Ο έφορος και οι κόρες...

"Ο έφορος και οι κόρες" 

της Μαρίας Τρανού, 

σκην. Κλεώνη Φλέσσα, 

Θέατρο του Νέου Κόσμου, 

Οκτώβριος 2014

************************************************************
Ότι εν έτει 2014 θα γραφόταν πρωτότυπο θεατρικό έργο με θέμα την οικονομική κρίση και τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα σε δεκαπεντασύλλαβο, ιαμβικό και ομοιοκατάληκτο, ομολουγένως, δεν το περιμέναμε. Και μάλιστα, έναν δεκαπεντασύλλαβο ζωντανό, γεμάτο χιούμορ και παρόν. Κάποτε η συγγραφέας περιέπιπτε βέβαια στο ατόπημα της χρήσης τύπων της καθαρεύουσας, άλλοτε ως διευκόλυνση και άλλοτε ως κάτι αναπόφευκτο, όπως και στη μείξη γλωσσικών στοιχείων του σήμερα και του χθες με συμπερίληψη ξένων ή ξενόφερτων όρων. Ωστόσο, και αν ακόμη δεν καταδεικνύεται έτσι ο γλωσσικός μας πλούτος, σίγουρα αποδεικνύεται η δυνατότητα χρήσης αυτού του παραδοσιακού μέσου για κάτι τόσο επίκαιρο. 

Δύο γυναίκες, έχοντας χάσει τα πάντα και μην υπομένοντας την οικονομική εξαθλίωση, καταφεύγουν σε ένα δάσος στο βουνό, όπου δέχονται την επίσκεψη του εφόρου: ως ευσυνείδητος υπάλληλος, έχει σταλεί από το κράτος για να φορολογήσει τα λιγοστά χορτά και μανιτάρια που αυτές συλλέγουν για την επιβίωσή τους. Έτσι, με μια ρυθμική σάτιρα καυτηριάζεται ο παραλογισμός των αριθμών, των νόμων και των αποφάσεων, χωρίς να παραλείπεται ούτε η τρομοκρατία με τη σαφή αναφορά στους... "Πυρήνες". Ένα ελάχιστο, μα εξίσου απολαυστικό, δείγμα:

"Μα ευχαρίστως, άρχοντα, αν το 'χεις συ για δίκιο
και το σκουτί το μοναχό πάρ' το αν είναι αντρίκιο,
μα σπίτι κι assets που μας λες, δεν έχουμε καλέ μου,
λογαριασμούς σε τράπεζες, offshore, και άλλα πλούτη
δεν τα 'δαμε ούτε σ' όνειρο! Τι λογική είναι τούτη;"

Για τη σκηνοθέτιδα οι απαιτήσεις ήταν υψηλές, δεδομένης της μονοτονίας του ρυθμού, κίνδυνος που ελλοχεύει πάντα, αλλά και της απομάκρυνσης του σημερινού κοινού από τον δεκαπεντασύλλαβο. Η Φλέσσα όχι μόνο ανταπεξήλθε στην πρόκληση, ώστε η παρακολούθηση του κειμένου να γίνεται απρόσκοπτα, αλλά συνέβαλε επιπλέον στην απόλαυση του έργου, όπως και η εξαιρετική δουλειά της σκηνογράφου, Αρτέμιδος Φλέσσα. Η τελευταία μετέφερε τον θεατή σε ένα ονειρικό-παραμυθικό χώρο, φροντίζοντας τόσο για ουσιαστικές ανάσες μεταξύ των σκηνών, όσο και για την οπτική απόλαυση του έργου, μέσα από το στρωμένο με πεσμένα φύλλα έδαφος, την εμφάνιση ζώων, αλλά και σκηνικών στοιχείων σε μινιατούρα. Στον ονειρικό χαρακτήρα συνέβαλε καίρια και η μουσική του Θοδωρή Οικονόμου.

Όσο για τους ηθοποιούς, έλαμψε η Ιζαμπέλλα Κυριαζή με καταπληκτική ευχέρεια σε άρθρωση, τονισμό και εκφραστικότητα, ενώ απολαυστικά ψυχρός στο ρόλο του 2ου εφόρου ήταν ο Βασίλης Τσιγκριστάρης. Καλός με αδυναμίες ο 1ος έφορος του Κώστα Σιλβέστρου, ενώ αδύναμη ήταν η ερμηνεία της Σοφίας Μανώλη.

Μια παράσταση φτιαγμένη με πολλή αγάπη και μεράκι, ενδεικτικά του οποίου είναι τόσο το ιδιαίτερα καλαίσθητο βιβλίο-πρόγραμμα που περιλαμβάνει το έργο και χώρο για σημειώσεις του αναγνώστη-θεατή (!), όσο και η όμορφη έκπληξη που περιμένει τον κάθε θεατή στη θέση του...

Έλενα Σταγκουράκη
09.10.2014