"Γκόλφω"...

 

Κριτικό σημείωμα για την "Γκόλφω" του Περεσιάδη από το Εθνικό:

********************************
 

Πολύς λόγος έχει γίνει για την "Γκόλφω" στο Εθνικό, οι κριτικές διθυραμβικές, και τα εισιτήρια εξαντλημένα κατά την περσινή θεατρική περίοδο. Μα καλά: κανείς δεν πρόσεξε την συγγένεια της συγκεκριμένης παράστασης με τον "Περικλή" του Χουβαρδά; Πρόκειται για δίδυμα, και μάλιστα ομοζυγωτικά! Η ίδια ελαφράδα μέσω αμφίβολων αστεϊσμών που προκαλούν το γέλιο της πλατείας, η ίδια κωμικοποίηση του τραγικού (στον "Περικλή" είχαμε "Μια ωραία πεταλούδα", στην "Γκόλφω" τρεις αρκούδες επί σκηνής) λες και το μαθημένο σε χολυγουντιανές ταινίες κοινό δεν αντέχει την οδύνη, ώστε να πρέπει να δοθεί και ένα τέλος ευτυχές, η ίδια χρήση του επιφωνήματος "ω(μ)" (στον "Περικλή" κάπως μυστικιστικό, στην "Γκόλφω" υποτίθεται ως παραπομπή στην παράδοση). Κοινός παρανομαστής κι αποτέλεσμα: η υπονόμευση του έργου και κατ' επέκταση της απάντησης στο ερώτημα "τι είναι πατρίδα;", το οποίο έθεσε δις το Εθνικό εις αυτόν κι επιχείρησε ν' απαντήσει. Δεν μπορώ να πω: η "Γκόλφω" του Καραθάνου είναι καλύτερη απ' τον "Περικλή" του Χουβαρδά, λιγότερο υπονομευτική και υπερβολική, αν και είναι περιττή η ερμηνεία των δύο πρωταγωνιστικών ρόλων από περισσότερους ηθοποιούς, και μάλιστα τρεις! για τον εκάστοτε ρόλο. Κ α ι τα σκηνικά προσφέρουν κάτι καινούργιο, κ α ι τα κοστούμια πετυχαίνουν να γεφυρώσουν παρελθόν και παρόν. Γνήσια η Εύη Σαουλίδου ως αθώα Γκόλφω, σπαρακτική η Λυδία Φωτοπούλου στον πόνο, καθώς και στην εξύμνηση του ανελέητου χαρακτήρα και συνάμα του μεγαλείου της αγάπης. Ανεπαρκής ο Φραγκούλης ως Τάσος (ιδίως στην πρώτη σκηνή). Πειστικός ως Κίτσος ο Τριανταφύλλου, ηθοποιός συνειδητοποιημένος και υπεύθυνος που βελτιώνεται σταθερά. Καλή παράσταση, η οποία θα ήταν καλύτερη όντας απαλλαγμένη από μιμητισμούς. Ο Καραθάνος μπορεί και καλύτερα.

 

Έλενα Σταγκουράκη