JOSÉ ÁNGEL BUESA
ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΕΝΟΣ ΤΡΕΛΟΥ ΕΡΩΤΑ
Ι
Τίποτα δεν φτάνει αργά· τα πράγματα στον κόσμο όλα
έχουν κι αυτά την ώρα τους, σαν τη λευκή γλαδιόλα.
Μόνο που αλλιώτικα από τ’ άλλα όλα, φρούτα και άνθη,
ο έρως δεν χρειάζεται σωστή στιγμή για νά ’ρθει.
Ο έρωτας δεν φτάνει αργά, όχι· τις καρδιές αν θα ρωτήσεις,
θα σου το πουν: στον έρωτα δεν έχουμε καθυστερήσεις.
Ο έρωτας την πόρτα σου σαν έρθει να χτυπήσει
θα την χτυπά από μέσα σου, γιατί έχεις ήδη ανοίξει.
Δυό ξέρω μόνο έρωτες: τον ντροπαλό, τον θαρραλέο·
κανείς δεν φτάνει αργά – κι αν θες σ’ το ξαναλέω.
ΙΙ
Ο έρωτας, γλυκό παιδί, μα με διαβόλου γέλιο,
αργά ή γρήγορα θα ρθεί, το γράφει το ευαγγέλιο.
Αλί σ’ αυτόν που ο έρωτας στο μάτι του θα βάλει
και με τα βέλη τα αιχμηρά ποθεί να παίξει πάλι.
Απλώς, λοιπόν, για τη χαρά και του μικρού την αταξία,
πέφτει κανείς του θανατά κι ελπίζει αθανασία.
Μα από όλα τους χειρότερο, η μόλυνση στο τραύμα
και τότε η μόνη λύση φαίνεται να είναι κάνα θαύμα.
Ο άντρας μες στον πόθο του καίγεται και στο πάθος·
μα αν πει πως φτάνει ο έρωτας αργά, μεγάλο κάνει λάθος.
ΙΙΙ
Ποιο βράδυ θέρους έγινε, ποτέ δεν θα προδώσω
που του χεριού σου μ’ άφησες τον πυρετό να νιώσω.
Δεν θα το μάθει άνθρωπος, εσύ το ξέρεις μόνο
πως άναψε στο αίμα μου το όνειρό μας πόνο.
Όχι, κουβέντα δεν θα πω απ’ αυτά, λιγότερα ακόμα…
των δυο ματιών σου πόσο εγώ ζητώ να δω το χρώμα.
Κανείς αυτό που εγώ μες στη ματιά σου είδα δεν θα μάθει·
χρυσό ήτανε κλειδί για της δικής σου της καρδιάς τα βάθη.
Έτσι έγινε· δεν ήταν ’κείνη εποχή για φρούτα και άνθη,
πλην ούτε τότε ο έρως άργησε στο πλάι μας για νά ’ρθει.
Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη
**************
BALADA DEL LOCO AMOR
I
No, nada llega tarde, porque todas las cosas
tienen su tiempo justo, como el trigo y las rosas;
sólo que, a diferencia de la espiga y la flor,
cualquier tiempo es el tiempo de que llegue el amor.
No, Amor no llega tarde. Tu corazón y el mío
saben secretamente que no hay amor tardío.
Amor, a cualquier hora, cuando toca a una puerta,
la toca desde adentro, porque ya estaba abierta.
Y hay un amor valiente y hay un amor cobarde,
pero, de cualquier modo, ninguno llega tarde.
II
Amor, el niño loco de la loca sonrisa,
viene con pasos lentos igual que viene a prisa;
pero nadie está a salvo, nadie, si el niño loco
lanza al azar su flecha, por divertirse un poco.
Así ocurre que un niño travieso se divierte,
y un hombre, un hombre triste, queda herido de muerte.
Y más, cuando la flecha se le encona en la herida,
porque lleva el veneno de una ilusión prohibida.
Y el hombre arde en su llama de pasión, y arde, y arde
Y ni siquiera entonces el amor llega tarde.
III
No, yo no diré nunca qué noche de verano
me estremeció la fiebre de tu mano en mi mano.
No diré que esa noche que sólo a ti te digo
se me encendió en la sangre lo que soñé contigo.
No, no diré esas cosas, y, todavía menos,
la delicia culpable de contemplar tus senos.
Y no diré tampoco lo que vi en tu mirada,
que era como la llave de una puerta cerrada.
Nada más. No era el tiempo de la espiga y la flor,
y ni siquiera entonces llegó tarde el amor.
