«Ἡ συγγραφὴ ἀπὸ τὴ μία καὶ τὸ σχέδιο ἢ ἡ ζωγραφικὴ ἀπὸ τὴν ἄλλη εἶναι δραστηριότητες ποὺ κατὰ βάση δὲν συμβαδίζουν. Ἡ γλώσσα συνιστᾶ ἕνα πλάγιο μέσο, πολλαπλὰ μεταδιδόμενο, ἀφηρημένο, δηλαδὴ κάθε ἄλλο παρὰ εὐπρόσιτο. Ἡ ἀνάγνωση ἀποτελεῖ ἐνέργεια τῆς ὅρασης καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη, πάλι, ὄχι, καθὼς ἐνεργοποιεῖ ἐντελῶς διαφορετικὲς περιοχὲς τοῦ ἐγκεφάλου ἀπ᾿ ὅ,τι ἡ πρόσληψη καὶ ἡ παρατήρηση π.χ. ἑνὸς πίνακα. Στὴν καλύτερη τῶν περιπτώσεων, τὸ κείμενο δημιουργεῖ στὸν ἐγκέφαλο τοῦ ἀναγνώστη —ἂν καὶ ἐφόσον κεντρίσει τὴ φαντασία του— εἰκόνες, καὶ πάλι ὅμως αὐτὲς ἔχουν διαφορετικὴ ὑπόστα-ση ἀπὸ ἐκείνη ἑνὸς πίνακα ἢ ἑνὸς σχεδίου. Ἴσως νὰ εἶναι κι αὐτὸς ἕνας ἀπὸ τοὺς λόγους ποὺ ἐγκαταλείφθηκαν τὰ εἰκονογραφημένα μυθιστορήματα.
»Νὰ εἶναι ἄραγε αὐτὸς καὶ ὁ λόγος ποὺ σπανίζουν τόσο οἱ διπλὰ προικισμένοι; Πάντως εἶναι λίγα τὰ ὀνόματα ποὺ μοῦ ἔρχονται στὸ μυαλό: Γκύντερ Γκράς, Κρίστοφ Μέκελ, Ρόμπερτ Γκέρνχαρντ. Καί, φυσικά, ὁ ΓΚΕΡΡΙΤ ΜΠΕΚΚΕΡ»
Άρνουλφ Κόνραντι, απο το Επίμετρο της έκδοσης.
