Σχεδόν ελεγεία

Γιώργος Χαβουτσάς

Σχεδόν ελεγεία

Εξανεμίστηκαν τα καλοκαίρια μου

σε αίθουσες μελανοχρώματος των Βρυξελλών

σε περιστρεφόμενες θύρες ευθύνης

και συ το ένιωσες, καλή μου νενέ,

από κει μακριά που βρίσκεσαι

πως το εγγόνι σου υποφέρει

πως καταφθάνουν όπου να 'ναι όλες οι επιβεβαιώσεις θλίψεων

κι ήρθες σε ανεξάρτητη κοινοπολιτεία ονείρων να μου θυμίσεις 

ότι η καλοσύνη δεν πεθαίνει ποτέ

ότι δεν πήγαν χαμένα

τα χάδια σου στα παιδικά μου όνειρα.

Εγώ σε ντάντευα στα χέρια μου όπως ένα μικρό Αραράτ

ένα τόσο δα μικρό βουνό θύμησης.

Είναι αλήθεια πως η πυρά με κατανάλωσε

και πως η λάμψη της αγάπης στα μάτια παραμένει ανύπαρκτη.

Δεν είναι που δεν θέλω να 'μαι χαρούμενος

όμως η βελγική μου λύπη ενώνεται

με την πείνα των παιδιών στην Αφρική

με δυσφορίες άστρων ή

πτώσεις δέντρων που 'χουν αιωνόβια τα αισθήματα.

Τίποτα δεν μένει το ίδιο

μόνο ο ουρανός, αμετάθετος μέσα μου συνηγορεί

πόσο πολύ διψάω να βρεθώ, πόσο πολύ

-τώρα που με ζυγώνουν όλες οι επιβεβαιώσεις θλίψεων-

σε μέρη που καλλιεργούνται οι τέχνες

ανάμεσα σε δέκα χιλιάδες περσικές μινιατούρες να χαθώ

το χρώμα τους να κανακέψει τα σκοτάδια μου.

Τίποτα δεν μένει το ίδιο.

Βαδίζοντας κάθε μέρα τον ίδιο δρόμο

φορώντας τα ίδια ρούχα σκεφτόμενος τα ίδια πράγματα

η πραγματικότητα είναι λάμψη πολύγωνη διαμαντιού

και υπάρχει πάντα ένα μικρό

ένα τόσο δα μικρό κίνητρο για να ζεις που θα 'ρθει

-τώρα που με ζυγώνουν όλες οι επιβεβαιώσεις θλίψεων-

από ανεξάρτητη κοινοπολιτεία ονείρων να μου θυμίσει

ότι η καλοσύνη δεν πεθαίνει ποτέ

ότι δεν πήγαν χαμένα

τα χάδια της νενές στα παιδικά μου όνειρα.

Εγώ θα το κρατώ στα χέρια μου, θα το νταντεύω

όπως ένα μικρό Αραράτ

ένα τόσο δα μικρό βουνό θύμησης.

Ύστερα οι πλαγιές του θα χαθούν

από τον κόσμο μου για πάντα.

Βρυξέλλες, Σεπτέμβριος 2004