Το περίγραμμα το αλάνθαστο...

 

Χάρης Ψαρράς

La Belle Dame (Ι)

Στα νέφη ο μίσχος του άνθους σου τυλίγεται

κι άθικτο διαγράφεται μέσα στον ουρανό

του σώματός σου το περίγραμμα το αλάνθαστο.

Όμορφη όπως της αυγής η αρπαγή

στέκεις στα χέρια των θεών σου φλογισμένη.

Δική μου η όραση χαρίζει στων ματιών σου

τους ίσκιους απαστράπτουσα λάμψη, φεγγοβολή.

Γίνομαι πλάι σου θηρευτής που ξαποσταίνει

στο σπίτι των ανέμων και στο νου

έχω των καραβιών τα ιστία κυματίζοντα

και των αγρών των άσπαρτων τ’ άνθη που σελαγίζουν.

Όμορφη κι ασυγκίνητη κυρά του πεπρωμένου,

ματώνοντας τα δάχτυλα γέλα για ν’ ακουστεί

η μουσική σου στον περίβολο του Άδη

όπου κοιμούνται μαγεμένοι πελταστές

τοξότες άβουλοι, λευκά πουλιά των πόθων.

Εκεί ποιοι ζευγαρώνοντας θερμαίνουν την πνοή;

Τίνων κραυγές ραντίζουνε την ερημιά της νύχτας

τώρα που ακόμη κι οι εκλεκτοί του ίσκιου σου ακόλουθοι

δεν έχουν λόγο να σου πουν και γλώσσα να μιλήσουν;

Στη δούλεψη της τέχνης σου ξεχάστηκαν κι αυτοί.

Νέφος πυκνό η λήθη τούς κυκλώνει.