Habana tú

 

Ελένα Ταμάργο

Αβάνα εσύ

Από παιδί, μέσα στα χαρακώματα

σ’ εσένα έψαχνα το γλυκοχάραμα

καθ’ ομοίωσίν μου, καθ’ ομοίωσίν σου

σώμα σκοτεινό και σβέλτο του ύπνου μου.

Ξεκάθαρες στην προσμονή οι εικόνες

τελάληδες ενός απομεσήμερου φευγαλέου

κολλημένου στον ορίζοντα.

Μυστικό κρατούσες το μεταλλικό αδράχτι

γερμένη στο χείλος σου αναζητώ τη χαμένη άγκυρα

σε ψάχνω στο γυρισμό, είσαι πουλιά γεμάτη

έλα τα χέρια σου να στεγνώσεις και πες μου τα όλα.

Αυτή ήταν η εγκατάλειψη και το ήξερες.

Εισάκουσε τα παράπονα αυτά που από μέσα μου βγαίνουν καίγοντας

εγώ μονάχα σε ποθώ,

η σκιά του καιρού εκείνου μέσα σου

ρωτά με τρυφερότητα ανώφελη

κι εσύ μου έδινες δύναμη

παραδομένη και γαλήνια ωσάν τη θάλασσα.

Εκείνη η συνεύρεση που τόσοι τραγουδήσαν

δίχως βιασύνη ειδική σαν της στιγμής ετούτης.

Μήτε το φταίξιμο δικό σου σαν την πίκρα τους δεν εννόησες

στερώντας τους το γάλα και το ρούχο.

Όλα σου τα έδωσαν∙ ζωή που δε ζητούσες.

Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη

************************

Habana tú

De niña, entre las grietas de la tierra
buscaba en ti mi aurora
a semejanza mía, a semejanza tuya
cuerpo oscuro y esbelto de mi sueño.
Puras ante la espera las imágenes
emisarias de la tarde que caía
pegada a su horizonte.
Tenías en secreto tu espigón de metales
inclinada en tu borde busco el ancla perdida
te busco en el regreso, estás llena de pájaros
vuelve a secar tus manos y cuéntamelo todo.
Era esto el abandono y lo sabías.
Óyeme estos lamentos que me salen ardiendo
yo sólo te deseo,
la sombra de aquel tiempo en ti misma entrevista
con inútil ternura
y tú me dabas fuerza
rendida y dócil como el mar sabe serlo.
Aquel concilio que tantos han cantado
sin una urgencia propia como ésta de este instante.
Tampoco fue tu culpa si no les comprendiste la amargura
faltándoles la leche y el abrigo
te lo dieron todo, vida que no pedías.

Αναδημοσίευση από το περιοδικό Poetica  Τεύχος 12 (www.poeticanet.gr)