H διακοσιοστή ανάρτηση...με μια αγαπημένη μελωδία!

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΕΛΛΗ ΠΑΣΠΑΛΑ: AMARA ME

Η ΔΟΛΙΑ ΕΓΩ

Βούρκοι μαύροι, μαύρη αρμύρα·

πνίγηκες και τί θα γίνω;

Μόνη πιά τον πόνο πίνω –

να θρηνώ μού γράφει η μοίρα.

Βούρκοι, κι άλλοι βούρκοι πάντα.

Θάλασσα φουσκώνει μαύρη.

Να πνιγώ, ναι, να πνιγώ κι εγώ,

τέρμα η ζωή μου νά ’βρει…

Είμαι μια ψυχή χαμένη.

Ο άνθρωπός μου πάει, αχ, εχάθη.

Τα παντζούρια σφαλισμένα.

Το σκυλί μουγκό, εβουβάθη.

Βούρκοι, κι άλλοι βούρκοι πάντα.

Θάλασσα φουσκώνει μαύρη.

Να πνιγώ, ναι, να πνιγώ κι εγώ

τέρμα η ζωή μου νά ’βρει…

Είχα κάποτε καλύβι·

μόνη κι έρμη μένω τώρα.

Άδειο σπίτι και κρεβάτι,

και ψωμί μια σάπια κόρα.

Βούρκοι, κι άλλοι βούρκοι πάντα.

Θάλασσα φουσκώνει μαύρη.

Να πνιγώ, ναι, να πνιγώ κι εγώ

τέρμα η ζωή μου νά ’βρει…

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής