Ενός λεπτού μια Τροία...

 

Γιάννης Πατίλης

Ένα πακέτο τσιγάρα

Ανάβω

σπίρτο και τ’ αφήνω να καεί

Πώς με ζεσταίνει μια μνήμη πυρκαγιάς

Μια Τροία κάηκε στο ξυλαράκι

Κι εγώ κάθομαι ήσυχος εδώ

και τραγωδώ μες στο σκοτάδι

Με παίρνει είναι αλήθεια

αλλά την φλόγα δεν έχω αφήσει ακόμη να χαθεί

Την ένωσα με της ανάσας

το δυνάμωμα στην κάφτρα

σ’ αυτό το πρώτο επιτύμβιο τσιγάρο της ημέρας

Εγώ-μαϊμού ν’ αφηγηθεί

ώρα νυχτός σε μέσα ησυχία

έπος ασήμαντο ασήμαντης στιγμής

πώς κάηκε ενός λεπτού μια Τροία

Θεωρητής αινίγματος κι εγώ

στα κεντρικά της παγκοσμιοποίησης γραφεία

πακίνι της γραφής

με του παράλυτου το χέρι

δίχως τη Φωνή της

κουφός δίχως το θαύμα της Φωνής της

τ’ αποτροπαϊκό Τραγούδι της 

που όλα τα καίει και τα σιγάζει ένα γύρω

και αφήνει

τα σήματά της τα διπλά για όσους

διαβάζουν της θυσίας

τον καπνό