Ο ρόλος του απλού παρατηρητή δεν μας ταιριάζει, αλλά μας είναι και αδύνατος...

Την εμπιστοσύνη, όπως και το σεβασμό, δεν την απαιτείς, την κερδίζεις!

Κι άλλες φορές εφευρέθηκαν αόρατες απειλές προκειμένου να εκβιαστεί η κοινή γνώμη. Όποιος καταφεύγει όμως στον εκβιασμό, το παιχνίδι το έχει χάσει.

Είναι απαράδεκτο, σε μια τέτοια κρίσιμη καμπή της ελληνικής κι ευρωπαϊκής ιστορίας να χρησιμοποιείται ο εκβιασμός σε εγχώριο και διεθνές επίπεδο, χάριν προσωπικού οφέλους.

Είναι οδυνηρό, σ’ έναν τόπο που πάσχει και πασχίζει να επιβιώσει, η πολιτική ηγεσία να ενδιαφέρεται αποκλειστικά και μόνο για την παραμονή στην εξουσία ή τη διαδοχή σε αυτήν. H στάση ανευθυνότητας εκείνων, των οποίων ευθύνη και κύριο μέλημα υποτίθεται ότι είναι το καλό του λαού, δικαιώνει κάθε αντίδραση των πολιτών. 

Πώς, για πόσο και για ποιο λόγο να δεχτεί ένας λαός να βρίσκεται όμηρος εκβιασμών, στο "έλεος" πολιτικών αρχών που επανηλειμμένα καταχρώνται την εξουσία που τους δίνεται κάθε φορά, με μοναδικό κριτήριο "το μη χείρον, βέλτιστον"; Από πότε μια χώρα, με τους πολίτες της και το πολιτικό της σύστημα φέρει ταμπέλες ιδιοκτησίας που επιτρέπουν ακόμη και τον όλεθρο;

Πέρα από τα σκληρά οικονομικά μέτρα, είναι οι πολιτικές αποφάσεις, αυτές που ξεσηκώνουν το λαό. Ναι, πρέπει ν’ αλλάξουμε νοοτροπία εκ βάθρων. Για τη χρεοκοπία όμως δε θα ευθύνεται ο λαός, ούτε η Ευρωπαϊκή Ένωση, ούτε ο κόσμος όλος (πληρώνουν εξάλλου). Θα φταίνε τα πολιτικά παιχνίδια, η αδυναμία εφαρμογής μέτρων κι αποφάσεων, η μη συνεργασία κομμάτων, και μία γενικότερα καιροσκοπική και κακώς εννοούμενη πολιτική.

Ειρωνεία: Στην κοιτίδα της δημοκρατίας υφίσταται ογκώδες και βαθιά ριζωμένο δημοκρατικό έλλειμμα.

Η αιτία ας αναζητηθεί στο μεσογειακό μας ταμπεραμέντο, η δε σωτηρία...

(Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, οπότε δε θ’ αποτανθώ ακόμη στους Θεούς.

Συν Αθηνά και χείρα κίνει!)

Ε.Σ.

02.11.2011