Σελίδες

29/4/14

Tribú Cayapó...

 
'Αρχισε η κατασκευή υδροηλεκτρικού φράγματος στο Μπέλο Μόντε.
Ιδού τι συμβαίνει με ό,τι απέμεινε από τον γηγενή πληθυσμό της αμερικανικής ηπείρου! Βίαιη εκκένωση χωριών και ξεριζωμός των αυτοχθόνων (εν προκειμένω της φυλής καγιαπό στο Μάτο Γκρόσσο) στο όνομα της "ανάπτυξης"...! 

40.000 άνθρωποι θα χάσουν το σπίτι και το περιβάλλον τους, ενώ μια δασική έκταση 400.000 εκταρίων (1 εκτάριο=10 στρέμματα!) θα καλυφθεί από νερό.

****************


QUE ESTA IMAGEN DE LA VUELTA AL MUNDO

La evacuación de la tribu kayapó - un pueblo indígena de la región amazónica de Mato Grosso en Brasil - , ha comenzado...
La construcción de la represa hidroeléctrica de Belo Monte se libera..., a pesar de numerosas protestas y más de 600.000 firmas recogidas.
Belo Monte, un total de 400.000 hectáreas de bosque será inundado, un área que es más grande que el Canal de Panamá.
40.000 personas de las comunidades indígenas y el hábitat de muchas especies animales y vegetales, serán destruidos.

26/4/14

Μαύρο και για πάντα...

 



















Idea Vilariño

Μαύρο

“Μαύρο και για πάντα.
Τα αστέρια
οι ήλιοι τα φεγγάρια
και ξέφτια διάφορα φωτός
είναι σφάλματα μικρά
περαστική βρομιά
στην λαμπερή μαυράδα
την άχρονη
βωβή”.



Μτφρ: Έλενα Σταγκουράκη


****************

ΕS NEGRO

"Es negro para siempre.
Las estrellas
los soles y las lunas
y pingajos de luz diversos
son pequeños errores
suciedad pasajera
en la negrura espléndida
sin tiempo
silenciosa".


23/4/14

Τ' 'Αη Γιωρκού... (Παραδοσιακό της Κύπρου)


Δευτέρα ήτουν της Καθαράς που κάμνουν την νομάδαν
Μες το καράβιν έμπηκεν την πρώτην εφτομάδαν
Τζαι τρεις ημέρες έκαμεν να ρέξει το Βερούτιν
Ψουμίν, νερόν εν εβρέθηκεν μεσά στην χώραν τούτην

Ψουμίν νερόν είχεν πολλύν κατω μακρά στο πλάτος
Τζειμέσα εκατώκησεν ένας μεάλος δράκος
Τζαι δεν τ' αφήνει το νερόν στην χώραν τους να πάει
Ταΐνιν του εκάμνασιν 'π' οναν παιδίν να φάει
Να ξαπολύσει το νερό, στην χώραν για να πάει

Άλλοι είχαν έξι και οκτώ τζι επέμπαν του τον έναν
τζι ήρτεν γυριν τ' αφέντη μας, τ' αφέντη βασιλέα
Είχεν μιαν κόρην μοναχήν τζι είχεν να την παντρέψει
Θέλοντας τζαι μη θέλοντας του δράκου να την πέψει.

Παντήσκει κόρη εν άγιος, Χριστός τζι απάκουσεν την
Τον Άη Γιώρκην να σου τον 'που πάνω κατεβαίνει
τζαι με την σέλλαν την γρουσήν τζαι το γρουσόν αππάριν

Στέκεται συλλοΐζεται πώς να την σιαιρετήσει
-Για να την πω μουσκοκαρκιά, μουσκοκαρκιά έσιει κλώνους
Για να την πω τρανταφυλλιά, τρανταφυλλιά έσιει αγκάθια
Άτε ας τη σιαιρετήσουμε σαν σιαιρετούμεν πάντα

-Ώρα καλή σου λυερή, ώρα καλή τζαι γειά σου
Μουσκούς τζαι ροδοστέμματα στα καμαρόφρυα σου
τζι είντα γυρεύκεις Λυερή στου δράκου το πηγάδιν
Του δράκοντα του πονηρού, να βκεί τζαι να σε φάει

-Αφέντη μου τα πάθη μας να σου τα πω δεν φτάνω
Άθρωποι 'που την πείναν τους τρώσιν ένας τον άλλον
Έτσι έθελεν η τύχη μου, έτσι ήτουν το γραφτό μου
Μες στην τζοιλιάν του δράκοντα να κάμω το θαφκειόν μου

Να σου ποτζεί τον δράκοντα 'που κάτω τζι ανεβαίνει
τζι όταν τους είδε τζι ήταν τρεις κρυφές χαρές παθαίνει
-Μπουκκωμαν τρώω τον άδρωπον, το γιομαν την κοπέλλαν
τζαι ως τα λιοβουττήματα άππαρον με την σέλλαν

Μιαν χατζιαρκάν του χάρισεν τζι η πόλις ούλλη εσείστην
τζαι το σκαμνίν του βασιλιά έππεσεν τζι ετσακκίστην
Βκάλλει 'που το δισσάτζιν του μεάλον αλυσίδιν
τζι έπκιασεν τζι εχαλίνωσεν τζειν' το μεάλον φίδιν

-Τράβα το κόρη λυερή στην χώραν να το πάρεις
Για να το δουν αβάφτιστοι να παν να βαφτιστούσιν
Για να το δουν απίστευτοι να παν να πιστευτούσιν

Άνταν τους βλέπει ο βασιλιάς κρυφές χαρές παθθαίνει
-Ποιός ειν' αυτός που μου 'καμεν τούτην την καλοσύνην
Να δώκω το βασίλειον μου τζι ούλλον τον θησαυρόν μου
Να δώκω τζαι την κόρην μου τζαι να γενεί γαμπρός μου

Τζι επολοήθην Άγιος τζαι λέει τζαι λαλεί του
-Έν θέλω το βασίλειον σου μήτε τον θησαυρόν σου
Μιαν εκκλησιάν να χτίσετε, μνήμην τ' Άη Γιωργίου
Που έρκεται η μέρα του κοστρείς του Απριλλίου
Που έρκεται η μέρα του κοστρείς του Απριλλίου

14/4/14

Καλό Πάσχα!






                             Καλό Πάσχα!

                                             Frohe Ostern!

                                                                  ¡Felices pascuas!

                                                                                                Happy Easter!

12/4/14

Δεκαήμερο...



Ο άνθρωπος στο μικροσκόπιο μιας «Επίγειας Κωμωδίας»* 

της Έλενας Σταγκουράκη


Δεκαήμερο
του Βοκκάκιου
σκην.–διασκευή Νίκος Καραθάνος
Εθνικό Θέατρο
Απρίλιος 2014 


«Οι νεαρές γυναίκες οφείλουν να ευχαριστήσουν τον Έρωτα, που με ελευθέρωσε από τα δεσμά μου και μου επιτρέπει να επιδοθώ ολοκληρωτικά στο να τις διασκεδάσω». Δηλώνοντας ταυτόχρονα το στοχευόμενο κοινό, το σκοπό του έργου και το μέσο επίτευξής του, οι δυο αυτές αράδες του συγγραφέα συνιστούν και τον πυρήνα της παράστασης στο Εθνικό, μιας παράστασης πιστής, αν όχι στο γράμμα, σίγουρα στο πνεύμα του Βοκκάκιου.


Το Δεκαήμερο συνιστά έργο καινοτόμο από πολλές σκοπιές. Όντας πρόδρομος του σύγχρονου μυθιστορήματος και γραμμένο μεταξύ 1349 και 1351 σε τοπικό ιδίωμα, φροντίζει για την απενοχοποίηση της γυναίκας και του ανθρώπινου σώματος, κι αυτό μέσα στο σκοτεινό Μεσαίωνα. Το έργο αποτελείται από εκατό επιμέρους ιστορίες, τις οποίες αφηγούνται δέκα νέοι που αποσύρονται για δύο εβδομάδες στην εξοχή λόγω της μαινόμενης πανούκλας. Οι αφηγήσεις τους, ωστόσο, ακολουθούν συγκεκριμένο μοτίβο ανά ημέρα και εντάσσονται σε συγκεκριμένο γενικότερο πλαίσιο. Οι μέρες αφήγησης είναι δέκα, καθώς οι Παρασκευές και τα Σάββατα συνιστούν ημέρες προσευχής, εξού και ο τίτλος. Η γλώσσα του Δεκαημέρου είναι το τοπικό ιδίωμα της Τοσκάνης, σε μια εποχή μάλιστα όπου τα κείμενα γράφονταν στα λατινικά, γεγονός που έκανε πολλούς να υποτιμήσουν το έργο με την πρόφαση της ταπεινής του γλώσσας. Αυτός όμως δεν ήταν ο μόνος λόγος. Η θεματολογία του μερίμνησε, ώστε ο συγγραφέας να υποστεί «έναν οχετό που βρομολογάει, και τόσες σκληρές δαγκωματιές, τόσα βέλη ακονισμένα, που είμαι καταξεσκισμένος, καταχτυπημένος, πληγωμένος καίρια». Και αυτό, γιατί κύριο θέμα του είναι ο Έρωτας, με την έννοια δε της σεξουαλικής ικανοποίησης και της εκπλήρωσης των πιο τολμηρών ανθρώπινων παθών, σε πλήρη αντίθεση με την εξιδανίκευση που απασχολούσε την αριστοκρατία εκείνης της εποχής, και αντίθετα απ’ ό,τι θα περίμενε κανείς σήμερα. Για την ακρίβεια, οι ιστορίες του περιγράφουν τον έρωτα μεταξύ εραστών, τον εξωσυζυγικό έρωτα, τις περιπτώσεις ανδρών που ξελογιάζουν γυναίκες, τις περιπτώσεις γυναικών που ξελογιάζουν άνδρες, τις περιπτώσεις κληρικών που αποπλανούν γυναίκες, αλλά και περιπτώσεις μοιχείας και πορνείας. Ενώ ο Βοκκάκιος είχε δεχθεί τα πυρά των συγκαιρινών του και είχε απολογηθεί δημόσια για το «Δεκαήμερο», δεν σταμάτησε ποτέ να το επεξεργάζεται. Γιατί άλλωστε, αφού ο στόχος του ήταν πολύπλευρος και πολύ βαθύτερος.


Όλος περηφάνεια δεχόταν αυτά τα βέλη λόγω της «αφοσίωσής του στην υπόθεση» των γυναικών, γυναικών που παρουσιάζονται εντυπωσιακά χειραφετημένες για τα δεδομένα του 14ου αιώνα. Γυναίκες που υπερτερούν τόσο σε αριθμό στην παρέα που αφηγείται (7 νέες και 3 νέοι), όσο και στα πρωταγωνιστικά πρόσωπα των ιστοριών. Εκεί, οι γυναίκες είναι ελεύθερες να αποδεχτούν τη φύση τους, τους πόθους τους, το δικαίωμά τους στην ηδονή και αποτινάσσουν τις αλυσίδες της οικογένειας και της θρησκείας, οι οποίες τις φορτώνουν με αμαρτίες κι ενοχές. Ο Βοκκάκιος φτάνει μάλιστα στο άλλο άκρο, περιγράφοντας την εξάντληση των ανδρών από τις γυναίκες! Ακόμη, ας μην ξεχνούμε πως απευθύνεται στις κλεισμένες στο σπίτι γυναίκες, με στόχο να τις τέρψει με πικάντικες ιστορίες και να τις βοηθήσει να μην γίνονται αφελή θύματα.


Η παράσταση του 2014 στο Εθνικό, σε σκηνοθεσία-διασκευή του Νίκου Καραθάνου, εξόχως επιτυχυμένη, κατορθώνει ό,τι και το έργο, δηλαδή να συνδιαλαγεί με τρόπο οξυδερκή και ειρωνικό με το χώρο, το χρόνο, τη θρησκεία, τις έννοιες της αμαρτίας, της ενοχής και της ενοχικότητας, της θρησκευτικότητας και της θρησκοληψίας, με το ανθρώπινο σώμα και την ανθρώπινη φύση που εξ ορισμού δεν γνωρίζει τίποτε το αφύσικο. Σπάνια περίπτωση όπου το γυμνό επί σκηνής δικαιώνεται, δοσμένο όπως πρέπει, με τρόπο σαφώς καλλιτεχνικό και σοβαρό. Άλλοτε υποβλητικές και άλλοτε σπαρακτικές σκηνές, όπως με τη Σαλώμη στον αποκεφαλισμό του Ιωάννη, το μακάβριο χορό (danse macabre) και το παιχνίδι των σκιών στην ιστορία του ιππότη Φεντερίκο και της Ντόννα, συνυπάρχουν με άλλες, λιγότερο δυνατές, ωστόσο το γενικότερο σύνολο δεν υπονομεύεται. Το ίδιο ισχύει και με τις δύο δομικές ενστάσεις μας: Ναι μεν πρόκειται για διασκευή, αλλά, δεδομένου ότι φέρει τον ίδιο τίτλο, θα θέλαμε να ακολουθεί τη βασική συνθήκη, και οι αφηγήσεις-σπόνδυλοι να ενσωματώνονται στο σκελετό των δέκα ημερών (σκελετός που παρακάμπτεται) και των δέκα (αντί των δώδεκα) προσώπων. Η δεύτερη ένσταση αφορά ένα λειτουργικά πρόωρο φινάλε, καθώς το οργανικό φινάλε των δύο τελευταίων σκηνών αποφορτίζει την ένταση και θα έπρεπε να ενταχθεί στον κύριο κορμό αφήγησης. Ανάγκη μικρής δομικής αναδιοργάνωσης του φινάλε. Παρά ταύτα, πρόκειται για μια σκηνοθεσία με άποψη, απευθυνόμενη σε ένα κοινό μυημένο και διαβασμένο.



Στα παραπάνω συμβάλλει και η δραματουργική επιμέλεια της Λένας Κιτσοπούλου, καθώς τα κείμενα συνιστούν συρραφή της μετάφρασης του Κοσμά Πολίτη, κειμένων της ίδιας και αυτοσχεδιασμών των ηθοποιών. Έξοχη η σκηνή όπου ένας άντρας καλείται να εξυμνήσει τη μητρότητα, καθώς και η ιδέα του πόνου της γέννας όχι ως φυσικού πόνου, αλλά ως πόνου του αποχωρισμού μάνας-παιδιού, ιδέα που διευρύνεται εν τέλει για να καλύψει κάθε (απο)χωρισμό, πράγμα που δηλώνει η φράση «δεν υπάρχει μωρό». Η Κιτσοπούλου, και ας θέλει να δώσει –εξωκειμενικά πάντα– μια εντύπωση ροκ, προκαλώντας, στα κείμενά της αποκαλύπτεται ως υμνήτρια της αγάπης (όχι του έρωτα!). Πάντα ψάχνει και βρίσκει την ευκαιρία να την εξυμνήσει, με λόγια μάλιστα άκρως λυρικά και δραματικά, όπως συνέβη και στην Γκόλφω, όπου συμπλήρωσε το μονόλογο με στίχους –έμμετρους– εφάμιλλους (αν όχι και καλύτερους) του πρωτοτύπου. Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν.


Τα σκηνικά και τα κοστούμια της Παπαγεωργακοπούλου, έξοχα μέσα στη λιτότητα και την υποβλητικότητά τους, φροντίζουν για μια σκηνική σύλληψη και διαμόρφωση κατανυκτική, εσωστρεφή, σχεδόν μοναστηριακή που αγκαλιάζει ζεστά ηθοποιούς και θεατές, βοηθώντας τους να αποδώσουν και να δεχτούν αντίστοιχα το έργο. Η μουσική των Τριανταφύλλου και Τίγκα εξαιρετική, όπως και το γενικότερο ηχητικό υπόστρωμα της παράστασης, με τη συμμετοχή και άλλων ηθοποιών. Ανάλογοι και οι φωτισμοί του Παυλόπουλου.


Όσο για τους ηθοποιούς, κατάφεραν αυτό που σπανίως συμβαίνει, δηλαδή να δρουν ως ενιαίο σύνολο, μια δεμένη ομάδα. Επιπλέον, οι αυτοσχεδιασμοί τους ήταν πηγαίοι και δεν πρόδιδαν αυτοσχεδιασμό. Ξεχωρίσαμε την επιβλητική και σκοτεινή Εύη Σαουλίδου ως άλλη Σαλώμη, το Γιάννη Κότσιφα στον μητρικό μονόλογο, τη Λυδία Φωτοπούλου ως Ντόννα (τι υπέροχη κίνηση των χεριών!), τον Άγγελο Παπαδημητρίου που φαινόταν στο στοιχείο του και τη Μαρία Διακοπαναγιώτου στην ιστορία με τον μοναχό Ρούστικο.


«Ποια βιβλία, ποια λόγια, ποια γραφτά είναι αγιότερα, εντιμότερα, σεβαστότερα από τις Ιερές Γραφές;» αναρωτιέται ο φαινομενικά αντίχριστος Βοκκάκιος και συνεχίζει: «Και όμως, μια λαθεμένη ερμηνεία τους παρέσυρε στον όλεθρο τους αιρεσιάρχες και τους οπαδούς τους. (…) Το ίδιο συμβαίνει και με τα διηγήματά μου. Δεν εμποδίζουν κανέναν να αντλήσει κακές συμβουλές και κακά παραδείγματα, στρεβλώνοντας το περιεχόμενό τους. Ούτε εναντιώνονται σε όποιον θέλει να βρει όφελος. (…) Όσες ρέπουν να λένε ‘πατερημά’ και να φτιάχνουν λουκάνικα και τούρτες για τον ξομολογητή τους, καλύτερα να μην αγγίξουν τα διηγήματά μου, που, άλλωστε, δεν κυνηγούν κανέναν για να τα διαβάσει. Παρόλο που οι καημένες οι θρήσκες μας, λένε και κάνουν καμιά φορά πολύ χειρότερα απ’ όσα περιέχει το βιβλίο μου!» Το αυτό ισχύει και για την παράσταση στο Εθνικό. Εμείς, πάντως, είδαμε κάτι σπάνιο.



Έλενα Σταγκουράκη
Αθήνα, 03.04.2014



*Χαρακτηρισμός που απέδωσε στο «Δεκαήμερο» ο Φραντσέσκο Ντε Σάνκτις, κατ’ αντιπαραβολή με τη Θεία Κωμωδία του Δάντη.
** Τα αποσπάσματα του έργου, σε μετάφραση Κοσμά Πολίτη.



Πρώτη δημοσίευση: Περιοδικό "Φρέαρ" (http://frear.gr/?p=4892)


6/4/14

Για τους ιεροκήρυκες της ευκοσμίας...





















Gioconda Belli


ΓΥΝΑΙΚΑ ΑΝΕΞΙΛΕΩΤΗ



Ορισμένοι κρίνουν
πως υπερβολικά εξύμνησα
του κορμιού τα μυστήρια
τη σάρκα και το όλο φρούτα άρωμά της.

Σώπασε γυναίκα! –διατάζουν–
Και άλλο με τη λαγνεία σου μην μας παιδεύεις
Στο δωμάτιό σου τράβα
Ξεγυμνώσου
Κάνε ό,τι σου κατέβει
Μα σώπαινε
Και στους πέντε ανέμους μην το διατυμπανίζεις.

Η γυναίκα είναι εύθραυστη, αιθέρια, μητρική —
στα μάτια της τα πέπλα της σεμνότητας
την ανυψώνουνε σε αιώνια ιέρεια των αρετών.
Μια γυναίκα σε ηδονή μοιάζει θάλασσα τρικυμισμένη
με έκβαση αποκλειστική το ναυάγιο.

Σώπαινε. Άλλο μη μιλάς για υπογάστρια κι υγρασίες.
Στη νιότη σου η συνήθειά σου αυτή αποδεκτή.
Τότε, άλλωστε, η αποχαλίνωση προβλεπόταν.
Μα τώρα, σώπαινε.

Όπου να ’ναι εγγόνια θα ’χεις. Ήδη τα πάθη σε προσπερνούν.
Πριν καλά-καλά χαθεί του κορμιού σου η σφριγηλότητα
πρέπει την ψυχή να υποτάξεις
στην εκκλησία να συχνάζεις
να πλέκεις ζιπουνάκια
και το βλέμμα σου να σβήσεις
με την ευπρέπεια τη στανική της εμμηνόπαυσης.

Παίρνω θέση σήμερα και γράφω
για τους ιεροκήρυκες της ευκοσμίας,
για εκείνους που, ελλείψει πειστικών επιχειρημάτων,
στις γυναίκες συνταγογραφούν πρώιμο γήρας
θλίψη μοναχική
τον πρόωρο τρόμο εμπρός στις ρυτίδες.

Α, κύριοι εσείς! Αγνοείτε
πόση λεπτότητα κρύβουν τα κορμιά του φθινοπώρου
πόση υγρασία και πόση γη
πόση λάμψη χρυσή αποκρύπτει του δάσους τους το φύλλωμα
όπου το εύφορο χώμα
τράφηκε με χρόνο.


Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη

Πρώτη δημοσίευση: Bibliotheque (http://bibliotheque.gr/?p=36636)




4/4/14

Πρόβα νυφικού...




"Πρόβα νυφικού" 
της Ντ. Γιαννακοπούλου, 
σκην. Σωτ. Χατζάκης, 
Εθνικό Θέατρο

"Η Ελλάδα ταξιδεύει χρόνια μέσα στην Ελλάδα ακολουθώντας το χυμένο αίμα το σπαταλημένο. / Αίμα σταλαματιές κυλάνε στάζουν κάτω στον Άδη. / Πέφτουν απάνω στους νεκρούς οι σκοτωμένοι αλλάζουν θέση δεν ξυπνάνε./ Μόνο το χέρι τους υψώνεται και δείχνει τη μεριά που περπατάνε οι δολοφόνοι. / Η Ελλάδα ταξιδεύει χρόνια ανάμεσα στους δολοφόνους."* Μέσα σ' αυτό το αιματηρό κλίμα του Β' Παγκοσμίου και το γενικότερο κλίμα της συλλογικής και ατομικής κατάπτωσης και σήψης, περιγράφονται προσωπικές ιστορίες, ματαιωμένα όνειρα και οδυνηρές αλήθειες. Μια σκηνοθεσία αξιοπρεπής και βατή. Τις εντυπώσεις -δικαίως!- κερδίζει η όλο νεύρο Σκιάδη, καθώς και το αχτύπητο δίδυμο του Πάνου με τον Μαγδαληνό σε πηγαίες κωμικές σκηνές αποφόρτισης. Η Μπαζάκα σταθερή αξία. Νοσταλγική η φωνή της Γιαμαλή. Άτοπο και παράταιρο στοιχείο των σκηνικών οι καλουπωμένες κολώνες. Αφενός δεν συνάδουν με τα υπόλοιπα σκηνικά, αφετέρου πρόκειται για μια Ελλάδα σε κατάσταση κατεδάφισης και όχι ανέγερσης. Η ελπίδα, όπως δηλώνει και το φινάλε με την παραπομπή στον Εμφύλιο, βρίσκεται ακόμη πολύ μακριά...

*Στίχοι του Τάκη Σινόπουλου

Έλενα Σταγκουράκη

3/4/14

Δεκαήμερο...


"Δεκαήμερο" 
του Βοκκάκιου, 
σκηνοθεσία-διασκευή Ν. Καραθάνος, 
Εθνικό Θέατρο
Απρίλιος 2014 

Μια παράσταση, στο πνεύμα του έργου! Μια παράσταση που δεν επιτρέπει τους αφορισμούς, είτε θετικούς, είτε αρνητικούς. Και πώς αλλιώς, αφού η ίδια συνδιαλέγεται με το χώρο, το χρόνο, τη θρησκεία (και κατά συνέπεια την έννοια της αμαρτίας, της ενοχής και της ενοχικότητας, της θρησκευτικότητας και της θρησκοληψίας -βασικός σύνδεσμος με το Μεσαίωνα-), το ανθρώπινο σώμα και την ανθρώπινη φύση που εξ ορισμού δεν γνωρίζει τίποτα αφύσικο. Σπαρακτικές σκηνές, όπως η Σαλώμη με τον αποκεφαλισμό του Ιωάννη και ο μακάβριος χορός, αποτελούν σπονδύλους, τους οποίους ομολογουμένως θα θέλαμε ενσωματωμένους στο σκελετό των δέκα ημερών και των δέκα προσώπων. Δομική ένσταση ως προς ένα οργανικό μεν, όχι όμως και λειτουργικό φινάλε. Μυστηριακή ατμόσφαιρα, έξοχο ηχητικό υπόστρωμα, αυτοσχεδιασμοί που δεν προδίδουν αυτοσχεδιασμό, και -κυρίως!- για πρώτη φορά γυμνό δικαιωμένο. Εξάλλου, μιλάμε για το "Δεκαήμερο" και τον Μεσαίωνα.

Λεπτομέρειες πολύ σύντομα στο "Φρέαρ".
 
Έλενα Σταγκουράκη