Ιζόλδη και νέα ποιήτρια...

Δημήτρης Αρμάος

Καημός της Ιζόλδης

Όσες κι αν άλλαξα υποστάσεις επί αιώνες

Οι προτιμήσεις μου ήταν διαυγείς και χωρίς κόνξες

Είτε μπορούσα να τις απολαύσω είτε όχι

Είτε τις έβρισκα κοντά μου είτε τις φανταζόμουνα

Μόνο σε τούτο τον καιρό πέτυχα έναν Τριστάνο

Ελεύθερο να μ' αγαπήσει κι όπως τον ποθούσα

Προσηλωμένον στη νεότητά του κα σ' εμένα

Πνεύμα ευθύ και τόσο μόνο μες στον κόσμο

Βλέμμα ανεξιχνίαστο κι όλο δυναμισμό

Ένα νταμάρι από αγαστά συντονισμένα μούσκουλα

Που έπαιρνε μπρος και πίσω μου πρωτάθλημα

Μα δε μπορούσε δυστυχώς να με αγοράσει

Δεν ήξερε πως είχα περιορισμένη αυτοδιάθεση

Πως είχα αντίκρισμα απροσέγγιστο τιμή υψηλή

Και πως η εποχή δεν μου προσέφερε       ψεύτη ντουνιά

Παρά μονάχα αποενοχοποιημένα διαλείμματα.

***********************

Νέα ποιήτρια μόνη απόγευμα

Στα μέσα της ο θάνατος οργά

Καλά γραμμένος ή λιγότερο καλά δεν ξέρει

Ο λογισμός του καθενός ποιον νοιάζει

Μα έχει εμπιστοσύνη στ' ατομικά βιώματα

Κι ολίγο κατ' ολίγον έχει λαφυραγωγήσει απ' την ελπίδα όλη 

            σχεδόν την επικράτεια

Γράφει ένα ποίημα το λοιπόν που περιγράφει συνουσία

(Όχι οπωσδήποτε ένα που περιέχει και τη λέξη κλειτορίδα)

Αυτή είναι η πιο διεστραμμένη φράση όμως που διάβασα ποτέ

Όχι γιατί αμφισβητώ τον κουμπαρά των αισθημάτων

Απογοήτευση και προδοσία κι εγκατάλειψη

Αλλά γιατί απεχθάνομαι τα λάθη της ρητορικής

Δεν παίζει τίμια με τη λογική η ρητορική       την κλέβει.