Έλενα Σταγκουράκη
Ωδίνη στη χαρά
Και να που κάνει καλό η ορθογραφία
σαν, με το ‘υ’
και με το ‘ο’,
τον πόνο
της χαράς από εκείνον της λύπης διακρίνει.
Είπα πως
δεν θα εξηγηθώ,
μα να που
με διαψεύδει η ιστορία.
Θέμα, η
χαρά ― αυτή ήτανε η κρήνη
των φτωχών
μου στίχων.
Τοκετού
χαρά, γέννας χαρά,
που τέτοια τής
αρμόζει και να μείνει.
Δικό μου,
ξαναλέω, το υστερόγραφο,
τα δυο –γραμμένα
σ’ άλλη γλώσσα– αρχικά.
Ύμνος στη
χαρά λοιπόν ― χαρά! χαρά!
που θα
γεννηθεί και θα ανθίσει.
Χώρο να μη
δώσει σε ντροπή και σε καυγά,
μα –ως θέλησης
ανώτερης παιδί–
στο φως να ’ρθει,
να λουλουδίσει.
Τότε ίσως
της λέξης να ενωθούν τα ‘ω’ και ‘ι’
και από οδύνη
και ωδίνη να βγει ένα:
το όνομα αυτού,
Έλενα.
