Μονόλογοι της Γκόλφως...

 
Για την αγάπη:

"Αχ, η αγάπη μάνα μου, πεντάκριβη μανούλα,
χόρτο δεν είναι, για να βγει με τόση ευκολία.
Είναι δεντρί βαθύριζο, π' αν θες για να το βγάλεις,
πριχού μονάχο μαραθεί, σ’ οργώνει την καρδιά σου,
βγαίνει μαζί με την καρδιά. Είν’ η αγάπη βάτος,
π' αν τύχει, μάνα, και πιαστείς μέσα στις αγκαθιές του
δεν ξεμπερδεύεις εύκολα, θα φύγεις λαβωμένη.
Είν' η αγάπη θάλασσα που γλυκοκυματίζει,
κι αν τύχει τα γαλάζια της νερά σε ξεγελάσουν,
τις ομορφιές της λιμπιστείς κι απλώσεις τα πανιά σου,
δεν είναι, μάνα, βολετό πίσω για να γυρίσεις·
κι αν σε βοηθήσουν οι καιροί, με κίνδυνο μεγάλο
στην άλλη άκρη θε να βγεις· αλλιώτικα εχάθης."


********************


Η κατάρα:

"Τα δάκρυα που έχυσα, προδότη, εγώ για σένα,
η κάθε μια σταλαγματιά, κάθε ρανίδα κι ένα
φίδι να γίνει δίγλωσσο, τρικέφαλη σαϊτα.
Όπου κι αν πας, όπου σταθείς, αυγή... ημέρα... νύχτα...
             Ξύπνιον στον κοιμηθιό σου
             και μέσα στ' όνειρό σου
             κατάκαρδα να σε χτυπούν.

Τα χείλη σου να φρύγονται για μια σταλιά δροσούλα
κι όντας εγγίζεις το νερό, η κάθε μια βρυσούλα
αίμα, χολή να γίνεται, και το γλυκό ψωμάκι
όντας το τρως, στο στόμα σου να γίνεται φαρμάκι.
            Να κλαις κι αντί για δάκρυ
            αίμα θολό και άφρη
            τα μάτια σου να τρέχουν.

Όθε πατείς κι όθε περνάς χόρτο να μη φυτρώνει,
να μην ανθίζει λούλουδο, να μη λαλεί αηδόνι,
και τα κλαριά να ρίχνουνε τα πράσινά τους φύλλα
και να σκορπάν τα άνθια τους, να σκούζουνε τα ξύλλα:
            "Ίσκιος δεν είν' για σένα!"
            Και τα πουλιά σκιαγμένα
            να φεύγουν μακριά.

Πήγαινε τώρα, διάβαινε. Κι αν είν' Θεός θα τό βρεις!"


(Αποσπάσματα από την "Γκόλφω" του Περεσιάδη)