Mondnacht

JOSEPH VON EICHENDORFF


MONDNACHT

Es war, als hätt der Himmel
Die Erde still geküsst,
Dass sie im Blütenschimmer
Von ihm nun träumen müsst.
Die Luft ging durch die Felder,
Die Ähren wogten sacht,
Es rauschten leis die Wälder,
So sternklar war die Nacht.
Und meine Seele spannte
Weit ihre Flügel aus,
Flog durch die stillen Lande,
Als flöge sie nach Haus.



ΝΥΧΤΑ ΜΕ ΦΕΓΓΑΡΙ

Ήταν ωσάν ο ουρανός
δειλά τη γη να ’χε φιλήσει
κι αυτή με χρώμα ωσάν λωτός
ονείρων νά ’κλωθε τη φύση.
Πνοή ανέμου στους αγρούς
και στάχυα αθόρυβα θροΐζαν.
Καθώς εβγάνανε τα δάση αχούς,
καθώς τ’ αστέρια τη νυχτιά στολίζαν,
’κεί διάπλατα άπλωσε η ψυχή
τα πάλλευκα φτερά της·
το πέταγμά της αντηχεί
σ’ όλη τη γη, ώς τα πέρατά της.


Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη