¿Cuándo me amarás?

Ελένα Ταμάργο

Σαν πότε θα μ’ αγαπήσεις;
 

Αν όχι τώρα, πότε θα μ’ αγαπήσεις;

Αν όχι τώρα, που η μνήμη μου μαραίνεται απ’ τα βαλς

αν όχι τώρα, που ένας άντρας γεννιέται και για να υποφέρει

πάλι και πάλι γεννιέται στους αιώνες.

Αν όχι τώρα, πότε θα μ’ αγαπήσεις;

Αν όχι τώρα, που αρώματα σκορπάς

από κρανία φθαρμένα,

αν όχι τώρα που στο δωμάτιο αυτό όπου μόνη βρίσκομαι

με απληστία αναθυμούμαι περισσή

όλα όσα έζησα στη ζωή και στο θάνατο,

από τη σάρκα ως τη νίκη.

Αν όχι τώρα που προχωρώ προς την έρημο

προς τον πυρετό και τα παραμύθια τα περσικά

προς την ακτή της θάλασσας, της θάλασσας, της θάλασσας.

Αν όχι τώρα, που το όνομά μου στα πόδια μου έπεσε

και τους άντρες ρωτά για τον κύριό του,

αν όχι τώρα, πότε θα μ’ αγαπήσεις;

Τώρα, που ήδη ξέρω κι από χιόνι, κι από θύελλες

κι από χαλάζι, κι από βροχή

κι απ’ το λουλούδι του κήπου σου.

Αχ, θεία πρόνοια είναι, κάτι καλό συμβαίνει και δεν το βλέπεις.

Δε θα προσποιηθώ την ξέγνοιαστη, ζω με κάρβουνα πυρακτωμένα

που με κατακαίνε, που τρεμουλιάζουν. Αυτά ως προς εμένα.

Ως προς εσένα

που η θάλασσα σε αντικρίζει σιωπηλό και τα χείλη σου δαγκώνει

η μοίρα, τώρα είναι η ώρα για κραυγές μοναχικές.

Πότε θα μ’ αγαπήσεις;

Αν αυτό το φόρεμα το θνητό που για ‘σένα φόρεσα

δεν πέσει στα πόδια μας ωσάν πουλί νεκρό,

αν όλο αυτό το ασύγκριτο -το λακκάκι στο λαιμό σου,

τα μαλλιά σου, οι μπότες σου-  σωστά δεν κατονομάστηκε,

μετά από επίκληση στην τόλμη και τη γλώσσα

για λέξεις κρύες,

αν δεν τυλίξεις σφιχτά στη σάρκα σου το ύφασμα αυτό το περίτεχνο –

πότε θα μ’ αγαπήσεις;

Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη

*********************** 

¿Cuando me amarás?

Si no es ahora, ¿cuándo me amarás?

Si no es ahora que mi memoria se agota de los valses

si no es ahora que un hombre nace y por sufrir

sigue naciendo durante siglos.

Si no es ahora ¿cuándo me amarás?

Si no es ahora que traes un perfume

de cráneos agotados

si no es ahora que en este cuarto en que estoy solitaria

rememoro con pródiga avaricia

todo cuanto he vivido y cuanto he muerto

desde la carne a la victoria.

Si no es ahora que avanzo hacia el desierto

por la fiebre, por las fábulas persas

por la costa del mar, del mar, del mar

Si no es ahora que está mi nombre caído al pie de mí

y pregunta a los hombres por su dueño

si no es ahora, ¿cuándo me amarás?

Ahora que ya conozco la nieve, la ventisca

el granizo, la lluvia

la flor de tu jardín.

Oh, ser providencial, pasa algún bien y no lo ves.

No he de fingir serenidad, vivo con brasas

que calcinen, que templen, eso es en cuanto a mí.

En cuanto a ti

que el mar te mire silencioso, muerde tus labios

el destino es ahora dar voces solitarias.

¿Cuándo me amarás?

Si este mortal vestido que me he puesto por ti

no cae a nuestros pies como un pájaro muerto

si aquello incomparable, el cuenco de tu cuello

tu melena, tus botas, no estuvo bien nombrado

después de haber pedido al valor y al lenguaje

los vocablos del frío

si no arrugas febril contra tu carne esa tela perpleja

¿cuándo me amarás?

Αναδημοσίευση από το περιοδικό Poeticanet, Τεύχος 12 (www.poeticanet.gr)