Εκτάσεις άγονες της σιωπής...

Ελένη Μαρινάκη

Προσευχή


Κύριε,
(όπως έλεγε
και η μητέρα),

Κύριε,
σε θυμάται 
άραγε;

Βοήθησέ την
εδώ
στη μοναξιά της.

Χιλιόμετρα κάνει
κάθε μέρα∙
πεζή διασχίζει
εκτάσεις άγονες
της σιωπής

καμένα χόρτα
διαλέγει
και πλέκει
γαϊτανάκι

ώρες τυφλές 
μιλάει με
την ηχώ
ακίνητη κοιτάζει
άδεια οθόνη.

Τις νύχτες 
διαβάζει στο
ταβάνι
το Ευαγγέλιο
κι όταν της λες:
τι κάνεις;
Δεν ξέρω,
απαντά.
Εγώ,
παιδάκι είμαι.

Παιδάκι Κύριε
ογδόντα πέντε
χρονών.

 

Να ξέρεις, είναι ο άνθρωπος τυφλός. Πλην όμως...

Κώστας Κουτσουρέλης

Χωλή σεστίνα


Να ξέρεις, είναι ο άνθρωπος τυφλός. Πλην όμως
και στην τυφλότητά του κάποτε διακρίνει
πίσω από τις σκιές το φως: στιλπνό, βαθύ
να διακλαδίζεται στη ράχη των πραγμάτων.
Το φως τού δίνει όνομα να υπάρχει, βάρος
στο χώμα για ν' αγκιστρωθεί, του δίνει σώμα

ακόμα, και σκοπό. Ώσπου κι αυτό το σώμα
στο τέλος να χαθεί ‒ σ' ένα αλλά, ένα όμως,
στου ενδοιασμού ένα μη... Κι ώσπου πια δίχως βάρος
να μείνει, δίχως καν ματιά για να διακρίνει
άλλο απ' το σκότος, που είναι των πραγμάτων
το μέτρο το πιο οριστικό, το πιο βαθύ.

(Ω εσύ σκοτάδι αόμματο, εσύ βαθύ
αναίτιο παραμύθι, δες! Δεν έχω σώμα,
θάψε με αν θες στη στάχτη των πραγμάτων,
σβήσε μου εσύ το θάρρος... Να το σκέφτεσαι όμως:
μια σπίθα αρκεί, αρκεί κανείς για να διακρίνει
να φθίνει, να σκορπάει στο φως κάθε σου βάρος...)

Φυραίνει η μέρα, πέφτει ο ήλιος, παίρνει βάρος
γράφοντας κύκλο η σκέψη σου, κύκλο βαθύ.
Ψηλά πετώντας κι ο αητός μόλις διακρίνει
από τη ζάλη τ' ουρανού της γης το σώμα ‒
σκόνη λεπτή τα μάτια του λερώνει. Κι όμως,
ακόμα αντέχει η οπτασία των πραγμάτων.

Ακόμα αντέχει η οπτασία των πραγμάτων,
ακόμα αντέχει ο κόσμος... Κι αν τον νιώσεις βάρος
σκληρό τα γόνατά σου να λυγίζει, όμως
το βάρος του είναι που σε φέρνει εδώ: βαθύ,
όπως στον ύπνο οι φόβοι σου σαν παίρνουν σώμα
κάτω απ' τα βλέφαρα, τότε που δεν διακρίνει

ο ναρκωμένος αν κοιμάται, ούτε διακρίνει
τ' όνειρο καν τι το χωρίζει απ' των πραγμάτων
τον σωρό... Μα ω ναι! έχει σώμα, έχει το σώμα
που έχει ο κόσμος σου, έχει το ίδιο βάρος,
έχει το ίδιο φως: στιλπνό πάντα, βαθύ,
πέρα από κάθε τύψη, κάθε αλλά, κάθε όμως,

πέρα από κάθε ενδοιασμό . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 


(Γενάρης 2013)

Τα κόκκινα φανάρια...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΦΑΝΑΡΙΑ" - Εθνικό Θέατρο

Μια παράσταση με   π ο λ ύ  σ υ γ κ ε κ ρ ι μ έ ν η  και  ρ ο ζ  αισθητική αντίληψη, με γνώμονα την  π ρ ό κ λ η σ η  και το  δ ή θ ε ν  !

Αν σώζεται κάπως η κατάσταση, αυτό οφείλεται (για πολλοστή φορά!) αποκλειστικά και μόνο στους ηθοποιούς.

Ξεχωρίζει η   Μ α ρ ί α  Κ ί τ σ ο υ   που με το ύφος, το υποκριτικό ήθος και την ποιότητά της θα μετέτρεπε ακόμη κι ένα σκουπίδι σε ρόλο! Είναι Ηθοποιός!

Αληθινή και η  Τ ζ ή μ ο υ. Εξάλλου, ας μην ξεγελιόμαστε, πρωταγωνιστές της παράστασης είναι οι γυναίκες ηθοποιοί κι όχι τα αντρικά γυμνά!

Τρίτη μέρα παραστάσεων, η αίθουσα μισογεμάτη (ή μισοάδεια) και με αποχωρήσεις... Υπάρχει, λοιπόν, ελπίδα! Τόσο για την ποιότητα του κοινού, όσο και για καλύτερες και ουσιαστικότερες σκηνοθεσίες που θα σέβονται, επιτέλους, ηθοποιούς και θεατές!

 

 

 

 

Γυναικεία κραυγή - "Grito de mujer"...

Σε κάποια σημεία της γης (δυστυχώς σε πολλά!), το να είσαι γυναίκα και να διεκδικείς τα δικαιώματά σου είναι ταυτόσημο του πολέμου με το σύστημα, ακόμη και της θανατικής σου καταδίκης.

Σε αυτές τις περιτώσεις, όπως σ' αυτήν της δολοφονημένης το 2011! Μεξικανής ποιήτριας Σουζάνα Τσάβες Καστίγιο της φωτογραφίας, η δημοσιότητα και η διεθνής προβολή των προσώπων ελάχιστα μετράνε και δεν αποτρέπουν τα χειρότερα..

"Γυναικεία κραυγή": το παγκόσμιο πλέον κίνημα ποιητών, με την απαρχή του στη Δομινικανή Δημοκρατία, το οποίο θα παρουσιάσουμε προσεχώς σε εκδήλωση στα μέσα Μαρτίου και σε αφιέρωμα στο περιοδικό Poeticanet.

***********************************

En algunos partes de esta tierra (desafortunadamente en demasiados), ser mujer y luchar por tus derechos es sinónimo de la guerra con el sistema y hasta de tu propia muerte.

En estos casos, como el de la en 2011 asesinada poetisa mexicana Susana Chávez Castillo (la de la foto), la publicidad y el reconocimiento internacional de las personas no ayudan nada y no logran impedir lo peor.

“Grito de mujer” – un movimiento de poetas ya mundial, con su fuente en la República Dominicana, lo que presentaré pronto en un acto a los mediados de marzo en Atenas y en un homenaje poético en la revista literaria Poéticanet.

Υπάρχει μια ελιά στη μέση της χώρας των πάγων...

Βασίλης Ζηλάκος

Το σοβαρό κορίτσι

Υπάρχει μια ελιά στη μέση της χώρας των πάγων

Υπάρχει ένας δαίμονας που κάθεται οκλαδόν στην κορφή της

Τραβά προς τα κάτω τους ζωντανούς και τους πετά με βία στο σκοτάδι

Υπάρχει ένα κορίτσι που κάθεται οκλαδόν στη σκιά του δέντρου

Στρώνει τα μαύρα της μαλλιά για να μην τραυματισθούν εκείνοι

Το παιχνίδι της είναι πιο αληθινό από του δαίμονα

Το παιχνίδι της είναι πιο αληθινό γιατί δεν είναι παιχνίδι

Το παιχνίδι της δεν είναι παιχνίδι γιατί δεν χρειάζεται

να ξεριζώσει και να πετάξει τίποτα και κανέναν στο σκοτάδι

ώστε να πείσει έτσι τον εαυτό της πως μόνο αυτό υπάρχει.

Από την πρόσφατη συλλογή "Ξύλο ξανθό π' αφράτεψε στο στόμα" (σε πολυτονικό)

Οι ποιητές αγάπη μου...

Raúl Gómez Jattin
 
Οι ποιητές αγάπη μου…

Οι ποιητές —Αγάπη μου— είναι
άνθρωποι τρομεροί
τέρατα μοναξιάς —να τους αποφεύγεις
πάντα— την αρχή κάνοντας με μένα.
Οι ποιητές —Αγάπη μου— είναι
για να τους διαβάζεις.
Μα σημασία μη δίνεις 
τι κάνουν στη ζωή τους.


Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη

*****************************

Los poetas amor mio…
Los poetas —Amor mío— son
unos hombres horribles unos
monstruos de soledad —evítalos
siempre— comenzando por mí.
Los poetas —Amor mío— son
para leerlos. Mas no hagas caso
a lo que hagan en sus vidas.


Πρώτη δημοσίευση: Περιοδικό Poeticanet, τεύχος 14 (Μάρτιος 2011)

Να μην έχουμε δει πάρα πολλά...

Gioconda Belli

Παράδοση

Το πεύκο, με το άρωμα από ρετσίνι,
λάμπει ολόκληρο μες στα χρυσά του τα στολίδια,
τα κόκκινα μπαστουνάκια,
τις γιρλάντες και τα μήλα.
Χριστούγεννα έρχονται και φεύγουν
ενώ αποζητούμε μιαν ανάμνηση παλιά ν’ αναβιώσουμε
από τότε που ’μασταν παιδιά.
Πλησιάζουμε στη γιορτή
με την ελπίδα να μην έχουμε δει πάρα πολλά
και να ’χουμε ακόμη στα μάτια την αθωότητα.
Θεία λειτουργία. Νύχτα, στις δώδεκα.
Τα δώρα με τις πολύχρωμες κορδέλες τους.
Οι φίλοι, το κρασί, το οικογενειακό φαγοπότι.
Ντυνόμαστε, στολιζόμαστε,
ετοιμάζουμε τη γιορτή
και, εξαντλημένοι, καθόμαστε αναμένοντας
το γυρισμό της μαγείας.
Ποιος να πιστέψει και πάλι
στο Θείο Βρέφος που αθόρυβα έρχεται
για ν’ αφήσει τα πακέτα;
Ή τάχα στον καλοκάγαθο Άϊ Βασίλη που κατεβαίνει απ’ την καμινάδα,
και διαπερνά τους ουρανούς με το έλκηθρό του, που τάρανδοι το σέρνουν;
Στο άστρο εκείνο που αναπαυόταν πάνω απ’ τη Βηθλεέμ
σε ουρανό πάντα καθάριο, κυανό;
Μην πιστεύοντας πια, αναπαράγουμε την πλάνη,
καταπιανόμαστε ν’ αναπλάσουμε τη μαγεία.
Τρυφερά σχεδιάζουμε την ανάμνηση
τη μουσική, το χρώμα, το άρωμα που ’χουν τα βρύα,
το μυστήριο των παιχνιδιών.

Χρόνο το χρόνο,
γενιά τη γενιά,
εξασφαλίζουμε την επιβίωση
μιας μακράς, εξακολουθητικής
νοσταλγίας.



Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη

********************

Gioconda Belli
 
Tradición

El pino oloroso a resina,
brilla con sus adornos de oro,
los bastones rojos,
las manzanas, los lazos.
La Navidad viene y se va
mientras buscamos revivir el recuerdo viejo
de cuando eramos niños.
Nos asomamos a la fiesta
con la esperanza de no haber visto demasiado
y tener aún en los ojos, la inocencia.
Misa del Gallo. Las doce de la noche.
Los regalos con sus cintas multicolores.
Los amigos, el vino, la comilona en familia.
Nos vestimos, nos arreglamos,
organizamos la celebración,
y, exhaustos, nos sentamos a esperar
el regreso de la magia.
¿Quién pudiera volver a creer
en el Niño que viene sigiloso
a dejar los paquetes?
¿El benévolo San Nicolás bajando por la chimenea
cruzando el cielo en su trineo jalado por renos?
¿La estrella posada sobre Belén
en un cielo siempre limpio y azul?
Ya sin creer, reproducimos la ilusión,
nos empeñamos en recrear el encanto.
Tiernamente diseñamos el recuerdo
la música, el color, el aroma del musgo,
el misterio de los juguetes.

Año tras año,
generación tras generación,
aseguramos la supervivencia
de una larga, sucesiva,
nostalgia.