Αγριεμένη θάλασσα

Μυρτιώτισσα

Να ’ν’ η ζωή για σένα

Να ’ν’ η ζωή για σένα ήρεμη λίμνη,
κι εσύ, θωρώντας την, ν’ αναγαλιάζεις,
να ’χεις μακριά πετάξει το βιβλίο
και μοναχά τη φύση να διαβάζεις.
Με της τρελής σου φαντασίας το πλοίο
ν’ αράζεις σ’ ακρογιάλια ονειρεμένα,
και σε περβόλια φεγγαρολουσμένα
να χαίρεσαι της νύχτας το μυστήριο.

Το καθετί να ζει σαν από σενα,
και να ’ναι η γη δική σου ένα βασίλειο.
Κι άξαφνα -ω! τ’ αφάνταστο μαρτύριο!-
δίχως να ξέρεις, το γιατί, το πώς,
καπνός, και πάει του ονείρου ο θησαυρός.
Γίνεται η λίμνη θάλασσα αγριεμένη
κι εσύ θωρώντας την ανατριχιάζεις.
Από τη φύση τη σκοτεινιασμένη
καμιά παρηγοριά δε δοκιμάζεις.
Κι είναι ως να ζεις σε δάση ερημωμένα
με τη φριχτή αγωνία του τρόμου,
κι άλλοτε, να! τα ρούχα σου σκισμένα,
και ζητιανεύεις στη γωνιά του δρόμου.