Idea Vilariño
Είσαι μόνος, το ίδιο κι εγώ…
Είσαι μόνος, το ίδιο κι εγώ.
Εγώ δεν αγγίζω τη ζωή σου, τη μοναξιά σου, το μέτωπό σου,
εγώ δεν είμαι στις νύχτες σου παρά λίμνη, ποτό,
τίποτα περισσότερο από μια λίμνη βαθειά
από όπου να πιεις μπορείς και με τα μάτια κλειστά ακόμη,
ξεχασμένος.
Για ’σένα είμαι σαν ένα ακόμη σκοτάδι, άλλη μια νύχτα,
προκαταβολή θανάτου
που φτάνει μια μέρα, κρύα, κι ο άνθρωπος περιμένει, αναμένει,
και φτάνει, κι εκείνος παραδίνεται στη νύχτα, σε ένα στόμα,
κι η απόλυτη η λήθη τον τυφλώνει, τον εξοντώνει.
Δίχως όρια η νύχτα,
ξάγρυπνη, καθάρια, μόνη,
αποζητά τον έρωτα, άγγελο της κάθε πράξης...
Μόνος είσαι, το ίδιο κι εγώ.
Εκστατικός, διάφανος, ουράνιος, ψυχανεμισμένος,
αφέσου στη στιγμή.
Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη
****************************
Estás solo, lo mismo...
Estás solo,
lo mismo.
Yo no toco tu vida, tu soledad, tu frente,
yo no soy en tu noche más que un lago, una copa,
más que un profundo lago,
en que puedes beber aún cerrados los ojos,
olvidado.
soy para ti como otra oscuridad, otra noche,
anticipo de la muerte,
lo que llega en el día frío el hombre espera, aguarda,
y llega y él se entrega a la noche, a una boca,
y el olvido total lo ciega y lo anonada.
Sin límites
la noche,
pura, despierta, sola,
solícita al amor, ángel de todo gesto…
Estás solo,
lo mismo.
Ebrio, lúcido, azul, olvidado del alma,
concédete a la hora.
Πρώτη δημοσίευση: Περιοδικό Poeticanet, τεύχος 11 (Δεκέμβριος 2009)
Απολύτως ανάλογα με τη σκηνοθεσία, η
μουσική και τα κοστούμια. Η μουσική, για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, δεν ήταν του
Χατζιδάκι. Τραγούδια και μελωδίες του ενσωματώθηκαν ομαλά και καλαίσθητα κι ερμηνεύτηκαν
επί σκηνής, ωστόσο συμπαρατάσσονταν με άλλες μουσικές, έως και ήχους ραπ. Η
αναπαραγωγή από ηχεία κάποιων χορικών απ’ την παράσταση του Κουν, ακύρωνε -όσο
διαρκούσε- τον χορό του 2012. Τα κοστούμια των Μαργαρίτη και Παντελιδάκη απέδωσαν
σ’ αυτό το στοιχείο αναπαράστασης τη σπουδαιότητα που του αρμόζει κι απέδειξαν
το εκφραστικό φορτίο και μιας μοντερνιστικής ακόμη ματιάς. Στη συγκεκριμένη
παράσταση το ονειρικό παντρευόταν επιτυχώς με το κλασικό και το μοντέρνο, σε
μια “funky”, πέρα απ’ την καθιερωμένη (φτερωτή) άποψη. Ηχηρή
παραφωνία ωστόσο, το δεύτερο κοστούμι της Αηδόνας που συνέχεε την «ύφανση των
αναπαίστων» με χορό της κοιλιάς. Όσο για τα συμβολικά σκηνικά του Παντελιδάκη, έδιναν
το σωστό φόντο. Η επιρροή απ’ την αισθητική των κόμικς, έντονη. Αυτή η
λαοκόντεια θεϊκή τριανδρία...!
