Αρετίνα...

ΑΡΕΤΙΝΑ

«Κι αν είναι άτακτος ο ακριβός μου,
ο Αρετίνος μου, ο επιρρεπής
στις αμαρτίες και ηδονές του κόσμου,
στο πλάι του δηλώνω διαπρεπής!

Εκείνος και αν μου βλέπει τα κορίτσια,
εγώ τ’ αγόρια βλέπω, δεν αργώ∙
και όσα κι αν μου κάνει αυτός καπρίτσια,
στων σκέρτσων πρώτη μπαίνω την Αργώ.

Καθόλου μην τον χάσω δεν φοβάμαι,
αφού ποτέ μας δεν είχαμε εμείς
δεσμό ή σχέση, να ’μαστε εκκρεμείς.

Εξάλλου, μόνο θηλυκό εγώ θα ’μαι,
-με θήτα κεφαλαίο και μεστό!-,
τσαχπίνικο, έξυπνο, όμορφο, ζεστό»

του Αρετίνου σκέφτεται η ragazza.
Οι δυο τους, una faccia, una razza!


Έλενα Σταγκουράκη


Εξ αφορμής:
 

 Όπου
ο PIETRO ARETINO
εν έτει 2013
βρίσκει το άλλο του μισό

Βρήκα επιτέλους μια για την ουρά μου,
την ταιριαστή κι αντάξιά της θήκη·
δεν της ανήκω και δεν μου ανήκει·
βρήκα, τ’ ομολογώ, τον μάστορά μου.

Γυρίστρω, ψεύτρα, πονηρή, ναζιάρα,
–το άλλο μου μισό– με κερατώνει,
μαλώνουμε συχνά κι όταν θυμώνει
–φυλάξου, Πέτρο!– πέφτει και σφαλιάρα.

Τα δυο μας, όταν τρίζει το κρεβάτι,
τι μουσική αλλόκοτη ποιούμε!
Και ύστερα απ’ την κάθε μας απάτη
χριστιανικά τον άλλο συγχωρούμε.

Είναι, που λεν, σαν τα νερά τα κρίνα·
τα κρύα εννοώ. Μια Αρετίνα.

"Ο Pietro Aretino εν έτει 2013" (Παρισιάνου, 2013)


Θεοδόσης Βολκώφ