Κι αυτός που δεν είν΄ από μέταλλο σκουριάζει...

 

Γιάννης Βαρβέρης

CORTINA 1964

Απάντηση δεσποινίδας στο αίσθημά μου

Κύριε∙ απ’ τον πατέρα σας στα χέρια τα δικά σας

βέβαια και το αίσθημά σας το ’χα νιώσει:

στη μηχανή μου στην καρότσα και στο βλέμμα σας.

Πώς αλλιώς άραγε μια Φορντ Κορτίνα 1964

θα ζούσε μέχρι σήμερα;

Γι’ αυτό και πέρα απ’ οποιαδήποτε τεχνολογία

μαρσάροντας τα κυβικά που μου απομένουν

μιλάω απόψε στο αίσθημά σας απαντώντας.

Οι γερασμένες σταρ έχουμε λόγο, κύριε∙

είμαστε μέταλλα γερά

τον άνθρωπό μας τον πονάμε.

Όσο λοιπόν με θέλετε κι όσο με ξεναγείτε

στις λεωφόρους της ζωής σας και στα πάρκινγκ

μαζί θα τα σνομπάρουμε τα νέα φιντάνια

ακόμα και της Φορντ -ιδίως της Φόρντ.

Και μη φοβάστε: δε θα χρειαστεί

να μ’ οδηγήσετε σε μάντρα

ούτε να με βουλιάξετε απαλά σε λιμανάκι.

Για μένα ρεκτιφιέ ήτανε τα νιάτα σας

κι η αγάπη σας πισσάρισμα ν’ αντέξω.

Αν κάτι με μελαγχολεί είστε σεις.

Είμαι γυναίκα, ξέρω:

τόσες φροντίδες για γυναίκα φθείρουν με το χρόνο

κι αυτός που δεν είν’ από μέταλλο σκουριάζει.

Άρα, το λέω, δε θ’ άντεχα ποτέ το χωρισμό μας∙

δε θ’ άντεχα μια μαύρη ξένη, μια άλλη

με πληρωμένο κλάμα να οδηγήσει το κορμί σας

εκεί που μόνη μου δε θα ’ξερα να φτάσω.

Υποσχεθείτε μου λοιπόν: Σαν έρθει η ώρα

κάνε κουράγιο αγαπημένε, βαλ’ τα δυνατά σου

κι έλα και ξάπλωσε στο μπροστινό μου κάθισμα∙

μια γερασμένη σταρ ξέρει από φλόγα

για πρώτη μας φορά και τελευταία

θ’ αγκαλιαστούμε ολόκληροι

στην έκρηξή μου

κι έτσι καπνοί αξεχώριστοι ανεβαίνοντας

σαν σ’ εκδρομή στον καθαρότατον αέρα

όπως παλιά και πάλι θα συναντηθούμε

εσύ εγώ

ο πατέρας κι η μητέρα.