Στα σιωπηλά σκιόφωτα του ονείρου...

Ορέστης Αλεξάκης

Σιωπάς

κι ακούγονται μέσα στη σιωπή σου

θρόοι του χρόνου πέρ' από το χρόνο

πνοές σωμάτων πέρ' από την ύλη

τριγμοί φθοράς σε ακύμαντη αφθαρσία

Σιωπάς

κι είναι η σιωπή σου δάκρυα τοίχων

ερημητήριο πένθιμων διαδρόμων

πορώδη ασβεστοφέγγαρα που φέγγουν

στο μακρινό που με τρομάζει μέλλον

Σιωπάς

και γίνεσαι όλη μνήμη κήπων

άρπα στα βάθη της νυχτιάς των παγετώνων

ήχος βαθύς σταλακτιτών    φέγγος αγγέλων

εκτίναξη άστρων κι αναβρυτηρίων

Φλύαρη μες στην ίδια τη σιωπή σου

δε σε χωρά των εγκοσμίων ο λόγος

*************

Ναι μόνο στη σιωπή σου υπάρχεις

και μόνον απ' την ίδια σου σιωπή

το λάλον ύδωρ αναβλύζει εντός μου

κι αυτό το φέγγος που

σε περιβάλλει

που μέσα του ενοικείς και κυοφορείσαι

θαρρώ σιωπής εμφάνεια είναι

θαρρώ τους δυο μες στη σιωπή

συμπλέκεις κόσμους

κι ο τόπος σου

είναι ο τόπος όπου σμίγουν

ζόφος και φως

κι εσύ

με φως και ζόφο

πλάθεσαι και κυριαρχείς

στα σιωπηλά σκιόφωτα του ονείρου

και ιδού

τα μέσα στο βυθό τοπία

ξυπνούν κι ανθίζουν με

τον ερχομό σου

στολίζονται άστρα κι όστρακα

κι αργά

προς τον δικό μας αναδύονται κόσμο