Τα σημεία...

 




















Τα σημεία

Μέσα μου η θάλασσα βράζει και φουσκώνει,
θάλασσα που με ωθεί να σπεύσω στο μπαλκόνι,
και τους δήμιους της ηρεμίας μου να ψέξω.
Διάθεση καμία, κριτή και δικαστή να παίξω,
μα πώς, όταν με διώκουν τα σημεία,
του δρόμου τα διερχόμενα ντεσιμπέλ,
η γειτόνισσα στον τρίτο που χτυπάει μπεσαμέλ,
τ’ αλύχτισμα του απηυδισμένου σκύλου,
το τρύπημα ψευδοροφής, το πλάνισμα του ξύλου,
και πόσα! πόσα! τόσα άλλα…

Πώς να προφτάσουνε κι οι ωτασπίδες,
με τόσες που τρυπώνουνε ήχου συλφίδες;
Χρυσή γυαλίζει, ακριβή, η γύρω γυάλα,
μα πιότερο ταιριάζει με κελί.

Για ποια ελευθερία μου μιλάς και ποια ζωή;



Έλενα Σταγκουράκη