Μια κούπα γάλα

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ

ΜΙΑ ΚΟΥΠΑ ΓΑΛΑ

Γ α λ ά ν ι ζ α ν –που λέει κι ο Ρίτσος– οι μετώπες
της Αίτνας, και το μάγμα εκρύωνε που ’χε τρέξει
στην κοίτη των ερώτων. Χτύπησε ήδη έξω έξη
φορές το σήμαντρο: εξημέρωνε. Α ν τ ι λ ό π ε ς

ετρέχαν οι σφυγμοί σου ακόμη – ε σ ύ μου τό ’πες–
λες και θα πρόφταιναν την ώρα που τη φέξη
των ουρανών θα επέβαλε στον κόσμο. Παίξει
δεν παίξει, πάντως, ο ήλιος –σκέφτηκα… (ο θεόπαις)–

τη μέρα που γεννιέται, ε μ ά ς δεν έλειψε όλη
τη νύχτα το ιλαρό του φως που αχτιδοβόλει
μέσ’ απ’ του κοριτσιού τα μάτια τα μεγάλα –:

τη λύρα του έκρουσε καλώς για μας ο Απόλλων
στην παννυχίδα. Ω, στον ροδή μυχό των θόλων
του φιλιού σου είδα πως ελαχταρούσες γάλα

ζεστό, που κατευνάζει τις ορμές. Και σού ’πα:    
θα σου ζεστάνω, αγάπη μου, να πιείς μια κούπα.