Η επίμονη παραμονή του Πάμπλο Νερούδα...

Rafael Alberti

Η επίμονη παραμονή του Πάμπλο Νερούδα

Στη στεριά και στη θάλασσα,
στα χαμένα χωριά,
στις μεγάλες τις πόλεις,
και σε όλα τα έθνη,
πάντα το όνομά σου,
εσύ,
το άσβηστο άστρο σου,
το απαράμιλλο παράδειγμά σου.
Είναι γλυκό, είναι πικρό και πρόσχαρο μέχρι δακρύων
να σε συναντώ,
να μαθαίνω πως η παρουσία σου είναι από όλα πιο κραταιά,
πως μιλάει αντί για σένα ο στίχος σου,
το ακούραστο κύμα του,
αναφλέγοντας καρδιές,
παρασύροντάς τις
ώς τις ψηλές της ειρήνης κορφές
ή συνοδεύοντάς τις
στον σκληρό και άφευκτο αγώνα.
Όχι,
εσύ δεν χρειάζεται,
αδερφέ μου,
να επιστρέψεις.
Το φευγιό σου,
παρά το αίμα στους δρόμους,
εν μέσω του θανάτου σου,
δεν τελέστηκε,
ποτέ σου
δεν βγήκες απ' το σώμα σου
και είναι το σώμα σου, η φωνή σου,
είναι ο φλεγόμενος χώρος σου
που πέφτει κάθε μέρα,
κάθε χάραμα του ανέμου,
στη στεριά και στη θάλασσα,
στα χαμένα χωριά,
στις μεγάλες τις πόλεις
και σε όλα τα έθνη...

Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη