Επιτέλους, μια καλή παράσταση!!

Ένα νοσταλγικό, όσο και οδυνηρό ταξίδι σε παρελθόν και παρόν,

ένα πλούσιο, ουσιώδες έργο από έναν μάστορα του είδους και της διάπλασης χαρακτηρολογικών τύπων,

-επιτέλους!- μια σκηνοθεσία που σεβάστηκε το έργο και το απέδωσε στις σωστές του διαστάσεις

και ταλαντούχοι ηθοποιοί που σε κάνουν να ξεχνάς ότι βρίσκεσαι σε θέατρο!*

Αυτή είναι η "Αυλή των θαυμάτων" στο Εθνικό Θέατρο.

 Συνιστάται ανεπιφύλακτα.

*Ε, τις άνοστες βιντεοπροβολές τις παρακάμπτουμε...

Ε.Σ.

Αθήνα, Απρίλιος 2012

Την κοπελιά μου...

Στο μαύρο μετάξι, του χρόνου τα σείστρα...

Γιώργος Σεφέρης

Παντούμ

Τ' αστέρια κρατούν έναν κόσμο δικό τους

στο πέλαγο σέρνουν φωτιές τα καράβια

ψυχή μου λυτρώσου απ' τον κρίκο του σκότους

πικρή φλογισμένη που δέεσαι μ' ευλάβεια.

Στο πέλαγο σέρνουν φωτιές τα καράβια

η νύχτα στενεύει και στέκει σαν ξένη

πικρή φλογισμένη που δέεσαι μ' ευλάβεια

ψυχή  μου γνωρίζεις ποιος νόμος σε δένει.

Η νύχτα στενεύει και στέκει σαν ξένη  

στο μαύρο μετάξι τα φώτα έχουν σβήσει

ψυχή  μου γνωρίζεις ποιος νόμος σε δένει

και τι θα σου μείνει και τι θα σ' αφήσει.

Στο μαύρο μετάξι τα φώτα έχουν σβήσει

ακούγουνται μόνο του χρόνου τα σείστρα

και τι θα σου μείνει και τι θα σ' αφήσει

αν τύχει κι αστράψει η βουβή πολεμίστρα.

Ακούγουνται μόνο του χρόνου τα σείστρα

μετάλλινη στήλη στου πόνου την άκρη

αν τύχει κι αστράψει η βουβή πολεμίστρα

ούτε όνειρο θα 'βρεις να δώσει ένα δάκρυ.

Μετάλλινη στήλη στου πόνου την άκρη 

ψηλώνει η στιγμή σα μετέωρο λεπίδι

ούτε όνειρο θα 'βρεις να δώσει ένα δάκρυ

στο πλήθος σου το άυλο που σφίγγει σα φίδι.

Ψηλώνει η στιγμή σα μετέωρο λεπίδι

σαν τι να προσμένει να πέσει η γαλήνη;

στο πλήθος σου το άυλο που σφίγγει σα φίδι

δεν είναι ουρανός μηδέ αγγέλου ευφροσύνη.

Σαν τι να προσμένει να πέσει η γαλήνη;

Σ' ανθρώπους κλειστούς που μετρούν τον καημό τους

δεν είναι ουρανός μηδέ αγγέλου ευφροσύνη

τ' αστέρια κρατούν έναν κόσμο δικό τους.

 

¿Por qué...?

Με κάτι ανάμεσα σε ρέμβη και ραστώνη...

Raúl Gómez Jattin (1945 – 1997)

 

Λόλα Χάτιν

Πιο πέρα απ’ τη νύχτα που τρεμοσβήνει στα παιδικά τα χρόνια
Πιο πέρα ακόμη κι από την πρώτη μου ανάμνηση
Βρίσκεται η Λόλα –η μητέρα μου– εμπρός σ’ έναν καθρέφτη
να πουδράρει το πρόσωπό της και τα μαλλιά της να χτενίζει
Είναι ερωτευμένη με τον Χοακίν Πάμπλο –το γέρο μου–

και ήδη πάνε τριάντα χρόνια που ’ναι όμορφη και δυνατή
Αγνοεί πως στην κοιλιά της κρύβομαι για τη στιγμή
που η δυνατή ζωή της τη δύναμη χρειαστεί της δικής μου ζωής
Πιο πέρα από τα δάκρυα ετούτα που το πρόσωπό μου διασχίζουν
από τον αβάσταχτο πόνο τους που μοιάζει με γροθιά
βρίσκεται η Λόλα –η νεκρή– ακόμη σφριγηλή και ζωντανή
καθισμένη στο  μπαλκόνι αγναντεύοντας τα φώτα
καθώς το αεράκι της ανακατεύει
τα μαλλιά κι εκείνη πάλι τα μαζεύει
με κάτι ανάμεσα σε ρέμβη και ραστώνη
Πιο πέρα από ετούτη τη στιγμή που πέρασε ανεπιστρεπτί
βρίσκομαι κρυμμένος εγώ στη ροή ενός χρόνου
που πολύ μακριά με παίρνει και που τώρα τον διαισθάνομαι
Πιο πέρα από ετούτον τον στίχο που μυστικά με σκοτώνει
βρίσκεται το γήρας –ο θάνατος– ο ακούραστος χρόνος
όταν οι δυο αναμνήσεις, της μητέρας μου κι εμένα,
μια και μόνον ανάμνηση γίνουν: ετούτος ο στίχος

Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη

*********************************

Lola Jattin

Más allá de la noche que titila en la infancia
Más allá incluso de mi primer recuerdo
Está Lola - mi madre - frente a un escaparate
empolvándose el rostro y arreglándose el pelo
Tiene ya treinta años de ser hermosa y fuerte
y está enamorada de Joaquín Pablo - mi viejo -
No sabe que en su vientre me oculto para cuando necesite
su fuerte vida la fuerza de la mía
Más allá de estas lágrimas que corren en mi cara
de su dolor inmenso como una puñalada
está Lola - la muerta - aún vibrante y viva
sentada en un balcón mirando los luceros
cuando la brisa de la ciénaga le desarregla
el pelo y ella se lo vuelve a peinar
con algo de pereza y placer concertados
Más allá de este instante que pasó y que no vuelve
estoy oculto yo en el fluir de un tiempo
que me lleva muy lejos y que ahora presiento
Más allá de este verso que me mata en secreto
está la vejez - la muerte - el tiempo incansable
cuando los dos recuerdos: el de mi madre y el mío
sean sólo un recuerdo solo: este verso

Πρώτη δημοσίευση: Περιοδικό Poeticanet (τεύχος 14, Μάρτιος 2011)

Το κορίτσι...

Να σε ανακαλύψω...

Erich Fried

Νυχτερινό

 

Να σε καλύψω
όχι με φιλιά
απλώς και μόνο
με το σκέπασμά σου
(που απ’ τον ώμο
σου γλίστρησε)
στον ύπνο σου
να μην κρυώνεις

Κι ύστερα
σαν ξυπνήσεις
το παράθυρο να κλείσω
και να σ’ αγκαλιάσω
και να σε καλύψω
με φιλιά
Και να σε
ανακαλύψω

Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη

************************

Nachtgedicht

Dich bedecken
nicht mit Küssen
nur einfach
mit deiner Decke
(die dir
von der Schulter
geglitten ist)
daß du
im Schlaf nicht frierst

Später
wenn du
erwacht bist
das Fenster zumachen
und dich umarmen
und dich bedecken
mit Küssen
und dich
entdecken

Πρώτη δημοσίευση: Αφιέρωμα "Ο ερωτικός Έριχ Φρηντ", περιοδικό Poeticanet, 2012

Περὶ ἀγάπης...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Παύλου Α´ πρὸς Κορινθίους ἐπιστολὴ

 

Ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ, ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται, οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τὰ ἐαυτῆς, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τὸ κακόν, οὐ χαίρει τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ· πάντα στέγει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει.

***

 Ἡ άγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει· εἴτε δὲ προφητεῖαι, καταργηθήσονται· εἴτε γλῶσσαι, παύσονται· εἴτε γνῶσις καταργηθήσεται. ἐκ μέρους δὲ γινώσκομεν καὶ ἐκ μέρους προφητεύομεν· ὅταν δὲ ἔλθη τὸ τέλειον, τότε τὸ ἐκ μέρους καταργηθήσεται.

***

 νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα· μείζων δὲ τούτων ἡ άγάπη.

 

Θα κάνουμε ένα σύντομο διάλειμμα.

Καλό Πάσχα σε όλους!

Zoe - Tanguera...

Σαν θάνατος που δεν έχει ούτε παρελθόν...

Αλέξιος Μάινας

Οι συνήθειες

Σαν να λείπουν σελίδες.

Συνήθισα να σε σκέφτομαι τυχαία.
Τις προάλλες δε σε είδα στα εγκαίνια,
ούτε στο Άστυ την Κυριακή.
Αλλά χθες μετά από βδομάδες φάνηκες στην ουρά τού θεάτρου
με τα πόδια σταυρωτά στο μπλε μίνι
σαν θάνατος που δεν έχει ούτε παρελθόν.
Και παλιά βρισκόμασταν τυχαία στις ίδιες σκηνές,
έβλεπα ξάφνου έκθετους τους βραχίονες ή τα γόνατα
στις εκθέσεις των Ισπανών
ή σε κάποιο αμεταχείριστο μπαράκι ή καφέ.
Πίναμε τα ίδια, με πολύ γάλα, σκέτο ή με φλοίδες λεμόνι παρακαλώ,
αφήστε το καλαμάκι, αν υπάρχουν ξηροί...
Διαβάζαμε τα ίδια βιβλία.
Ένα διάστημα έμπαινες πρώτη για ντους.

 

In other words...

Για τον ακορντεονίστα...