Όταν μου λέγανε τα όνειρα ταξίδευε, ταξίδευα...

 

Κική Δημουλά

Μεσιτείες

Με γυροφέρνει η άνοιξη,

αλλά εγώ άλλη φορά

πορεία δεν αλλάζω για ένα έαρ.

Ας μοιάζει μ' όκτιδήποτε το σούρουπο.

Δε θα ποτίζω με το αίμα μου ομοιότητες.

Τα όνειρα που είδα

αποδειχτήκαν ανυπόληπτα:

πήγαν και μ' άλλους ύπνους.

Όχι, δεν παίρνω άλλο διαταγές.

Όταν μου λέγανε τα σύννεφα ταξίδευε

ταξίδευα

κι 'οταν μου λέγανε τα όνειρα περίμενε

περίμενα.

Όχι, δεν παίρνω άλλο διαταγές.

Τα δούλεψα πιστά τα διαλυτά.

Με γυροφέρνει από χθες η άνοιξη.

Μια νεραντζιά με κοίταξε

με διάθεση υπόπικρη

και μου 'κλεισε το δρόμο

μια μυρωδιά επιστροφής.

Με παζαρεύει η τοκογλύφος μνήμη:

για να μου δώσει ένα Μάιο παλιό,

μαζί και με τις νεραντζιές,

για να μου δώσει κυρίως τη μορφή,

που στη μεταφορά της

από σταθμό της λήθης σε σταθμό

χτυπήθηκε στα μάτια και στο στόμα

-γι' αυτά πληρώνεις-,

μου παίρνει ένα μέλλον.