse,
cuando la torre de los recuerdos, baja o
alta,
se agacha hasta la sangre.
El amor empieza cuando Dios termina
Y cuando el hombre cae,
mientras las cosas, demasiado eternas,
comienzan a gastarse,
y los signos, las bocas y los signos,
se muerden mutuamente en cualquier
parte.
Y cuando el hombre cae,
mientras las cosas, demasiado eternas,
comienzan a gastarse,
y los signos, las bocas y los signos,
se muerden mutuamente en cualquier
parte.
El amor empieza
cuando la luz se agrieta como un
muerto disfrazado
sobre la soledad irremediable.
cuando la luz se agrieta como un
muerto disfrazado
sobre la soledad irremediable.
Porque el amor es simplemente eso:
la forma del comienzo
tercamente escondida
detrás de los finales.
la forma del comienzo
tercamente escondida
detrás de los finales.
Πρώτη δημοσίευση: περιοδικό Poeticanet, τεύχος 13, Σεπτέμβριος 2010 (http://poeticanet.com/poets.php?subaction=showfull&id=1285725970&archive=&start_from=&ucat=252&show_cat=252)
11/1/11
Κύριε...
Θεοδόσης Βολκώφ
Πρίγκηπας πολέμου
Δώσε μου Κύριε βέβαιο τον εχθρό
- σώμα με σώμα θέλω να χτυπιέμαι -
αυτόν που μες στα μάτια του διαβάζω
τετελεσμένο ή σχεδόν τον θάνατό μου·
κι απάλλαξε
απάλλαξέ με από τη διβουλία των φίλων
από τους λόγους και τις πράξεις των χλιαρών
από τα στήθια όπου η καρδιά στιγμές χτυπά
κι ύστερα πάλι ευθύς το μετανιώνει.
Αφού δεν είμαι ακόμη άξιος της ειρήνης
κι αφού να ξεπληρώσω πρέπει κρίματα πολλά
κι είμαι – το ξέρεις – Πρίγκηπας Πολέμου
δώσε μου Κύριε βέβαιο τον εχθρό
και καθαρό τον πόλεμο ώς το τέλος.
9/1/11
Συσπείρωση που εξαρθρώνεται...
Δημήτρης Αρμάος
Μια πολύ φτωχιά ιστορία
Εκείνη θα 'ναι αγράμπελη
Μα εγώ δε θα 'μαι αγριελιά
Πάσα συσπείρωση εξαρθρώνεται
Μόλις τελειώσει ο πόλεμος
Και με το πόδι πίσω η μπαλαρίνα
Σαν την κακογλωσσιά
Δείχνει έναν-έναν τους συνδαιτυμόνες
Δε μοιάζει ατσάλινος κανείς
Όπως μέσα στο αμπρί της εφηβείας
Πινεζούλες χτυπημένες στο σανίδι
Με βαρύ σφυρί
Τώρα καθώς επάνω μας
Έχει καθίσει κι ένα αμόνι
Υπερτερεί το δώρημα
Να ξημερώνει κι άλλη μέρα.
7/1/11
Όλα αιθάλη;
Richard Dehmel
Άνω θρώσκων
Πάνω απ’ τον έρωτά μας
κλαίουσα βαθειά ιτιά.
Νύχτα με σκιερή γητειά,
ναυαγούν τα μέτωπά μας.
Σιωπηλοί μες στο σκοτάδι.
Ρεύμα κάποτε εδώ
και τ΄ αστέρια για σημάδι.
Τώρα Όλα τους αιθάλη;
Άκου, στον ναό με αιδώ:
Ύμνοι… Νύχτα… Αγάπη θάλλει.
Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη
*************************
Aufblick
Über unsre Liebe
hängt
eine tiefe Trauerweide.
Nacht und Schatten um uns beide.
Unsre Stirnen sind gesenkt.
Wortlos sitzen wir im Dunkeln.
Einstmals rauschte hier ein Strom,
einstmals sahn wir Sterne funkeln.
Ist denn Alles tot und trübe?
Horch –: ein ferner Mund –: vom Dom –
Glockenchöre... Nacht... Und Liebe ...
eine tiefe Trauerweide.
Nacht und Schatten um uns beide.
Unsre Stirnen sind gesenkt.
Wortlos sitzen wir im Dunkeln.
Einstmals rauschte hier ein Strom,
einstmals sahn wir Sterne funkeln.
Ist denn Alles tot und trübe?
Horch –: ein ferner Mund –: vom Dom –
Glockenchöre... Nacht... Und Liebe ...
5/1/11
My rose...
Antoine de Saint-Exupéry
An excerpt taken out of the "Little Prince"
...
"The little prince went away, to look again at the roses. ´You are not at all like my rose", he said. "As yet you are nothing. No one has tamed you and you have tamed no one.` ...
`You are beautiful, but you are empty.` he went on. `One could not die for you. To be sure, an ordinary passer-by would think that my rose looked just like you ―the rose that belongs to me. But in herself alone she is more important than all the hundreds of you other roses: because it is she that I have watered; because it is she that I have put under the glass globe; because it is she that I have sheltered behind the screen; because it is for her that I have killed the caterpillars ( except the two or three that we saved to become butterflies); because it is she that I have listened to, when she grumbled, or boasted, or even sometimes when she said nothing. Because she is my rose." ...
"It is only with the heart that one can see rightly;
what is essential is invisible to the eye."
Ευτυχές 2011!
Ευχόμαστε σε όλους καλή χρονιά,
με υγεία, ευτυχία, δημιουργικότητα
και δύναμη για τις κάθε είδους αντιξοότητες!
Το 2011 ας ακολουθήσουμε τη συμβουλή του μικρού πρίγκιπα
κι ας μάθουμε να βλέπουμε με τα μάτια της καρδιάς και της ψυχής.
"Τα σημαίνοντα πράγματα είναι αόρατα για τα μάτια."
Ας έχει καθένας ό,τι επιθυμεί!
HAVE A HAPPY NEW YEAR!
GUTES NEUES JAHR!
¡FELIZ AÑO NUEVO!
