Σ' ένα τοπίο σαστισμένο που γέρνει στο τουρκομπαρόκ...

Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της
ή τα δαγκώνει στο λαιμό,
πριν όμως με κατασπαράξει
εγώ στο στόμα της θα μπω.

Για να ξορκίσω ό,τι φοβάμαι
και ν’ αγαπήσω ό,τι μισώ
στο βουητό των συνθημάτων
εγώ θα σύρω τον χορό.

Βυζάκια έξω λοιπόν,
γοργόνα τέτοιων καιρών,
στο χάος που μας ενώνει.
Ρωτώ και ξαναρωτώ
αυτόν τον λογαριασμό
στο τέλος ποιος τον πληρώνει.

Σ’ ένα τοπίο σαστισμένο
που γέρνει στο τουρκομπαρόκ,
το στυλ μωρό μου είναι χαμένο,
τι κι αν εσύ δηλώνεις ροκ.

Καθένας λέει ό,τι θέλει
και βέβαια κάνει ό,τι μπορεί,
και αν πληρώσει και τα τέλη
μπορεί ακόμα και να πει:

Βυζάκια έξω λοιπόν,
γοργόνα τέτοιων καιρών,
στο χάος που μας ενώνει.
Ρωτώ και ξαναρωτώ
αυτόν τον λογαριασμό
στο τέλος ποιος τον πληρώνει.

Με χάρη πείσμα και μανία
και δίχως δίχτυ στο κενό,
άμα χαθεί η ισορροπία
να πέσω και να το χαρώ.

Να ξεχρεώσω για εδώ κάτω
που είναι το τίμημα σκληρό.
Στης τρέλας μου το πάνω κάτω
άλλα θα χάσω, άλλα θα βρω.

Βυζάκια έξω λοιπόν
γοργόνα τέτοιων καιρών,
η βάρκα δίχως τιμόνι.
Δεν είναι για διακοπές,
είναι ένα σήμα S.O.S.
στο χάος που μας ενώνει.