Δε φτάνει ν' αγαπήσεις για ν' αγαπηθείς

Αργύρης Χιόνης

         Για την αλιεία της σελήνης, απαιτείται απεριόριστη επιμονή κι υπομονή, αλλά και αντοχή, κυρίως, στη σίγουρη αποτυχία. Οι φεγγαροψαράδες, οπλισμένοι με απόχη ή αγκίστρι (ή, ακόμα, με κουβά, όταν ψαρεύουν σε πηγάδι), κάθονται, συνήθως, στην όχθη λίμνης γαληνής και περιμένουνε να εμφανιστεί μες στα νερά η σελήνη. Αρχίζει, τότε, η αλιεία που τελειώνει μόνο με το φως της μέρας, όταν η σελήνη αποσύρεται στο σκοτεινό βυθό. Βέβαια, οι απόχες ανασύρονται κενές, τ' αγκίστρια αδάγκωτα, αλλά οι ταγμένοι φεγγαροψαράδες δεν το βάζουν κάτω κι εγκαταλείπουν τον αγώνα μόνον όταν αδειάζει η σελήνη και κρύβεται για να γεμίσει.

          Λένε πως, αν δολώσεις το αγκίστρι με αστέρι, σίγουρα θα 'χεις στο τηγάνι σου φεγγάρι. Πώς όμως να ψαρέψεις εν' αστέρι, αφού τ' αστέρια, ως γνωστόν, δεν καθρεφτίζονται στις λίμνες.

**************

            Αυτός ο άνθρωπος ερωτεύτηκε τη ζωή του∙ μ' όλη τη δύναμη της ψυχής του κι ακόμα πιο πολύ την αγαπά∙ σχεδόν αφύσικα. Ωστόσο, η ζωή του αδιαφορεί γι' αυτόν τον έρωτα και συστηματικά τον αγνοεί∙ μάλιστα του γυρίζει και την πλάτη.

           Αυτός ο άνθρωπος κοιτά την πλάτη της ζωής του και διαπιστώνει (ακόμα μια φορά) ότι δεν φτάνει ν' αγαπήσεις για ν' αγαπηθείς. 

          Θα μπορούσε να της γυρίσει κι αυτός τον πλάτη. Θα μπορούσε ν' αναζητήσει μιαν άλλη, φιλικότερη ζωή. Θα μπορούσε, πισώπλατα, να της καρφώσει ένα μαχαίρι. Τιποτ' απ' όλ' αυτά δεν κάνει. Μένει ακίνητος, εκεί, κοιτώντας με παράπονο την πλάτη της. 

***************

           Οι μέρες του περνούν δίχως να έρχονται. Αυτός, ωστόσο, ειν' εκεί και τις προσμένει. Εν' αδειανό ορίζοντα κοιτώντας, καρτερεί να υποδεχτεί τις μέρες που, χωρίς να φτάνουν, έχουν κιόλας φύγει.

          Το παρελθόν αυξάνει ιλιγγιωδώς, το παρελθόν ενός αβίωτου παρόντος∙ οι αναμνήσεις μιας άζωης ζωής σωρεύονται, αδιάκοπα, και τον συνθλίβουν.