Φυσάει στον κόσμο κι είναι αργά...

Διονύσης Καψάλης

Φυσάει στον κόσμο κι είναι αργά∙

μεγάλα σύννεφα βαριά

μαζεύτηκαν απ' το πρωί,

κι ο ήλιος έμοιαζε κερί

πίσω από λερωμένο τζάμι

η φλόγα μέσα στην παλάμη

που όλο φοβάσαι μη σου σβήσει∙

φυσάει εδώ κι έχω καθήσει

και φτιάχνω απ' τις σιωπές του δρόμου

ένα ταξίδι στο μυαλό μου,

κι ένα κερί κρατώ αναμμένο,

που το φυλώ και το πηγαίνω-

δεν ξέρω πού, για ποιο σκοπό,

ούτε κι αν φτάσω τι θα πω.