Αιώνια είν' η γύμνια μας μόνο...

Γιώργος Κεντρωτής

Το νυχτερινό τάγκο του κυρίου Χιουμ

Με σκηνή θεάτρου μοιάζει

το μυαλό των ανθρώπων∙

εντυπώσεις συνάζει 

και ιδέες στων τόπων

των κοινών το σανίδι

ως ηθοποιοί να περάσουν 

και των έργων του τα είδη

να καλοσυγκεράσουν.

Λόγοι ορθοί ή ζαλισμένοι∙

πνεύματα άγρια ή και ψόφια∙

σκηνικά, όπου ξεμένει

και ψευδή, μα και ατόφυα

της υποκριτικής η

δουλεμένη γκριμάτσα,

ωσάν για να τονίσει

κάποιαν άχρωμη φάτσα.

Και να βάφει η σελήνη

το ταμπλώ των βημάτων 

που ξαφρίζουν στη δίνη

των αφράτων κυμάτων

της καρδιάς∙ και στα σκότη

της νυχτός να υποφέρεις

που το ξέρεις καλά ότι

τον εαυτό σου  δ ε ν  ξέρεις.

Στροβιλίζεσαι∙ δένεις

στης στιγμής τον ειρμό όσα

εσκεμμένα συσταίνεις

με της διάνοιας τη γλώσσα.

Το ποτάμι του εαυτού σου

θα σε πνίξει, αν του ανοίξεις

την ορχήστρα του νου σου 

για πρεμιέρες και λήξεις.

Σκοτεινές παραστάσεις

-φωτεινό πανηγύρι-

δοκιμάζεις να πιάσεις∙

των πελμάτων οι γύροι

στων ιδεών μας τ' αλώνια

εμπεδώνουν τον χρόνο

μαρτυρώντς πως αιώνια

είν' η γύμνια μας μόνο.