Σελίδες

27/7/14

Ιππόλυτος...



"Ιππόλυτος"
του Ευρυπίδη
σκην. Κονιόρδου
Επίδαυρος 2014

Κατάμεστο απ' άκρη σ' άκρη το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου για έναν "Ιππόλυτο" με βασικά χαρακτηριστικά το μέγεθος και την έκταση. Μια φιλόδοξη σκηνοθεσία από την Κονιόρδου, με τα πάγια χαρακτηριστικά της γνωρίσματα, τη ζωντανή μουσική επί σκηνής, την παραπομπή σε ανατολίτικους πολιτισμούς και το ιαπωνικό δράμα, αλλά και πλήθος ετερόκλητων στοιχείων που μάλλον επιβάρυναν παρά διάνθιζαν την παράσταση. Έτσι, στο πρώτο μέρος δεν αποφεύχθηκε μια χαλάρωση από έναν ρυθμό αργό, ο οποίος όμως εντάθηκε στο δεύτερο μισό. Έξοχη η ερμηνεία του Πάνου, ενώ περισσότερο από κάθε άλλη φορά μας έπεισαν ο Κουρής και ο Σαράντης. Αυτός ο τελευταίος απέδωσε ουσιαστικά τον πρώτο πρωταγωνιστικό του ρόλο. Πολύ αδύναμη η ερμηνεία της Φριντζήλα, ενώ εκείνη της Κονιόρδου μάς άφησε αμφίθυμους, κυρίως λόγω της σκηνοθετικής σύλληψης για μια 'ακροβατική' απόδοση της τρέλας του έρωτα. Αντίστοιχα με τη σκηνοθεσία, ανομοιογενή στοιχεία συνδύαζαν τα κοστούμια (από διαφορετικές εποχές), αλλά και η μετάφραση, η οποία περιελάμβανε διαφoρετικά γλωσσικά ύφη (register), έως και πρωθύστερα σχήματα. Έτσι, πέρα από τον υψηλό λόγο, συναντούσαμε φράσεις όπως "τη γλώσσα μου να χαλαρώσω", "ξεκουμπίσου", "'μου ρχεται να βάλω τα κλάματα", "κακομοίρη", "την βούρλιξε", ενώ έγινε και λόγος για τα "βιβλία" που διδάσκουν τον έρωτα. Εξαίρετος ο χορός των ανδρών ως ομόψυχη και αλληλέγγυα ομήγυρη. Έξοχα τα σκηνικά του Μαντζούκη που συνέδεαν την ορχήστρα με το τμήμα πίσω από την σκηνή, το οποίο εντάχθηκε, μαζί με την περιβάλλουσα φύση, αρμονικά και εύστροφα στην παράσταση, φροντίζοντας για μια εντυπωσιακή έναρξή της και το διαχωρισμό σε βασίλειο των θνητών και βασίλειο των αθανάτων με τη λήξη της. Ο πλούτος και ο σύνθετος χαρακτήρας του έργου αποδίδεται με μια πλούσια και σύνθετη σκηνοθεσία. Η παράσταση (και θα επαναλάβουμε εδώ ό,τι είχαμε πει και για τη "Φλαντρώ") επιβάλλεται για λόγους θεατρικής και αισθητικής καλλιέργειας. 'Εχουμε συνειδητοποιήσει ότι η Κονιόρδου συνεχίζει την παράδοση των μεγάλων δασκάλων του θεάτρου και πως αυτή η τελευταία δεν σταματάει στον Κουν;

*Η παράσταση είναι αφιερωμένη στον Αλέξη Διαμαντόπουλο.

Έλενα Σταγκουράκη
27.07.2014

24/7/14

Το χρονικό μιας αμαρτίας...



ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΜΙΑΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ

Απολογισμός της πρώτης θεατρικής περιόδου επί θητείας Χατζάκη στο Εθνικό, στο δεύτερο τεύχος του "Νέου Πλανοδίου" που από σήμερα βρίσκεται στα βιβλιοπωλεία.

Ε.Σ.

21/7/14

Φιλοκτήτης...



«Φιλοκτήτης»
του Σοφοκλή
σκην. Κώστας Φιλίππογλου
Επίδαυρος 2014

Το θέμα –το μόνο θέμα όλων των τραγωδιών και όλων των αιώνων– 
είναι η πληγή. Γύρω από μιατρομερή ανθρώπινη πληγή 
η ανθρωπότητα ξαστοχάκαι η Ιστορία περιμένει. 
Σαν όρνιο.» Θανάσης Τριαρίδης

«Η πληγή μου ζητά συνοδοιπόρο» εξομολογείται ο Φιλοκτήτης και μοιάζει να μην απευθύνεται μονάχα στο Νεοπτόλεμο, μα να προσπέφτει στο ίδιο το κοινό της τραγωδίας. Πώς όμως, που «οι άνθρωποι υποφέρουν, βασανίζουν ο ένας τον άλλο, πληγώνουν και πληγώνονται, και κανένα ποίημα, κανένα θεατρικό έργο δεν μπορεί να διορθώσει ένα λάθος που έγινε κάποτε και με τα χρόνια κατάντησε αθεράπευτη πληγή»*; Να βρήκε ο σημερινός Φιλοκτήτης τους συνοδοιπόρους που αναζητούσε;

Οι Αχαιοί εγκαταλείπουν το Φιλοκτήτη, μαζί με το δηλητηριασμένο –από το δάγκωμα φιδιού– πόδι του, στη Λήμνο και βάζουν πλώρη για την Τροία. Παρέρχονται δέκα χρόνια, και το αποτέλεσμα εξακολουθεί αβέβαιο. Χρησμός τούς πληροφορεί πως χωρίς το τόξο του Φιλοκτήτη, ιερό κληροδότημα του Ηρακλή, η νίκη είναι αδύνατη. Καθότι «γλυκός καρπός η νίκη», ο γιος του Αχιλλέα, Νεοπτόλεμος, πείθεται από τον τετραπέρατο Οδυσσέα να τον βοηθήσει να αποσπάσει το τόξο με δόλο. Ύστερα από πολλές μεταπτώσεις και αμφιταλαντεύσεις του έντιμου κι ευσυνείδητου Νεοπτόλεμου και την παρέμβαση του «από μηχανής» Ηρακλή, ο Φιλοκτήτης θα τους ακολουθήσει στην Τροία ως μόνος δυνατός κάτοχος του τόξου. Η συμβολή του μάλιστα στη νίκη των Αχαιών, δηλαδή στο κοινό καλό, θα τον λυτρώσει από το βραχνά του και την κακοφορμισμένη πληγή του, μήνυμα που συνδέει άμεσα το ατομικό με το συλλογικό καλό. Ο Φιλοκτήτης, ο Ηρακλής, ο Οδυσσέας είναι «ήρωες, θύματα, θεοί και άνθρωποι, πρόσωπα συμπαγή, απόλυτα πεπεισμένα πως καθένα έχει το δίκιο με το μέρος του, πάντα πρόθυμοι να επαναληφθούν και να επαναλάβουν τα λάθη τους»*. Έτσι, στον Φιλοκτήτη του, ο Σοφοκλής θεματοποιεί την ανθρώπινη πλευρά των ηρώων του τρωικού πολέμου, φωτίζοντας όλες τις αδυναμίες τους. Ό,τι και να κάνει όμως κανείς, όσο και να προσπαθήσει, «το μέρισμά του στη ζωή καρπώνεται», τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.

Η σκηνοθετική απόδοση της σοφόκλειας τραγωδίας από τον Φιλίππογλου υπήρξε γοητευτική, παρά κάποιες ενστάσεις. Σημαντικότερο ίσως στοιχείο της ήταν η χρήση και μεταφορά ενός χαρακτηριστικού, ίδιου του κινηματογράφου, στο θέατρο, δηλαδή η ανύψωση κάθε φορά και είσοδος σε πρώτο πλάνο του εκάστοτε ομιλητή/χαρακτήρα. Εξίσου καίρια ήταν και η διαρκής αναζήτηση της ισορροπίας και της αρμονίας, γεγονός στο οποίο τα σκηνικά του ΜακΛέλλαν, με αυτά τα ταλαντευόμενα μαδέρια πάνω σε μεταλλικές βάσεις, συνέβαλαν καίρια. Λειτουργικός ο πρόλογος εκτός ορχήστρας. Έντεχνες και δυνατές εικαστικά σκηνές. Έξοχη σύλληψη η πρόσληψη του μηνύματος του «από μηχανής» Ηρακλή μέσω σκορπισμένων φυλλαδίων. Αντιθέτως, υβριστική υπήρξε για το χώρο της Επιδαύρου η μικροφωνική εγκατάσταση, όπως και το φουτουριστικό μουσικό φόντο. Ένα από τα στοιχήματα εξάλλου στο συγκεκριμένο χώρο είναι να επιτευχθεί ο στόχος δίχως εξωτερικά τεχνικά μέσα. Υπερβολική η είσοδος του έρποντος στη σκηνή Φιλοκτήτη. Άτοπα τα κωμικά στιγμιότυπα.

Η απόδοση του έργου στη νέα ελληνική από τον Γιώργο Μπλάνα υπήρξε εξόχως λυρική, αναδεικνύοντας το κείμενο και επιτρέποντας την απόλαυσή του. Εξαιρετικά τα λιτά και ολοένα εκ νέου διαμορφούμενα σκηνικά του ΜακΛέλλαν, όπως και οι φωτισμοί του Βλασόπουλου.

Αναφορικά με τους ηθοποιούς, οι ερμηνείες δεν μας έπεισαν, θυμίζοντάς μας κάμπιες που, αν και είχαν τη δυνατότητα να γίνουν πεταλούδες, τελικά δεν τα κατάφεραν. Άνευρος ο Νεοπτόλεμος του Χειλάκη –περιμέναμε μια περισσότερο βιωμένη ερμηνεία, για την οποία γνωρίζουμε πως είναι ικανός–, αβαθής ο Οδυσσέας του Μαρκουλάκη, και εντελώς μπαρόκ ο Φιλοκτήτης του Μαρμαρινού. Η ερμηνεία αυτού του τελευταίου κυμαινόταν μεταξύ αυταρέσκειας, στόμφου και γλυκερής μεμψιμοιρίας: ένα «αχ!» αβίωτο και ρητορικό, απέναντι σε ένα συναισθηματισμό που μόνο ήρωα αρχαίας τραγωδίας δεν θυμίζει. Δεδομένου ότι θεωρούμε πως ο Μαρμαρινός δεν ανήκει στην κατηγορία των ηθοποιών που ακολουθεί τυφλά και απόλυτα τις σκηνοθετικές οδηγίες, δίχως να βάλει ο ίδιος μέρος του εαυτού του και της κοσμοθεωρίας του στο ρόλο, όπως και ότι εντοπίσαμε έντονο το προσωπικό στοιχείο στον Φιλοκτήτη του, φρονούμε ότι φέρει εξίσου με τον σκηνοθέτη την ευθύνη του συγκεκριμένου ρόλου. Με άλλα λόγια, αν οι ερμηνείες ήταν καλύτερες, η παράσταση θα απογειωνόταν και θα μιλούσαμε για το γεγονός του φετινού καλοκαιριού.

Η ευωδία του πεύκου από την εξαγνιστική βροχή που είχε προηγηθεί και ο γεμάτος αστέρια ουρανός μπορεί να μην απάλυναν τον πόνο του Φιλοκτήτη, παρηγόρησαν όμως τους θεατές από τη σκέψη πως «η μόνη μας συντροφιά (είναι) κάποιοι παράλογοι θεοί».

* Σήμους Χήνυ

Έλενα Σταγκουράκη
Αθήνα, 20.07.2014


Πρώτη δημοσίευση: Περιοδικό "Φρέαρ" (http://frear.gr/?p=5943


17/7/14

Νέο Πλανόδιον, τεύχος 2...




ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ 


Οι «Υπερασπίσεις της ποίησης» στις μέρες μας είναι κάτι παραπάνω από συχνές. Πολύ σπανίως ακούγεται η άλλη πλευρά. Σ’ αυτήν την πλευρά,  όχι στους προμάχους, αλλά στους «πολέμιους» και τους επικριτές της σύγχρονης ποίησης, δίνει τον λόγο το πολυσέλιδο «Θέμα» του ΝΠ2. Πέντε πολύκροτα Αναθέματα κατά ποιητών, κατά της εσωστρέφειας, της αυταρέσκειας και της παρακμής της τέχνης τους σήμερα, όλα διάσημων συγγραφέων, όλα στο είδος τους κλασσικά και πολυσυζητημένα. Γράφουν κατά σειρά δύο πεζογράφοι (ο Γερμανός Άλφρεντ Νταίμπλιν και ο Πολωνός Βίτολντ Γκομπρόβιτς), ένας ποιητής (ο Άγγλος Φίλιπ Λάρκιν), ένας κριτικός (ο Αμερικανός Τζόζεφ Επστάιν), και ένας ακόμη ποιητής και δοκιμιογράφος (ο επίσης Αμερικανός Ντέηνα Τζόια). Προλογίζει ο Κώστας Κουτσουρέλης.

Ο Φάκελος Λογοκλοπή του ΝΠ1 προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις και σχόλια, έντυπα και διαδικτυακά. Στο ΝΠ2 καταγράφουμε τον απόηχο της συζήτησης. Με νέα εκτενή του παρέμβαση, ο Νάσος Βαγενάς υπερασπίζεται τη θεωρία του ότι λογοκλοπή από ξενόγλωσσο ποιητικό κείμενο είναι εξ ορισμού αδύνατη, στην οποία του είχαμε ασκήσει κριτική. Εκτός από τη δική μας απάντηση, το τεύχος φιλοξενεί τρία ακόμη κείμενα πάνω στο ζήτημα – του Αργύρη Χιόνη (αδημοσίευτη επιστολή του 1990), του Γιάννη Πατίλη καί του Ντίνου Σιώτη.

Ακόμη, στο ΝΠ2:
–      Ο Χρήστος Μποκόρος, με αφετηρία την πρόσφατη έκθεσή του στο Μουσείο Μπενάκη, εξιστορεί την προσωπική του απόπειρα «να εικονίσει τα στοιχειώδη μας ζητούμενα». Ένας βαθύς αναλογισμός πάνω στον ρόλο της ζωγραφικής, «τέχνης των σταθερών εικόνων», τον καιρό αυτόν «της ταχύτητας και της ακατάπαυστης ανανέωσης».

–      Ο Γιώργος Βαρθαλίτης σε μια πρωτότυπη ποιητική ανθολογία παρουσιάζει και αποτιμά το έργο των σημαντικότερων Ελλήνων Μεταφραστών του Μεσοπολέμου. Οι αποδόσεις τους, αποφαίνεται, «είναι οι καλύτερες που έγιναν ποτέ στη γλώσσα μας».

–      Ο Νικόλας Σεβαστάκης θέτει το ερώτημα αν μπορούμε «Να ξεχάσουμε τον ολοκληρωτισμό;» και διερευνά τις πολιτικές και θεωρητικές χρήσεις του όρου από τα αυταρχικά καθεστώτα του 20ού αιώνα ώς τις μέρες μας.

–  Ο Γιώργος Πινακούλας αναρωτιέται αν «Υπάρχει νεοελληνικό μυθιστόρημα» και ανατρέχοντας διεξοδικά στις κοινωνικές και αισθητικές προϋποθέσεις του είδους εξηγεί γιατί η δική του απάντηση στο ερώτημα είναι αρνητική.

–   Ο Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλος ημερολογιακώ τω τρόπω μας αφηγείται τις εκδοτικές περιπέτειες μιας παπαδιαμαντικής μετάφρασης: της περίφημης Ιστορίας της  Ελληνικής Επαναστάσεως του Τόμας Γκόρντον.

–   Ο Δημήτρης Αρμάος ανασκοπεί τη μακρά παράδοση της αντικαβαφικής κριτικής και διαπιστώνει το πέρασμά της από την «μικροψυχία» στην «πρόοδο».

Από τη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία, στο ΝΠ2 δημοσιεύονται οι «Πατρίκιοι και Πληβείοι», ένας κύκλος ποιημάτων του Δημήτρη Καρακίτσου, καθώς επίσης διηγήματα της Ηρώς Νικοπούλου («Η ανακάλυψη του Μάινα») και του Ανδρέα Κεντζού («Ιερώνυμος»).

Στις μόνιμες στήλες, ο Γιάννης Πατίλης παρουσιάζει «Τρεις ερωτικές επιστολές προς τον Μίμη Φωτόπουλο»· ο Στιχάκιας, ο Χανς Μάγκνους Εντσενμπέργκερ, ο Ιγουασάκι Γιαταρό, ο Γιώργος Βαρθαλίτης και ο Φίλιπ Λάρκιν, καθένας με τον τρόπο του, σατιρογραφούν· ο Κωνσταντίνος Πουλής και ο Λεωνίδας Σταματελόπουλος αντιλέγουν πάνω στο ζήτημα της πολιτικής βίας με αφορμή το πρόσφατο βιβλίο του Δημήτρη Κουφοντίνα· η Έλενα Σταγκουράκη αποτιμά το πρώτο έτος της θητείας του Σωτήρη Χατζάκη στο Εθνικό Θέατρο αλλά και τις προκαταβολικές αντιδράσεις εναντίον του· ο Ν.Δ. Τριανταφυλλόπουλος, ο Δημήτρης Αρμάος, ο π. Ευάγγελος Γκανάς, η Σεσίλ Ιγγλέση Μαργέλλου, ο Θάνος Γιαννούδης και ο Κωνσταντίνος Πουλής κρίνουν την πρόσφατη βιβλιοπαραγωγή.


ΝΕΟ ΠΛΑΝΟΔΙΟΝ
Ιδέες. Κριτική. Λογοτεχνία.
εξαμηνιαία επιθεώρηση
τ. 2 | καλοκαίρι 2014


13/7/14

Προμηθέας δεσμώτης...



Επίδαυρος με πανσέληνο...

"Προμηθέας δεσμώτης" 
του Αισχύλου, 
σκην. Έκτ. Λυγίζος, 
Φεστιβάλ Επιδαύρου 2014

*******************

Το παιχνίδι μαθητών κυριολεκτικά πάνω στον Προμηθέα. Ή: Η αναζήτηση του αενάως μαθητευόμενου στη ζωή ανθρώπου πάνω στο μέτρο και τις αξίες της ύπαρξης, στη γνώση, την προσφορά, την ενοχή, τη μεταμέλεια, ερχόμενος αντιμέτωπος με την ενηλικίωση. Θαυμάσιοι σκηνοθετικοί οβολοί ως προς την απόλυτη αξιοποίηση του χώρου και των ηχητικών δυνατοτήτων του (μαγικός ο αντίλαλος από τους απέναντι λόφους που επέστρεφε την κραυγή για τον Προμηθέα, όπως και το καταληκτικό fade out), δίχως όμως απόκλιση από την τρέχουσα τάση ενός θεάτρου σωματικού, με μπόλικα υπονομευτικά κωμικά στιγμιότυπα. Η Γουλιώτη δικαιώνεται στην Επίδαυρο ως άλλη πρωθιέρεια, ο χώρος αυτός μοιάζει να της ταιριάζει περισσότερο από κάθε άλλον. Ο Λυγίζος υποκριτικά επαρκής και σκηνοθετικά ταπεινός (και μπράβο του!), σε μια παράσταση δίχως δεδηλωμένο πρωταγωνιστικό ρόλο και με τη δυαδικότητα ως βασική συνθήκη, συνθήκη που πείθει για τη δυαδική απόδοση των χαρακτήρων. Σε κάθε περίπτωση, μια ενδιαφέρουσα θεατρική εμπειρία.

Λεπτομέρειες σύντομα στο "Φρέαρ".

Έλενα Σταγκουράκη

8/7/14

Των εραστών τα μάτια είναι πάντα σα βροχή... (2)

 
























Ερωτικά επιγράμματα της Παλατινής Ανθολογίας


Αδέσποτο

― Γεια σου, κοριτσάκι.
― Γεια σου κι εσένα, φίλε.
― Ποια 'ν' αυτή που πάει μπροστά;
― Και σένα τι σε νοιάζει;
― Έχω λόγο που ρωτώ.
― Η αφέντρα μας είναι.
― Να ελπίζω ή όχι;
― Θέλεις κάτι, δηλαδή;
― Μια νύχτα μόνο.
― Και δίνεις τι;
― Χρυσάφι.
― Ωραία! Πόσο;
― Να, δες, τόσο!
― Άσε, δε γίνεται!


*****************

Μακηδόνιος Υπατικός

"Τα λέμε αύριο", μου λες, "αύριο",
μα αυτό το αύριο πού' ν' το; Δεν έρχεται
η μία αναβολή έπεται της άλλης!
Τέτοια λόγια χαρίζεις, άδωρη, οληώρα
σ' αυτόν που σε ποθεί... ενώ... ενώ στους άλλους...
σ' όλους δεν προφταίνεις να κάνεις δώρα!
Τον πιστό σου άνθρωπο -εμένα-
τον πιστό σου τον περιφρονείς τον φίλο,
κι από ψωριάρη χειρότερα τον έχεις
σκύλο, "Τα λέμε το βραδάκι",
μου λες· "το βραδάκι τα λέμε".
Το βραδάκι, ναι, μα πες μου αλήθεια εσύ
των γυναικών το βραδάκι αλήθεια τι είναι...
Γεράματα είναι -να σου το πω εγώ-
γεράματα γιομάτα αμέτρητες ρυτίδες...



********************


Μακηδόνιος Υπατικός

Μιαν ωραία εσπέρα ήρθες στο σπίτι μου... -πού να τολμήσω
ο δόλιος να ελπίσω εγώ τέτοιαν ευτυχία... τόσο που σε ποθούσα!
Ένιωσες, φαίνεται, τον πόθο πού 'τρωγε, καλή, τα σπλάχνα μου
κι ήρθες εδώ να μου σαλέψουν τα φτωχά μυαλά
και να μου θαμπωθεί η φαντασία μου όλη
και να τρομάξω, ο καημένος... -να μην ξέρω πια τι κάνω.
Ίσαμε τ' άπατα των βυθών της σειέται μου η καρδιά
και η ψυχή μου στα κύματα θαλασσοπνίγεται της Κύπρης.
Στη στεριά -αχ- έχω τώρα καταντήσει ναυαγός
και θέλω κάτι να κάνεις, σε παρακαλώ, για να με σώσεις:
δέξου με, κόρη καλή, και δέσε με ξανά μες στο λιμάνι σου,
για να 'χω αραξοβόλι. 



Απόδοση στη νέα ελληνική: Γιώργος Κεντρωτής


3/7/14

Των εραστών τα μάτια είναι πάντα σα βροχή...

















Ερωτικά επιγράμματα της Παλατινής Ανθολογίας


 
ΜΕΛΕΑΓΡΟΣ

Καταγγέλλω σ' όλους τον Έρωτα για την αγριότητά του!
Δεν προκάνει καλά-καλά να ροδίσει η αυγή
κι εκείνος ανοίγει τα φτερά κι από την κλίνη μου το σκάει!
Τι παιδί και τούτο! Γλυκύδακρυ... γλώσσα δεν ποτάζει μέσα του...
άπιαστο στην τρεχάλα... ποτέ δεν τα χάνει... με μύτη σιμή
όλο γελά... στην πλάτη έχει φτερά, κουβαλάει φαρέτρα.
Κανείς δεν ξέρει ποιον έχει πατέρα - Αιθήρ, Χθων, Πέλαγος
δεν τονε θεωρούν παιδί τους. Όλοι παντού τον σιχαίνονται,
κι όσοι τονε μισούν λίγοι δεν είναι. Πλην όμως!... Πλην όμως,
τα μάτια σας τέσσερα, γιατί στις ψυχές στήνει καρτέρια!
Δεν τονε βλέπετε, πάλι πού 'ρθε στη φωλιά μου - νά 'τονε!
Βλέπω δεν με λησμονάς ποτέ, τοξότη μου!
Στης Ζηνοφίλης τα μάτια είχες κρυφτεί, μπαγάσα, 
και καρτέραγες εκεί να με βαρέσεις!


**************


ΜΕΛΕΑΓΡΟΣ

Μέσα στ' αφτιά μου η φωνή του Έρωτα στιγμή δεν σταματά·
κι από τα μάτια μου τρέχει σιγανό το δάκρυ το γλυκό των Πόθων.
Ούτε η νύχτα ούτε το φως με γαληνεύουν - ταράζομαι·
κι απά' στην καρδιά μου βαθιά έχει χαραχτεί η μορφή της.
Ω Έρωτες, Έρωτες φτερωτοί, τι όλο εδώ γύρω μου πετάτε;
Κατσιάσαν τάχα τα φτεράκια σας και αλλού να σας-ε πάνε δεν μπορούν; - ρωτάω... 


*************



ΡΟΥΦΙΝΟΣ

Έρωτα, σ' το λέω καθαρά να το ξέρεις:
αν και τους δυο μαζί με ίδια βέλη χτυπάς,
είσαι θεός·
αλλά
θεός δεν είσαι,
αμά βαράς τον ένανε μονάχα.




Απόδοση στη νέα ελληνική: Γιώργος Κεντρωτής