Σαν λεκές λαδιού...

 

José Saramago (2008)

Η επικινδυνότητα της μη άσκησης κριτικής

Πιστέψαμε πως με τη δημοκρατία εγκαταλείφθηκαν κάποιοι φόβοι, ωστόσο μάλλον τους αντικαταστήσαμε με έναν άλλο, συλλογικό και γενικευμένο, φόβο, ο  οποίος δε σχετίζεται στο ελάχιστο με το βασανισμό ή τη λογοκρισία. Πρόκειται για το διαρκή φόβο απώλειας της θέσης εργασίας, έναν φόβο που περιορίζει τις δυνατότητες του ατόμου, του οποίου η ζωή κρέμεται απ’ αυτήν τη θέση εργασίας. Αυτόν ακριβώς το φόβο ενισχύει η πραγματική άρχουσα τάξη του σημερινού κόσμου που δεν είναι άλλη από την εξουσία των πολυεθνικών, η οποία προσαρμόζει τα πάντα στη δική της λογική. Μία λογική που επιβάλλει την επικίνδυνη επικράτηση της μη άσκησης κριτικής, η οποία εξαπλώνεται όπως ο λεκές από λάδι στα πέρατα της οικουμένης  Φαίνεται πως ο κανόνας είναι πλέον η απαγόρευση της σκέψης, η απαγόρευση της αντίδρασης και η απαγόρευσης της κριτικής.

Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη

(Πηγή: José Saramago, Otros cueadernos)

************

Un peligroso acriticismo (del año 2008)

Creímos que con la democracia abandonábamos ciertos miedos, pero los hemos cambiado por otro miedo colectivo y general que nada tiene que ver con la tortura o la censura. Es el constante temor a perder el empleo, un miedo que limita y condiciona totalmente la vida de quien lo padece. Y ese miedo lo alimenta el verdadero gobierno del mundo de hoy, el poder de las multinacionales que lo conforma todo a su propia lógica. Una lógica que impone un peligroso acriticismo que crece como una mancha de aceite por todo el mundo. Parece que la norma es no pensar, no reaccionar, no criticar.

(Tomado de: Otros cuadernos, José Saramago)