Σελίδες

31/10/14

Επιτάφιος...
















Pablo Neruda

Επιτάφιος

Υπήρξε γυναίκα πληγωμένη.
Στους δρόμους τη νύχτα
είχε για όνειρο μια νίκη
είχε για αγκαλιά τον πόνο
είχε για εραστή το ξίφος.


Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη

**************

Epitafio

Esta fue la mujer herida.
En la noche de los caminos
tuvo por sueño una victoria,
tuvo por abrazo el dolor.
Tuvo por amante una espada.

30/10/14

Η επίμονη παραμονή του Πάμπλο Νερούδα...




Rafael Alberti

Η επίμονη παραμονή του Πάμπλο Νερούδα

Στη στεριά και στη θάλασσα,
στα χαμένα χωριά,
στις μεγάλες τις πόλεις,
και σε όλα τα έθνη,
πάντα το όνομά σου,
εσύ,
το άσβηστο άστρο σου,
το απαράμιλλο παράδειγμά σου.
Είναι γλυκό, είναι πικρό και πρόσχαρο μέχρι δακρύων
να σε συναντώ,
να μαθαίνω πως η παρουσία σου είναι από όλα πιο κραταιά,
πως μιλάει αντί για σένα ο στίχος σου,
το ακούραστο κύμα του,
αναφλέγοντας καρδιές,
παρασύροντάς τις
ώς τις ψηλές της ειρήνης κορφές
ή συνοδεύοντάς τις
στον σκληρό και άφευκτο αγώνα.
Όχι,
εσύ δεν χρειάζεται,
αδερφέ μου,
να επιστρέψεις.
Το φευγιό σου,
παρά το αίμα στους δρόμους,
εν μέσω του θανάτου σου,
δεν τελέστηκε,
ποτέ σου
δεν βγήκες απ' το σώμα σου
και είναι το σώμα σου, η φωνή σου,
είναι ο φλεγόμενος χώρος σου
που πέφτει κάθε μέρα,
κάθε χάραμα του ανέμου,
στη στεριά και στη θάλασσα,
στα χαμένα χωριά,
στις μεγάλες τις πόλεις
και σε όλα τα έθνη...


Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη

27/10/14

Τίποτε...












ΧΟΥΑΝ ΡΑΜΟΝ ΧΙΜΕΝΕΘ

ΤΙΠΟΤΕ

Τον πύργο στοχασμού περιωνύμου
υψώνω στης ερήμωσης τη δίνη.
Και πάνω του η καρδούλα η δική μου
τη θάλασσα θα βάψει με αίμα, οδύνη.

Στον ίσκιο μου θα φτιάξω την αυγή μου,
μακριά η λύρα απ’ του άνεμου τη μήνι.
Το στήριγμα θα ψάξω στην ψυχή μου.
Και –αχ!– δεν ήταν τίποτε η γαλήνη;

Ναι, τίποτε! Ουδέν! Ας έπεφτε όπου
το επιθυμεί η καρδιά μου ως γιρλάντα:
ο κόσμος θα ’μενε άδειο κάστρο τάχα.

Εσύ είσαι εσύ, η άνοιξη του ανθρώπου,
και γη και αέρας και φωτιά, τα πάντα,
ενώ εγώ είμαι η σκέψη μου μονάχα.



(Aπό το εκτενές αφιέρωμα για τον Ισπανό
νομπελίστα ποιητή στο ΝΠ3 που ετοιμάζεται.


Mετάφραση, επιλογή, επιμέλεια: Έλενα Σταγκουράκη)

24/10/14

Να ζήσω...

 


Jaime Sabines

Με πονάς 

Με πονάς.
Απέραντα, αφόρητα, με πονάς.
Πάρε το κεφάλι μου. Κόψε το λαιμό μου.
Τίποτε από μένα πια δεν μένει μετά τον έρωτα αυτό.

Μέσα στους εφιάλτες της ψυχής μου,
άκουσέ με, ψάξε με.
Σε κάποιο μέρος, η επιζήζασα φωνή μου το φωνάζει,
αποζητά την έκπληξή σου, τη φωτισμένη σου σιωπή.

Διαπερνώντας τείχη, ατμόσφαιρες, εποχές,
το πρόσωπό σου (το πρόσωπο που έμοιαζε ορισμένο)
έρχεται από το θάνατο,
πριν ακόμη και απ’ την πρώτη ημέρα του κόσμου.

Τι καθαρότητα προσώπου
και τι τρυφεράδα αφηρημένου φωτός,
τι σχέδια από μέλι
στα φύλλα του νερού!                                                

Αγαπώ τα μάτια σου, αγαπώ, τα μάτια σου αγαπώ.
Είμαι των ματιών σου τέκνο,
στάλα είμαι των ματιών σου.
Σήκωσέ με. Απ’ τα πόδια σου πάρε με,
σήκωσέ με απ’ το πάτωμα, απ’ τον ίσκιο που πατείς,
απ’ τη γωνιά του δωματίου σου όπου ποτέ δεν ονειρεύεσαι.
Σήκωσέ με, αφού απ’ τα χέρια σου έπεσα
και θέλω να ζήσω, να ζήσω, να ζήσω.


Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη

******************


Me dueles

Mansamente, insoportablemente, me dueles.
Toma mi cabeza. Córtame el cuello.
Nada queda de mí después de este amor.

Entre los escombros de mi alma, búscame,
escúchame.
En algún sitio, mi voz sobreviviente, llama,
pide tu asombro, tu iluminado silencio.

Atravesando muros, atmósferas, edades,
tu rostro (tu rostro que parece que fuera cierto)
viene desde la muerte, desde antes
del primer día que despertara al mundo.

¡Qué claridad de rostro, qué ternura
de luz ensimismada,
qué dibujo de miel sobre hojas de agua!

Amo tus ojos, amo, amo tus ojos.
Soy como el hijo de tus ojos,
como una gota de tus ojos soy.
Levántame. De entre tus pies levántame, recógeme,
del suelo, de la sombra que pisas,
del rincón de tu cuarto que nunca ves en sueños.
Levántame. Porque he caído de tus manos
y quiero vivir, vivir, vivir.


23/10/14

Συνειδητοποιώ πως μου λείπεις...

 














Jaime Sabines

Συνειδητοποιώ πως μου λείπεις 

Συνειδητοποιώ πως μου λείπεις,
πως σε ψάχνω μες στον κόσμο,
μες στη φασαρία,
μα όλα μάταια.
Σαν μόνος μου απομένω,
μένω πιο μόνος,
μόνος σε όλα τα μέρη, σε σένα και σε μένα.
Πράγμα άλλο δεν κάνω, απ’ το να περιμένω.
Να περιμένω όλη μέρα,
ώσπου τελικά να μην έρθεις.
Ώσπου ν’ αποκοιμηθώ
και να μην είσαι πλάι μου
να μην έχεις έρθει
και ν’ αποκοιμιέμαι
αφάνταστα κουρασμένος
διερωτώμενος.
Και αυτό, όλες τις μέρες, αγάπη μου.
Εδώ, από το πλάι μου, λείπεις.
Μπορείς να ξεκινήσεις
την ανάγνωση αυτού του ποιήματος
και φτάνοντας στο σημείο αυτό
να ξεκινήσεις απ’ την αρχή.
Κλείσε τις λέξεις αυτές σε κύκλο, σε ρόδα,
κάν’ την να κυλήσει και βάλ’ της φωτιά.
Οι σκέψεις αυτές με τριγυρνούν σαν μύγες,
μες στο λαιμό μου σαν μύγες σε βάζο.
Εγώ είμαι ρημαγμένος.
Ρημαγμένος ώς το κόκαλο,
και όλα εφιάλτης.


Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη



************************

 

Me doy cuenta de que me faltas



Me doy cuenta de que me faltas
y de que te busco entre las gentes, en el ruido,
pero todo es inútil.
Cuando me quedo solo
me quedo más solo
solo por todas partes y por ti y por mí.
No hago sino esperar.
Esperar todo el día hasta que no llegas.
Hasta que me duermo
y no estás y no has llegado
y me quedo dormido
y terriblemente cansado
preguntando.
Amor, todos los días.
Aquí a mi lado, junto a mí, haces falta.
Puedes empezar a leer esto
y cuando llegues aquí empezar de nuevo.
Cierra estas palabras como un círculo,
como un aro, échalo a rodar, enciéndelo.
Estas cosas giran en torno a mí igual que moscas,
en mi garganta como moscas en un frasco.
Yo estoy arruinado.
Estoy arruinado de mis huesos,
todo es pesadumbre.




22/10/14

Αγάπη μου εσύ, δική μου αγάπη...



















Jaime Sabines

Αγάπη μου εσύ, δική μου αγάπη... 

Αγάπη μου εσύ, δική μου αγάπη,
στου χάρου ξάφνου μέσα το κοχύλι,
μαζί σου να αγαπώ και να ’μαι θέλω,
να σου φιλώ για να σωθώ τα χείλη.

Το λέω εγώ, το λέει το κορμί μου
και του αίματός μου το βαθύ κλωνάρι,
το λέει αυτός ο πόνος μες στο στήθος,
το στόμα μου και το άδειο μαξιλάρι.

Αγάπη μου, σε αγαπώ με πάθος,
απόλυτα, παράλογα, ταγμένα.
Αστέρια και τριαντάφυλλα σκαρώνω,
σου λέω ‘αντίο’, μα έρχομαι σε σένα.

Σε αγαπώ από τούτη τη γωνίτσα,
απ’ την κορφή της μοναχής καμάρας,
στου σώματός σου τα λευκά σεντόνια
που η παπαρούνα στάζει της λαχτάρας.

Μαλλιά που ανεμίζουν όλο μέλι,
της νύχτας ποταμός μες στο σκοτάδι,
αγάπη ριζωμένη σαν κυψέλη,

τα βήματά σου θα διαβώ ώς απάνω,
από τα πόδια σε όλα σου τα μέλη.



Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη



******************
 

Amor mío, mi amor...

Amor mío, mi amor, amor hallado
de pronto en la ostra de la muerte.
Quiero comer contigo, estar, amar contigo,
quiero tocarte, verte.

Me lo digo, lo dicen en mi cuerpo
los hilos de mi sangre acostumbrada,
lo dice este dolor y mis zapatos
y mi boca y mi almohada.

Te quiero, amor, amor absurdamente,
tontamente, perdido, iluminado,
soñando rosas e inventando estrellas
y diciéndote adiós yendo a tu lado.

Te quiero desde el poste de la esquina,
desde la alfombra de ese cuarto a solas,
en las sábanas tibias de tu cuerpo
donde se duerme un agua de amapolas.

Cabellera del aire desvelado,
río de noche, platanar oscuro,
colmena ciega, amor desenterrado,

voy a seguir tus pasos hacia arriba,
de tus pies a tu muslo y tu costado.


21/10/14

Αυτό που αναζητώ το έχεις εσύ...














Jaime Sabines

Αυτό που αναζητώ το έχεις εσύ 

Εσύ έχεις αυτό που αναζητώ,
αυτό που επιθυμώ και αγαπάω,
αυτό το έχεις εσύ.
Το φωνάζει χτυπώντας
η γροθιά αυτή που έχω για καρδιά.
Για σένα ευχαριστώ τα παραμύθια,
τη μητέρα και τον πατέρα σου,
αλλά και το θάνατο που σε προσπέρασε.
Για σένα ευχαριστώ τον αέρα που ανασαίνω.
Είσαι ντελικάτη σαν το στάρι,
εύθραυστη σαν του κορμιού σου τη γραμμή.
Ποτέ μου δεν αγάπησα γυναίκα λιγνή
μα να που τα χέρια μου γήτεψες,
τον πόθο μου αιχμαλώτισες
και τα μάτια μου αγκίστρωσες σαν δυο ψάρια.
Γι’ αυτό και στην πόρτα σου βρίσκομαι
και περιμένω. 


Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη

*************************

Tú tienes lo que busco

Tú tienes lo que busco, lo que deseo, lo que amo,
tú lo tienes.
El puño de mi corazón está golpeando, llamando.
Te agradezco a los cuentos,
doy gracias a tu madre y a tu padre,
y a la muerte que no te ha visto.
Te agradezco al aire.
Eres esbelta como el trigo,
frágil como la línea de tu cuerpo.
Nunca he amado a una mujer delgada
pero tú has enamorado mis manos,
ataste mi deseo,
cogiste mis ojos como dos peces.
Por eso estoy a tu puerta, esperando.