Λουσμένη θάμπος δανεικό...

 

Natalia Litvinova

ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ Η ΒΡΟΧΗ ΔΕΝ ΠΕΦΤΕΙ

Υπάρχουν μέρες με βροχή και μέρες που η βροχή δεν πέφτει.
Τα σπουργίτια τινάζουν τους λαιμούς τους και οι γυναίκες σηκώνουν
τις φούστες για να δροσίσουν τα γόνατα, κάποια με ουλές,
άλλα σαν βράχια απόκρημνα και εξακολουθεί η βροχή να μην πέφτει.
Οι λαιμοί των σπουργιτιών μοιάζουν τότε κλωστές
για ταχυδακτυλουργούς σε μέγεθος σταγόνας, μα μην αναστενάζεις,
η υγρασία στο σώμα δεν γυρίζει.

ΧΕΙΛΗ

πρώτη ανάμνηση
η πείνα

έτσι γνώρισα
την ανθρώπινη καρδιά

πλησίασα τα χείλη
στο στήθος

μοναχά για να πιω
παλμούς

Η ΤΥΧΗ ΤΗΣ ΚΙΣΣΑΣ

Είμαι ασταθής,
τους πόθους παραχώνω
στο χαρτί
μα η φαντασία
μ’ έχει ευλογήσει.

Αν μπορούσα να ήμουν
πράγμα άλλο,
κι όχι αυτή που δοκιμάζει
το πρόσωπο
μπροστά στον καθρέφτη,
θα ήμουν κίσσα.

Θα έμπαινα τότε
από παράθυρα
ανοιχτά,
αρώματα θ’ αναποδογύριζα,
και το ράμφος μου θα στόλιζα
με δαχτυλίδια.

Πετράδια θα ’κρυβα
πολύτιμα
μες στα φτερά μου,
κι έτσι λουσμένη
θάμπος δανεικό
θ’ αναλυόμουν
στη νύχτα.

ΥΠΟΔΟΧΗ

Άδειασα τα μάτια μου
απ’ το πολύ να σε κοιτάζω.

Σε πέρασα για βροχή,
για άλλον έναν απ’ τους ουρανούς μου.

Λείανα τα πλευρά μου
για να βολευτείς καλύτερα.

Και δεν σου επέτρεψα να μπεις.

Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη

Πρώτη δημοσίευση: Περιοδικό "Φρέαρ" (http://frear.gr/?p=2489)