Με άλογο κουτσό...

 

Με άλογο κουτσό

Η εποχή αυτή ’ναι του ιπποδρόμου

και όλοι πια ποντάρουνε σε άλογα κουτσά·

είτε -κατάσελα- μετάξια είτε λινά,

με όψη όλα πάναγνου οσίου, μα και αμώμου.

Κουτσό, πώς τάχα αλλιώς, και το άτι το δικό μου.

Στο χώμα μ’ έριξε αλαφιασμένο ευθύς,

ξεχνώντας, ποιός του ωραίου και της ζήσης του ο κριτής,

μον’ σπάζοντάς μου πόδια, χέρια, νου, καρδιά ατό του.

Το άλογο, τι κι αν είν' δαμασμένο;

Το ζώο κρύβει μέσα του κι αυτό

που δεν το νοιάζει: ετούτο ή κι εκείνο, θηλυκό!

και πάντως για καβάλα καμωμένο.

Το άλογο θ’ αφήσω το λοιπόν,

στην άκρη ας απομείνει η ιππασία.

Πολλά τα ζα στων ζώων την ακρισία,

κάποιο άλλο θα διαλέξω, εκών κι απών.

Έλενα Σταγκουράκη

(Πρώτη γραφή)