Όχι πια - Κάποτε - Δίχως μου θα συνεχίσει...

ΟΧΙ ΠΙΑ

Πιὰ δὲν θὰ γίνει
ὄχι πιὰ
δὲν θὰ ζοῦμε μαζὶ
δὲν θὰ θρέψω τὸ γιό σου
δὲν θὰ ράβω τὰ ροῦχα
δὲν θὰ σ’ ἔχω τὶς νύχτες
δὲν θὰ σὲ φιλῶ σὰν φεύγω
δὲν θὰ μάθεις ποιά ὑπῆρξα
γιατί ἄλλοι μὲ ἀγαπῆσαν.
Ποτέ μου δὲν θὰ μάθω
γιατί ἢ πῶς, ποτέ μου
οὔτε ἂν ἦταν στ’ ἀλήθεια
αὐτὸ ποὺ εἶπες πὼς ἦταν
οὔτε καὶ ποιός ὑπῆρξες
οὔτε τί ἤμουν γιὰ σένα
οὔτε καὶ πῶς θὰ ἦταν
μαζὶ νὰ ζοῦμε καὶ νὰ
μᾶς περιμένουμε καὶ
νὰ εἴμαστε παρόντες,
νὰ ἀγαπιόμαστε.
Δὲν εἶμαι πιὰ
παρὰ ἐγὼ γιὰ πάντα
κι ἐσὺ
δὲν θά ’σαι πιὰ γιὰ μένα
παρὰ ἐσύ.
Στὸ μέλλον κάποια μέρα
δὲν θὰ ὑπάρχεις πιὰ
δὲν θὰ ξέρω ποῦ ζεῖς
οὔτε μὲ ποιάν καὶ οὔτε
ἂν τότε θὰ θυμᾶσαι.
Δὲν θὰ μὲ ἀγκαλιάσεις
ὅπως τὴ νύχτα ἐκείνη
ποτέ.
Ξανὰ δὲν θὰ σ’ ἀγγίξω.
Δὲν θὰ σὲ δῶ νὰ σβήνεις.

***


ΚΑΠΟΤΕ

Ἡ μάνα εἶμαι ὁ πατέρας
καὶ εἶμαι τὰ παιδιά μου
ὁ βίος
καὶ ὁ κόσμος
ἢ πάλι τίποτε ἄλλο
κανεὶς ἴσως δὲν εἶμαι
ἕνα ἔμψυχο κομμάτι
μιὰ ἐπίσκεψη
ποὺ δὲν ἔγινε
καὶ ποτὲ δὲν θὰ γίνει.
Ὑπάρχω ἐδῶ καὶ τώρα
μὰ τίποτε δὲν ξέρω
γιὰ τὸ πῶς κάποτε ἦταν
τὰ πράγματα ποὺ ὑπῆρξαν
ὁ οὐρανός τοῦ τότε
ὁ μήνας
ἡ ἑβδομάδα
μιὰ θερινὴ ἡμέρα
ποὺ κάποιες ἄλλες μέρες
τὴ σκορπίσαν.


***

ΔΙΧΩΣ ΜΟΥ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ

Δίχως μου θὰ συνεχίσει αὐτὸς ὁ κόσμος ὁ πλανευτὴς
αὐτὸς ὁ κόσμος ὁ σάπιος.
Τόσα δέντρα ποὺ φύτεψα
τόσοι στίχοι ποὺ ἔγραψα τὸ χάραμα
ἐδῶ κι ἐκεῖ θὰ σκορπίσουν
σὰν σκουπίδια
σὰν κατάλοιπα τῆς ψυχῆς
κάποιου ποὺ βρέθηκε ἐδῶ
μὰ ὄχι πιὰ
ὄχι πιά.
Τὸ χειρότερο καὶ ἡ λύπη ἡ πιὸ μεγάλη
θά ’ναι ποὺ θὰ ἔχω ζήσει
σὰν ὅλα αὐτὰ νὰ εἶχαν κάποια σημασία
ζωὴ θαρρεῖς φτωχοῦ ἐφήβου
ποὺ σκόνταψε κι ἔπεσε κι ἄλλο δὲν ἤξερε
ἀπ’ τὸ νὰ κλάψει, νὰ παραπονεθεῖ
καὶ τὰ συναφὴ
πιστεύοντας πὼς εἶχε κάποια σημασία.


Από την ανθολογία της Ιδέας Βιλαρίνιο "Το άνθος της στάχτης" που μόλις κυκλοφόρησε.