Είναι και το γέλιο σου υπέροχο νερό...

 

Όλγα Σεντακόβα 

[Κινέζικο Οδοιπορικό]

18

Ας υμνήσουμε τη γη μας,

                                    ας υμνήσουμε το φεγγάρι στο νερό,

ό,τι δεν είναι με κανέναν αλλά είναι με όλους,

                                    ό,τι δεν είναι πουθενά μα βρίσκεται παντού

κι έχει το μέγεθος ματιού χελιδονιού,

                                    ψίχουλου από ξερό ψωμί,

σκάλας στα φτερά μιας πεταλούδας,

                                    σκάλας αφημένης από τον ουρανό.

Δεν είναι μόνο δυστυχία ή οίκτος

                                    το χαλινάρι της καρδιάς μου,

αλλά είναι και το γέλιο σου

                                    υπέροχο νερό.

Ας υμνήσουμε το λούσιμο των ανεκτίμητων, των σκοτεινών

                                    κλαδιών στο ζωντανό γυαλί

και τα πνεύματα όλα, τα άυπνα

                                    πάνω από κάθε σπόρο στη γη.

Ας υμνήσουμε και το γεγονός ότι υπάρχει ανταμοιβή,

                                    ότι υπάρχει φραγμός για το κακό,

ότι υπάρχει έπαινος για τη γη

όπως υπάρχει για τον κήπο του ο κηπουρός.

Μετάφραση από τη ρωσική: Γιώργος Χαβουτσάς

Πρώτη δημοσίευση: περιοδικό "Ποιητική", τεύχος 7, άνοιξη-καλοκαίρι 2011

Όπου όλα είναι συμπόνια...

 

Όλγα Σεντακόβα

[Κινέζικο Οδοιπορικό]

15

Για τον λευκό δρόμο, για το ψυχρό έναστρο σύννεφο,

λένε πως έφυγαν και πως εμείς θα κινήσουμε κάποτε:

από πέτρα σε πέτρα περνώντας το νερό,

από πλανήτη σε πλανήτη διασχίζοντας τον αποχωρισμό,

σαν μια φωνή που περνά τραγουδώντας από νότα σε νότα.

Εκεί όλοι μας, λένε, θα συναντηθούμε, παντελώς λευκασμένοι

από το Γαλαξία.

Πόσες φορές -θα το παραδεχτώ- προς το απαγορευμένο κατώφλι

πλησίαζε η καρδιά, πόσες φορές χτυπούσε,

δίνοντας υποσχέσεις, άγνωστο σε ποιον:

Κανείς δεν με αναζητά, κανείς δεν θα λυπηθεί,

κανείς δεν θα εκλιπαρίσει: μείνε μαζί μου!...

Ω, δεν είναι από θλίψη γήινη ένα τέτοιο θαύμα πίσω απ’ την πόρτα της γης.

Αλλά επειδή δεν θέλουμε, δεν θέλουμε τα κρίματά μας,

επειδή είναι καιρός να κινήσουμε 

να ζητήσουμε για όλα συγχώρεση.

Βλέπετε, κανείς δεν θα επιζήσει

δίχως τούτο το ψωμί της λάμψης.

Καιρός να κινήσουμε για εκεί,

όπου όλα είναι συμπόνια.

Μετάφραση από τη ρωσική: Γιώργος Χαβουτσάς

Πρώτη δημοσίευση: περιοδικό "Ποιητική", τεύχος 7, άνοιξη-καλοκαίρι 2011)