Σε έναν αναστεναγμό ατέρμονο...

Manuel Altolaguirre

Φυγή στα ενδότερα

 

Οι τελευταίες λέξεις, οι αδύνατες,
έπεσαν στου λαιμού του τη βαθιά πηγή,
με το θρόισμα αυτού που για πάντα δραπετεύει
σε έναν αναστεναγμό ατέρμονο.

Μια βιασύνη εσωτερική ξεγύμνωνε
από ζωή το σαστισμένο θαρρείς περίγραμμά του.
Στο γεγονός εγώ παρών.
Δε ήταν, παρά στο κέντρο της ψυχής,
όπου συνέπεσαν
το στερνό το ρόδισμα στα μάγουλα
και η λάμψη στα μάτια του η στερνή.

Τελευταία πνοή. Στο τραπέζι απάνω, τα κρύσταλλα
με τα γινωμένα φρούτα, η πλήρης αντίθεση. 

Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη

*****************************

Fuga interior

Las últimas palabras imposibles
cayeron en el hondo pozo de su garganta
con el rumor de lo que huye para siempre
en un gemido interminable.

Una prisa interior dehabitaba
de vida sus contornos casi yertos.
Yo presencié la cita.
Fue en el centro del alma
en donde coincidieron
el último rubor de sus mejillas
y el brillo de sus ojos último. 

Cuando expiró, sobre su mesa, los cristales
con blandas frutas vivas contrastaban.

Πρώτη δημοσίευση: Poeticanet, τεύχος 15 (Οκτώβριος 2011)

Λένε πως άγγελος είμαι...

 

Manuel Altolaguirre

Έκπτωτος άγγελος

Λένε πως άγγελος είμαι

και, σκαλί το σκαλί,

τα μέλη μου να σύρω πρέπει,

στο φως, ψηλά, για ν’ αποφτάσω.

Καταπονημένος από τ’ ανέβασμα

φορές-φορές κατρακυλώ.

-Οι πτυχώσεις του χιτώνα μου να φταίνε;-

Μα άγγελος εν πτώσει,

δίχως στην κόλαση να φτάσει,

άγγελος δεν λογίζεται.

Κι αυτό που εγώ

στην πτώση τη μεγάλη μου αντάμωσα,

γλυκό ήταν κι εκτυφλωτικό·

το άρωμά του θυμάμαι,

την κολασμένη του λαγνεία.

Τώρα πια σηκώθηκα

και τη σκάλα νά ’βρω θέλω,

λίγο-λίγο ν’ ανεβώ

-με τα φτερά μου δίχως-

το Γολγοθά μου.

Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη.

 

*****************************

Para alcanzar la luz 

Dicen que soy un ángel

y, peldaño a peldaño,

para alcanzar la luz

tengo que usar las piernas.

Cansado de subir, a veces ruedo

(tal vez serán los pliegues de mi túnica),

pero un ángel rodando no es un ángel

si no tiene el honor de llegar al abismo.

Y lo que yo encontré en mi mayor caída

era blando, brillante;

recuerdo su perfume,

su malsano deleite.

Desperté y ahora quiero

encontrar la escalera,

para subir sin alas

poco a poco a mi muerte.

Περιοδικό "Κουκούτσι", τεύχος 3, αφιέρωμα στη γενιά του ’27 της ισπανικής ποίησης.

Miradas

 

Manuel Altolaguirre

Βλέμματα

Τα μάτια τα δικά μου γέφυρες μοιάζουν

απ' όπου τα ύδατα περνούν

στη λήθη που οδηγούνε.

Στο ατσάλινο το μέτωπό μου επάνω,

προς τα στηθαία κοιτώντας,

οι σκέψεις μου διαβαίνουν.

Ο σκοτεινός αυχένας μου θάλασσα,

όπου οι ποταμοί χάνονται.

Τα όνειρά μου σύννεφα,

χάρη στα οποία και για τα οποία ζω.

Γέφυρες τα μάτια τα δικά μου

απ' όπου τα ύδατα περνούν

στη λήθη που οδηγούνε.

Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη

*******************

Miradas

Ojos de puente los míos

por donde pasan las aguas

que van a dar al olvido.

Sobre mi frente de acero

mirando por las barandas

caminan mis pensamientos.

Mi nuca negra es el mar,

donde se pierden los ríos,

y mis sueños son las nubes

por y para las que vivo.

Ojos de puente los míos

por donde pasan las aguas

que van a dar al olvido.

Tus palabras

MANUEL ALTOLAGUIRRE


ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΣΟΥ

Στηρίζεσαι στον ώμο μου,
το δεξί φτερό μου σχηματίζεις.
Ωσάν να ξεδίπλωνες
τα απαλά φτερά σου, τα μαύρα,
τα λόγια σου σε ουρανό
με ανεβάζουνε κάτασπρο.
Έκσταση. Σιωπή.
Καθισμένος στο τραπέζι μου,
τον ώμο μου βλέπω να αιμορραγεί
και την απουσία σου να με πληγώνει.

Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη

*****************


TUS PALABRAS

Apoyada en mi hombro
eres mi ala derecha.
Como si desplegaras
tus suaves plumas negras,
tus palabras a un cielo
blanquísimo me elevan.
Exaltación. Silencio.
Sentado estoy a mi mesa,
sangrándome la espalda,
doliéndome tu ausencia.

Beso

MANUEL ALTOLAGUIRRE


ΦΙΛΙ

Πόσο μόνη φάνταζες από μέσα!
Στα χείλη σου σαν ξεπρόβαλα,
ένα τούνελ, από το αίμα κόκκινο,
σκοτεινό και θλιμμένο,
ώς τα έγκατα της ψυχής σου βυθιζόταν.
Σαν μπήκε το φιλί μου,
η θέρμη και το φως του
στην ξαφνιασμένη σάρκα σου
ρίγη και ταραχή γεννούσαν.
Από τη στιγμή εκείνη,
τα μονοπάτια που οδηγούν στην ψυχή σου
έρημα δεν τα θες πια νά ’ναι.
Πόσα βέλη, πόσα ψάρια και πουλιά,
πόσα χάδια και φιλιά!

Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη

**********************

BESO

¡Qué sola estabas por dentro!
Cuando me asomé a tus labios
un rojo túnel de sangre,
oscuro y triste, se hundía
hasta el final de tu alma.
Cuando penetró mi beso,
su calor y su luz daban
temblores y sobresaltos
a tu carne sorprendida.
Desde entonces los caminos
que conducen a tu alma
no quieres que estén desiertos.
¡ Cuántas flechas, peces, pájaros,
cuántas caricias y besos !

Las caricias

MANUEL ALTOLAGUIRRE

ΤΑ ΧΑΔΙΑ

Τί μουσική θεσπέσια
τα χάδια μας!
Τι ακόρντα βαθιά,
τι οκτάβες τρυφερότητας,
δύναμης, ηδονής!
Η σιωπηλή αγάπη μας,
η σκοτεινή,
στις νύχτες μάς ανεβάζει τις αιώνιες,
αυτές που από εκεί ψηλά
τα άστρα ξεχωρίζουνε
τα πιο μακρινά.
Τί μουσική αγγέλων
τα χάδια τα δικά μας!

Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη


********************

LAS CARICIAS

¡ Qué música del tacto
las caricias contigo !
¡ Qué acordes tan profundos !
¡ Qué escalas de ternuras,
de durezas, de goces !
Nuestro amor silencioso
y oscuro nos eleva
a las eternas noches
que separan altísimas
los astros más distantes.
¡ Qué música del tacto
las caricias contigo !

Sólo

MANUEL ALTOLAGUIRRE

ΜΟΝΟ

Ξέρω μοναχά πως είμαι εντός μου
και ποτέ ποιος είμαι δε θα μάθω·
ούτε το δρόμο που απλώνεται εμπρός μου
ούτε ώς πότε θα βρίσκομαι εδώ κάτω.

Τη ζωή ή το θάνατο ντυμένος
ή γυμνός χωρίς θανή,
πάνω στα τείχη ακουμπισμένος
του κάστρου αυτού που ’ναι η ζωή

ή ελεύθερος στα σύνορα τριγύρω,
τα νεκρικά, των ουρανίων
σκίζοντας το βέλο μου το γκρίζο
αδαής των σκοπών μου των αγίων.

Αγνοώ ποιά φυλακή με περιμένει
και ποιά ελευθερία εγώ φοβάμαι.
Σε τί όνειρο ο ποταμός να ρέει
τον ύπνο τον αιώνιο σαν κοιμάμαι;

Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη

********************

SOLO

Sólo sé que estoy en mí
y nunca sabré quién soy,
tampoco sé adónde voy
ni hasta cuándo estaré aquí.

Vestidο con vida o muerte
o desnudο sin morir,
en los muros de este fuerte
castillo de mi vivir

o libre por los confines
sepulcrales de los cielos,
desgarrando grises velos,
ignorante de mis fines,

no sé qué cárcel espera
ni la libertad que ansío,
ni a qué sueño dará el río
de mi vida cuando muera.

Nunca más

Manuel Altolaguirre

Ποτέ πια

Οι απουσίες,

τα  μεγάλα κενά,

το απέραντο τίποτα ζωγραφισμένο

από αναμνήσεις επίμονες,

τα πάντα είναι εδώ

ωσάν τις στάχτες μιας πυρκαγιάς μεγάλης.

Κι εγώ, αμφιβάλλω για τη ζωή μου,

τρέμω μη γίνω στάχτη

μέσα στις τόσες δυστυχίες

που ούτε καν υπάρχουν.

Η μοναξιά μου,

σε αυτό το φως του τρόμου,

ένα νέο φάντασμα είναι,

δίχως ύλη·

μια απλή περίφραξη είναι,

δίχως το παραμικρό συρματόπλεγμα

ή καλούπι·

Τα πάντα ένα γκρίζο.

Τίποτα δεν υπάρχει.

Τα μίζερα απομεινάρια

μιας μνήμης θλιβερής

που χάνεται
στέκονται μπροστά στη ζωή μου δίχως μέλλον.
Λέει μια φωνή απόμακρη
που σβήνει το πανόραμα
με την ομίχλη της:
"Ποτέ πια. Ποτέ πια."


Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη




***********




NUNCA MÁS

Las ausencias,
los grandes huecos,
el enorme vacío dibujado
por los recuerdos insistentes,
todo está aquí
como cenizas de un gran fuego.
Y dudo de mi vida,
temo ser un rescoldo,
entre tantas miserias
que ni siquiera existen.
Mi soledad,
en esta luz de espanto,
es un nuevo fantasma
sin materia;
es un simple contorno
sin un mínimo alambre
o esqueleto.
Todo es gris.
Nada existe.
Las míseras ruinas
de una triste memoria
que se pierde,
están ante mi vida sin futuro.
Dice una voz remota
que borra el panorama
con su niebla:
"Nunca más. Nunca más."

Dolor oscuro

MANUEL ALTOLAGUIRRE

Ο ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ ΠΟΝΟΣ

Τας θύρας! Τας θύρας!
Εναγωνίως από την καρδιά
του σκότους μου
το δαιμόνιο το καταπιεσμένο για να ξεπροβάλλει·
η παρουσία του
τις μουσικές να παύσει και τα δείπνα,
τα αρώματα και τις ματιές·
και η σιωπή του τη σάλα να μεγαλώσει
την απέραντη.

Τας θύρας! Τας θύρας!
Αυτός ο πόνος
άγνωστος για να μείνει και ασάλευτος·
τις αισθήσεις μου να σβήσει
και όλα νύχτα να γενούν:
η σάρκα μου, ο αέρας, τα πάντα.
Ο σκοτεινός ο πόνος μου
σύνορα πια να μη γνωρίζει
και για μένα να μη μένουν
ούτε φώτα ούτε προσευχές.


Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη.

***********************


DOLOR OSCURO

¡Cerrad todas las puertas!
Que angustioso del centro
de mi tiniebla brote
el fantasma apretado;
que su presencia ahuyente
las músicas, los roces,
los perfumes, las vistas;
que su silencio agrande
la sala inmensamente.

¡Cerrad todas las puertas!
Que este dolor se encuentre
desconocido, inmóvil;
que apague mis sentidos
y todo se haga noche:
mi carne, el aire, todo.
Que mi dolor oscuro
no pueda tener límites.
Que para mí no queden
ni luces ni alegrías.

Mariposa

Foto de Alex Maldonado


MANUEL ALTOLAGUIRRE

ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ

Στη λαύρα ή στο ρόδο μέσα
τη ζωή σου σπαταλάς.
Το φως ψάχνεις,
μα γίνεσαι σκόνη.
Το άρωμα αποζητάς,
μα το αγκάθι σε πληγώνει.

Άνοιξε τα φτερά σου,
τις πληγές σου να διαβάσω.


Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη

*************


MARIPOSA

En el fuego o en la rosa
estás perdiendo la vida.
Buscas la luz
y te vuelves ceniza.
Vas por aroma
y te hiere la espina.

Abre tus alas,
que quiero leer tus heridas.

La ventana

MANUEL ALTOLAGUIRRE


ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ

Το παράθυρο χωρίζει
τον κόσμο των τρένων,
των μεγάλων βαποριών,
των πεζών,
από τη γαλήνια τη σφαίρα
μιας ψυχής μόνης.

Τι χαρά που δίνει η όψη τους:
τριανταφυλλόβεργες και πωλητές.

Στο θορυβώδες τοπίο
της ζωής και της κίνησης στους δρόμους
η λύπη μου ξεμυτίζει.

Η συνειδητή μοναξιά μου
τις ομορφιές κοιτάζει,
τις ανούσιες, του κόσμου.

Το ωραίο και ο πόνος
είναι των ψυχών
μόνων που είναι.


Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη.

****************


LA VENTANA

La ventana separa
el mundo de los trenes,
de los grandes vapores,
de los hombres a pie,
del mundo quieto
de un alma sola.

¡Qué alegría
ver los rosales y los vendedores!

Al ruidoso paisaje
de tráfico y de vida
mi stristeza se asoma.

Mi soledad consciente
mira las hermosuras
inútiles del mundo.

Lo bello y el dolor
es de las almas solas.

Mis prisiones

MANUEL ALTOLAGUIRRE (1905-1959)


ΤΑ ΔΕΣΜΑ ΜΟΥ

Να νιώθεις μόνος εν μέσω της ζωής
βασιλιά σχεδόν σε κάνει· μα να νιώθεις μόνος
εν μέσω της λήθης, στη σκοτεινή
επικράτεια μιας καρδιάς, κατάδικο σε κάνει,
χωρίς πετούμενο στον ουρανό κανένα
μαντάτα του χαράματος να φέρνει.

Νά ’σαι πάλι κατάδικος σε καρδιές πολλές και διάφορες
χωρίς συνείδηση να έχεις ποιά απ’ όλες
φυλακή πραγματική της ψυχής σου είναι,
μα το κέντρο δυνάμεων αντίρροπων να μοιάζεις,
αν δε σημαίνει θάνατο,
το θάνατο σημαίνει να ζηλεύεις.



MIS PRISIONES

Sentirse solo en medio de la vida
casi es reinar, pero sentirse solo
en medio del olvido, en el oscuro
campo de un corazòn, es estar preso,
sin que siquiera una avecilla trine
para darme noticias de la aurora.

Y el estar preso en varios corazones,
sin alcanzar conciencia de cuál sea
la verdadera cárcel de mi alma,
ser el centro de opuestas voluntades,
si no es morir, es envidiar la muerte.


*************


Η ΣΚΟΝΗ

Μακρινοί καθώς είμαστε,
αισθανόμαστε τόσοι δα.
Τον εαυτό σου πλησίασε,
Μέσα σου πορεύσου.
Κι όταν πια μέσα σου φτάσεις,
στα δάχτυλά σου ανάμεσα
μια λεπτή σκόνη θα τρέχει
από όνειρα και αλήθειες.



EL POLVO

Porque estamos distantes,
nos sentimos pequeños.
Camina hacia ti, hombre,
camina más adentro.
Cuando te des alcance,
tendrás entre tus dedos
una leve arenilla
de verdades y sueños.


*************


ΨΥΧΗ ΤΕ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΙ

Απόμερα βλέπει το σώμα μου
την ψυχή μου γυμνή πα’ στην άμμο·
τον ήλιο ρουφάει του θανάτου
και ποτάμια καημών δίχως άλλο.

Στο βράχο επάνω το σώμα μου.
Η ψυχή μου γυμνή πα’ στην άμμο.
Τόσος πάγος μέσα της χώρεσε
που την καίει του θάνατου ο σάλος.



CUERPO Y ALMA


De lejos mi cuerpo mira
su alma desnuda en la arena.
Recibe el sol de la muerte
junto a un río de tristeza.

Sobre una roca, mi cuerpo.
Mi alma, desnuda, en la arena.
Tan helada tengo el alma
que con la muerte se quema.


Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη.