Τίποτε...

ΧΟΥΑΝ ΡΑΜΟΝ ΧΙΜΕΝΕΘ

ΤΙΠΟΤΕ

Τον πύργο στοχασμού περιωνύμου
υψώνω στης ερήμωσης τη δίνη.
Και πάνω του η καρδούλα η δική μου
τη θάλασσα θα βάψει με αίμα, οδύνη.

Στον ίσκιο μου θα φτιάξω την αυγή μου,
μακριά η λύρα απ’ του άνεμου τη μήνι.
Το στήριγμα θα ψάξω στην ψυχή μου.
Και –αχ!– δεν ήταν τίποτε η γαλήνη;

Ναι, τίποτε! Ουδέν! Ας έπεφτε όπου
το επιθυμεί η καρδιά μου ως γιρλάντα:
ο κόσμος θα ’μενε άδειο κάστρο τάχα.

Εσύ είσαι εσύ, η άνοιξη του ανθρώπου,
και γη και αέρας και φωτιά, τα πάντα,
ενώ εγώ είμαι η σκέψη μου μονάχα.



(Aπό το εκτενές αφιέρωμα για τον Ισπανό
νομπελίστα ποιητή στο ΝΠ3 που ετοιμάζεται.

Mετάφραση, επιλογή, επιμέλεια: Έλενα Σταγκουράκη)