"Φάουστ"...

 

"Φάουστ" 

Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε

σκην. Μιχαήλ Μαρμαρινός

Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών

Φεβρουάριος 2014

 

                                                                Ακατάσχετη φλυαρία! 

Εύλογη δε η απορία: Μπορεί κανείς να φλυαρήσει με τον "Φάουστ"; Και όμως, μπορεί! Πετσοκόβοντας το κείμενο και κάνοντας κατά τα άλλα modern art! Η απορία του κεντρικού χαρακτήρα, και δική μας απορία: "Θέατρο; Αχ θέατρο, ως θέατρο πρέπει να σε εκλάβω;". Ο ίδιος ο Μαρμαρινός βέβαια δηλώνει πως "ο Φάουστ δεν είναι θεατρικό έργο, είναι ένα ανθρώπινο επιχείρημα. Ή, έστω, μια σειρά στιγμών στη ζωγραφική." Πάσο!: Παράσταση ενός κάποιου εικαστικού ενδιαφέροντος and that´s that! Ο "Φάουστ" του Μαρμαρινού, όχι όμως του Γκαίτε!
 

Και για να είμαστε ειλικρινείς, αρκετές "στιγμές" τις έχουμε εντοπίσει αυτούσιες στα έργα άλλων Ελλήνων και ξένων σκηνοθετών στο πρόσφατο παρελθόν, ώστε να έχουμε περισσότερο την εντύπωση κολλάζ. Και ας ακούσουμε, βέβαια, κατά το γνωστό: "ο Φάουστ'' (όντας μάλιστα ο ίδιος επιχείρημα) συνδιαλέγεται". Οι 5 φωτογραφίες που παραθέτουμε είναι από 4 διαφορετικές παραστάσεις. Θα μπορούσε κανείς να διαπιστώσει συγκεκριμένες τάσεις της σημερινής σκηνοθεσίας και σκηνογραφίας, αφού θα μπορούσαν ν' αποτυπώνουν στιγμιότυπα μίας και της αυτής παράστασης. Μόνο που ο "Φάουστ" του Μαρμαρινού εμπεριέχει αυτούσια στοιχεία, ακόμη και πρόσωπα, και από τις τρεις άλλες παραστάσεις. Το μυικό χορό της εναρκτήριας σκηνής από τα Κόκκινα Φανάρια, από την ίδια μάλιστα ερμηνεύτρια (Έλενα Τοπαλίδου), την ίδια μεγάλη τράπεζα σε μαύρο φόντο, γύρω από την οποία συγκεντρώνονται οι ηθοποιοί, χρησιμοποιώντας την ποικιλοτρόπως, όπως στο "Ζ" του Εθνικού (από το οποίο συμμετείχε εξίσου ο ηθοποιός Νικόλας Χανακούλας) και στον "Εχθρό του λαού" του Όστερμάιερ, αλλά και το τραγούδι και την ομιλία πίσω από σταθερό μικρόφωνο, ενώ οι ηθοποιοί έφεραν ο καθένας το δικό του. Θ' αναρωτηθεί κανείς: Και είναι κακά όλ' αυτά; Ο διάλογος; Οι σύχρονες τάσεις κλπ.; Η απάντηση: Είναι, όταν το θέατρο ποντάρει ντε και καλά στην καινοτομία και τη διαφορετικότητα. Το καινοτόμο όμως είναι τέτοιο, μόνο όταν γίνεται για πρώτη φορά... 

 

**Εύφημος μνεία στους εξαιρετικούς ηθοποιούς, όχι μόνο για την ερμηνεία των ρόλων που κλήθηκαν να υποστηρίξουν, αλλά -κυρίως!- για την δυσεύρετη πλέον σωστή άρθρωση και τον σωστό τονισμό, ιδιαίτερα στα έμμετρα σημεία του κειμένου.

 

Έλενα Σταγκουράκη

Αθήνα, 15.02.2014