Σελίδες

30/12/15

Όχι πια - Κάποτε - Δίχως μου θα συνεχίσει...


























ΟΧΙ ΠΙΑ

Πιὰ δὲν θὰ γίνει
ὄχι πιὰ
δὲν θὰ ζοῦμε μαζὶ
δὲν θὰ θρέψω τὸ γιό σου
δὲν θὰ ράβω τὰ ροῦχα
δὲν θὰ σ’ ἔχω τὶς νύχτες
δὲν θὰ σὲ φιλῶ σὰν φεύγω
δὲν θὰ μάθεις ποιά ὑπῆρξα
γιατί ἄλλοι μὲ ἀγαπῆσαν.
Ποτέ μου δὲν θὰ μάθω
γιατί ἢ πῶς, ποτέ μου
οὔτε ἂν ἦταν στ’ ἀλήθεια
αὐτὸ ποὺ εἶπες πὼς ἦταν
οὔτε καὶ ποιός ὑπῆρξες
οὔτε τί ἤμουν γιὰ σένα
οὔτε καὶ πῶς θὰ ἦταν
μαζὶ νὰ ζοῦμε καὶ νὰ
μᾶς περιμένουμε καὶ
νὰ εἴμαστε παρόντες,
νὰ ἀγαπιόμαστε.
Δὲν εἶμαι πιὰ
παρὰ ἐγὼ γιὰ πάντα
κι ἐσὺ
δὲν θά ’σαι πιὰ γιὰ μένα
παρὰ ἐσύ.
Στὸ μέλλον κάποια μέρα
δὲν θὰ ὑπάρχεις πιὰ
δὲν θὰ ξέρω ποῦ ζεῖς
οὔτε μὲ ποιάν καὶ οὔτε
ἂν τότε θὰ θυμᾶσαι.
Δὲν θὰ μὲ ἀγκαλιάσεις
ὅπως τὴ νύχτα ἐκείνη
ποτέ.
Ξανὰ δὲν θὰ σ’ ἀγγίξω.
Δὲν θὰ σὲ δῶ νὰ σβήνεις.


***



ΚΑΠΟΤΕ

Ἡ μάνα εἶμαι ὁ πατέρας
καὶ εἶμαι τὰ παιδιά μου
ὁ βίος
καὶ ὁ κόσμος
ἢ πάλι τίποτε ἄλλο
κανεὶς ἴσως δὲν εἶμαι
ἕνα ἔμψυχο κομμάτι
μιὰ ἐπίσκεψη
ποὺ δὲν ἔγινε
καὶ ποτὲ δὲν θὰ γίνει.
Ὑπάρχω ἐδῶ καὶ τώρα
μὰ τίποτε δὲν ξέρω
γιὰ τὸ πῶς κάποτε ἦταν
τὰ πράγματα ποὺ ὑπῆρξαν
ὁ οὐρανός τοῦ τότε
ὁ μήνας
ἡ ἑβδομάδα
μιὰ θερινὴ ἡμέρα
ποὺ κάποιες ἄλλες μέρες
τὴ σκορπίσαν.



***

ΔΙΧΩΣ ΜΟΥ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ

Δίχως μου θὰ συνεχίσει αὐτὸς ὁ κόσμος ὁ πλανευτὴς
αὐτὸς ὁ κόσμος ὁ σάπιος.
Τόσα δέντρα ποὺ φύτεψα
τόσοι στίχοι ποὺ ἔγραψα τὸ χάραμα
ἐδῶ κι ἐκεῖ θὰ σκορπίσουν
σὰν σκουπίδια
σὰν κατάλοιπα τῆς ψυχῆς
κάποιου ποὺ βρέθηκε ἐδῶ
μὰ ὄχι πιὰ
ὄχι πιά.
Τὸ χειρότερο καὶ ἡ λύπη ἡ πιὸ μεγάλη
θά ’ναι ποὺ θὰ ἔχω ζήσει
σὰν ὅλα αὐτὰ νὰ εἶχαν κάποια σημασία
ζωὴ θαρρεῖς φτωχοῦ ἐφήβου
ποὺ σκόνταψε κι ἔπεσε κι ἄλλο δὲν ἤξερε
ἀπ’ τὸ νὰ κλάψει, νὰ παραπονεθεῖ
καὶ τὰ συναφὴ
πιστεύοντας πὼς εἶχε κάποια σημασία.



Από την ανθολογία της Ιδέας Βιλαρίνιο "Το άνθος της στάχτης" που μόλις κυκλοφόρησε.

Επιστολογραφία Βιλαρίνιο...


Η Βιλαρίνιο υπήρξε γυναίκα μοιραία κι έκαψε πολλές καρδιές. Ούτε ο Νομπελίστας Ισπανός ποιητής Χουάν Ραμόν Χιμένεθ έμεινε ασυγκίνητος, όπως φαίνεται στην ακόλουθη -κάπως κρυπτική- επιστολή του προς εκείνην:








Η επιστολή της Βιλαρίνιο προς τον Χιμένεθ, όπως και άλλη επιστολογραφία της, στην ανθολογία "Το άνθος της στάχτης" που μόλις κυκλοφόρησε.

Κουρέλια, ξέφτια και χρυσά μπαλώματα...





















Νίκος Γεωργόπουλος

Τρίπτυχο

Πατρίς, θρησκεία και Αγία Οικογένεια
μια γριά ζητιάνα τα βαπτίζει Ειμαρμένη
λευκά κελιά σε μια γαλάζια σχιζοφρένεια
και αρλεκίνοι στα μπαλκόνια κρεμασμένοι.

Νοικοκυραίοι σπρώχνουν το σαράβαλο
και βλαστημάνε την παρτίδα την χαμένη
δίνουν το σκήπτρο σε ένα θεοπάλαβο
με γαλανόλευκη τον ντύνουν τρυπημένη.

Κουρέλια, ξέφτια και χρυσά μπαλώματα, 
σε μια ιστορία που χορεύει φαντασμένη
αλύτρωτες ελπίδες και άγια χώματα
στις λαϊκές μας παζαρεύουνε οι ξένοι.

Βιτρίνες, χρώματα και γέλια παιανίζουνε
σε μια οθόνη στα σκουπίδια πεταμένη
δυο μετανάστες με το αίμα τους ποτίζουνε
μια ράτσα άσχημη, από χρόνια σαπισμένη.

Πατρίς, θρησκεία και Αγία Οικογένεια
Ελλάς Ελλήνων αθεράπευτη ασθένεια!



*************


Μεφιστοφελής

                              Και ο πάγος μου
                                     δεν καίει λιγότερο
                                     από την φωτιά μου.
                                     Θεοδόσης Βολκώφ

Θα περιφέρω με σπουδή το τίποτε
στων λέξεων τις άκριες θ' ακροβατώ
θ' αφηγούμαι τον μεγάλο τον σκοπό
και όνειρα θα σπέρνω οπουδήποτε.

Θα ξεγελώ την προσδοκία με υπόσχεση
πίσω μου ίχνη θα αφήνω προσμονής
θα ταξιδεύω στις ψυχές καταμεσής
και τα μυαλά τους θα 'χω υπό στόχευση.

Θα τους πουλώ με δόσεις τον Παράδεισο
και θα ζητώ ενέχυρο στιγμές απ' τη ζωή
θα κλέβω χρόνο από τ' άγνωστο παιδί
και γέρους θα δανείζω πριν την άβυσσο.

Θ' αποπλανώ παρθένες τις ελπίδες τους
μια σκόνη πίσω μου θ' αφήνω μαγική
θα έχει ο θάνατος μια γεύση ηδονική
όταν θα πέφτουν μόνοι στις παγίδες τους.


11/12/15

Το άνθος της στάχτης...

 
























Ποιητική ανθολογία, με αλληλογραφία, συνεντεύξεις και χρονολόγιο για τη ζωή και το έργο της Ουρουγουανής ποιήτριας, μεταφράστριας και κριτικού, 
Ιδέας Βιλαρίνιο. 

Πρόλογος: Ana Ines Larre Borges
Επιμέλεια: Δημήτρης Αρμάος
Εισαγωγή, επιλογή, μετάφραση κ' επίμετρο: Έλενα Σταγκουράκη

Εκδόσεις Gutenberg
Δεκέμβριος 2015


Κυκλοφορεί!

 

Πολιτικός Χάιμε Σαμπίνες σε μετάφραση Έλενας Σταγκουράκη



 


"Ο Χάιμε Σαμπίνες [1926-1999] είναι ποιητής των πολλών και των λίγων. Είναι ο Μεξικανός ποιητής, τον οποίο χαιρετίζουν μεγάλοι του είδους όπως ο Οκτάβιο Πας και ο Χοσέ Εμίλιο Πατσέκο. Πρώτα και κύρια όμως είναι ποιητής του λαού και των καθημερινών ανθρώπων που αγνοούν τι θα πει συνίζηση ή κράση ή τι ήταν οι σεξτίνες στην ελληνική ποίηση." 



Ας υμνήσουμε το χρήμα (Cantemos al dinero)

με το χριστιανικό το πνεύμα των χριστουγέννων.
Τίποτε δεν υπάρχει πιο καθαρό απ’ το χρήμα
ούτε πιο γενναιόδωρο, ούτε πιο δυνατό.
Το χρήμα ανοίγει όλες τις πόρτες,
είναι το κλειδί για μια χαρούμενη ζωή,
το υποδεκάμετρο του θαύματος
και της ανάστασης το μέσο.
Σου δίνει το απαραίτητο και το παραπανίσιο,
το ψωμί και τη χαρά.
Αν η γυναίκα σου είναι άρρωστη, με αυτό την γιατρεύεις.
Αν πάλι είναι τέρας, με αυτό βάζεις και τη σκοτώνουν.
Το χρήμα σού νίπτει τας χείρας
από πάσα αδικία και παν έγκλημα.
Σε γλιτώνει απ’ τη δουλειά και σ’ απαλλάσσει απ’ τη ζωή.
Με το χρήμα στην τσέπη, μπορείς να ’σαι αυτός που είσαι.
Το χρήμα είναι απελευθέρωση.
Αν θες τη μια γυναίκα και την άλλη και την άλλη, αγόρασέ τες.
Αν πάλι θες ένα νησί, αγόρασέ το.
Αν θες ακόμη και ένα πλήθος, αγόρασέ το.
(Αυτό είναι το ρήμα το καθάριο: αγοράζω.)
Έχω χρήματα θα πει έχω εμένα.
Ανήκω σε μένα και σε σένα,
σε έναν κόσμο χωρίς αντιστάσεις.
Δίνω χρήματα θα πει δίνω αγάπη.

Αλληλούια, πιστοί!
Ενωθείτε στη λατρεία του χρυσού μόσχου
και της μητρός του ας θηλάσουμε τους μαστούς!

***


2.

«Πείνα και δίψα για δικαιοσύνη.»
Να σημαίνει άραγε κάτι παραπάνω από απλή πείνα και δίψα;

Από πότε ένας ολόκληρος λαός σφίγγει το ζωνάρι ‘γιατί έτσι’;
Από ποια ρίζα του κακού
από πόσες προσβολές
από πόση συγκρατημένη εκδικητικότητα
και όνειρα ματαιωμένα
ξεπηδά η σημερινή δύναμη;

Πρέπει να πούμε το εξής:
για το τέλος της σοσιαλιστικής Κούβας
θα απαιτούνταν το τέλος έξι εκατομμυρίων Κουβανών,
ένα τεράστιο δρεπάνι για την απογύμνωσή της,
όπως και όλες οι ατομικές βόμβες
και όλα τα δαιμόνια του κόσμου.

(Πρόεδρε Τζόνσον,
ας βυθίσουμε την Κούβα,
αυτή τη νήσο που πλέει επικίνδυνα πλησίον
των χωρικών υδάτων της Αμερικής.)




Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη

(Από το αφιέρωμα στην πολιτική ποίηση του Χάιμε Σαμπίνες στο τρέχον τεύχος του περιοδικού Κοράλλι, υπό τη διεύθυνση του Κώστα Χατζηαντωνίου.)