Στη δική μου της δύσης σιγή...

Elena Tamargo 

Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη

Εγώ, απ’ την Αβάνα

Γι’ άλλη μια φορά κορίτσι γίνομαι μες στο χειμώνα

και κανείς δε μου χαρίζει μια γαρδένια.

Κι όμως, την επιστροφή των φεγγαριών μου υιοθετώ

σιωπηλή στο βάθος του δρόμου,

σχεδόν ευτυχής, σαν σε λήθαργο,

κάτω από αυτήν την πέτρα την κόκκινη.

Κυματίζω σαν κάμπος λουλουδισμένος∙

αυτή η προίκα αναλογεί σε μια γυναίκα ξυπνητή,

ένα όνειρο αιωρούμενο πάνω απ’ το σώμα.

Τα λίλιουμ της Ροζίτας,

οι μόνοι μου μάρτυρες,

την κουκουβάγια περιμένουν

στη δική μου της δύσης σιγή.

Επιστρέφω στα μεσάνυχτα αυτού του χειμώνα∙

πλησίασε, το όμποε και το ταμπούρλο μου ν’ ακούσεις,

πλησίασε κι ας με μαγέψεις.

Πόλη, πόλη

μη σκοτώνεις τη μανία μου να ‘μαι όμορφη

γυμνή να περιφέρομαι και τα μαλλιά μου να χτενίζω.

Πόλη με πουλιά και φρεάτια,

πιθανή σκηνή μιας ιστορίας που έληξε.

Αχ, πόλη μου

γρασίδι μου

τρέχουσα θέση μου

την ώρα που κοιμούνται τα περιστέρια.

Πόλη που ευλογείς την ξαγρύπνια μου

τράβηξέ με προς τη θάλασσα

δίχως φάρους ούτε θύματα,

με φύκια στα μαλλιά μου

και στα δικά σου από αλάτι.

********************************

Habanera yo

Soy otra vez muchacha en el invierno
y nadie me regala una gardenia.
Pero el regreso de mis lunas
ahíjo taciturna del fondo de la calle
casi feliz, aletargada
bajo esta piedra roja.
Retozo como un campo florecido
es la herencia adecuada de una mujer despierta
un sueño desprendido del cuerpo que lo ha usado.
Los lirios de Rosita
mis únicos testigos
esperan la lechuza
en el silencio mío del oeste.
Vuelvo en la medianoche de este invierno
acércate a escuchar mi tambor y mi oboe
acércate con riesgo de hechizarme.
Ciudad, ciudad
no mates mi manía de ser bella
de pasearme desnuda y cepillarme el pelo.
Ciudad con pajaritos y cisternas
el probable lugar donde acabó una historia.
Ay, mi ciudad
mi pasto
mi sitio recurrente
a la hora en que duermen las palomas.
Ciudad que has bendecido mis vigilias
arrástrame hacia el mar
sin farolas ni víctimas
con algas en mi pelo
y en tu pelo de sal.

 

―·―·―·―·―·―

 

Εικόνες σκόρπιες της Αβάνας

Σκέψεις, κλοπές, απολαύσεις∙

τα πάντα ένας και μόνο σπασμός.

Λάζαρε, σπεύσε βραδέως.
Ξεπήδησε απ’ τα σάβανα σαν δε σε βλέπουν

και δείξε τα σπλάχνα της σονάτας.

Το πλάσμα αυτό ξεχαλίνωσε το τίποτα.

Είναι η σήψη η τόσο φυσική που σε περιβάλλει.

Βλέπω την ξαγρύπνια σου με τα δικά της μάτια

βλέπω το δίσκο να γυρίζει και τους ανθρώπους

βλέπω απόνερα, τραμ

βλέπω γιγάντια κομμάτια της Αβάνας.

Τους μαύρους βλέπω

με τα πόδια τους να παίζουν το ρυθμό αιώνων.

Μαύρους, πνευματικούς.

Λευκό το μαντίλι στο πρωινό τραπέζι

λευκός ο παππούς μου

λευκοί στην εξορία, αφηρημένοι

μεθυσμένοι από λευκότητα

λευκά τα νοσοκομεία

μαύρο το σώμα μου στον έρωτα τον πρώτο.

Καταφτάνουν οι πεταλούδες, την καύση μου να βεβαιώσουν

και μ’ αφήνουν την ανάσα τους να φιλώ∙

η ανώφελη τελετή 

πλάι στο θαμπό καντήλι.

 

*********************************

Fragmentos de La Habana

Pensar, robar, gozar
todo un único espasmo.
Arpegia y pica, Lázaro.
Salta de los tejados cuando nadie te vea
y muestra el interior de la sonata.
Aquella criatura desenfrenó la nada.
Es la maldad tan natural lo que te bambolea.
Veo tu insomnio a su manera
veo el disco girar y a los hombres
veo charcos, tranvías
veo enormes pedazos de La Habana.
A los negros los veo
resonando a sus pies el toque de los siglos.
Negros espirituales.
Blanco el mantel del primer desayuno
blanco mi abuelo
blancos en el exilio, desconcertados
borrachos de blancura
blancos los hospitales
negro mi cuerpo en el primer amor.
Llegan las mariposas a confirmar que ardí
y me dejan besando su jadeo
la inútil ceremonia
junto al candil oscuro. 

 

 

Αναδημοσίευση από το περιοδικό Poeticanet (τεύχος 12, Απρίλιος 2010)

 

Habana tú

 

Ελένα Ταμάργο

Αβάνα εσύ

Από παιδί, μέσα στα χαρακώματα

σ’ εσένα έψαχνα το γλυκοχάραμα

καθ’ ομοίωσίν μου, καθ’ ομοίωσίν σου

σώμα σκοτεινό και σβέλτο του ύπνου μου.

Ξεκάθαρες στην προσμονή οι εικόνες

τελάληδες ενός απομεσήμερου φευγαλέου

κολλημένου στον ορίζοντα.

Μυστικό κρατούσες το μεταλλικό αδράχτι

γερμένη στο χείλος σου αναζητώ τη χαμένη άγκυρα

σε ψάχνω στο γυρισμό, είσαι πουλιά γεμάτη

έλα τα χέρια σου να στεγνώσεις και πες μου τα όλα.

Αυτή ήταν η εγκατάλειψη και το ήξερες.

Εισάκουσε τα παράπονα αυτά που από μέσα μου βγαίνουν καίγοντας

εγώ μονάχα σε ποθώ,

η σκιά του καιρού εκείνου μέσα σου

ρωτά με τρυφερότητα ανώφελη

κι εσύ μου έδινες δύναμη

παραδομένη και γαλήνια ωσάν τη θάλασσα.

Εκείνη η συνεύρεση που τόσοι τραγουδήσαν

δίχως βιασύνη ειδική σαν της στιγμής ετούτης.

Μήτε το φταίξιμο δικό σου σαν την πίκρα τους δεν εννόησες

στερώντας τους το γάλα και το ρούχο.

Όλα σου τα έδωσαν∙ ζωή που δε ζητούσες.

Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη

************************

Habana tú

De niña, entre las grietas de la tierra
buscaba en ti mi aurora
a semejanza mía, a semejanza tuya
cuerpo oscuro y esbelto de mi sueño.
Puras ante la espera las imágenes
emisarias de la tarde que caía
pegada a su horizonte.
Tenías en secreto tu espigón de metales
inclinada en tu borde busco el ancla perdida
te busco en el regreso, estás llena de pájaros
vuelve a secar tus manos y cuéntamelo todo.
Era esto el abandono y lo sabías.
Óyeme estos lamentos que me salen ardiendo
yo sólo te deseo,
la sombra de aquel tiempo en ti misma entrevista
con inútil ternura
y tú me dabas fuerza
rendida y dócil como el mar sabe serlo.
Aquel concilio que tantos han cantado
sin una urgencia propia como ésta de este instante.
Tampoco fue tu culpa si no les comprendiste la amargura
faltándoles la leche y el abrigo
te lo dieron todo, vida que no pedías.

Αναδημοσίευση από το περιοδικό Poetica  Τεύχος 12 (www.poeticanet.gr)

¿Cuándo me amarás?

Ελένα Ταμάργο

Σαν πότε θα μ’ αγαπήσεις;
 

Αν όχι τώρα, πότε θα μ’ αγαπήσεις;

Αν όχι τώρα, που η μνήμη μου μαραίνεται απ’ τα βαλς

αν όχι τώρα, που ένας άντρας γεννιέται και για να υποφέρει

πάλι και πάλι γεννιέται στους αιώνες.

Αν όχι τώρα, πότε θα μ’ αγαπήσεις;

Αν όχι τώρα, που αρώματα σκορπάς

από κρανία φθαρμένα,

αν όχι τώρα που στο δωμάτιο αυτό όπου μόνη βρίσκομαι

με απληστία αναθυμούμαι περισσή

όλα όσα έζησα στη ζωή και στο θάνατο,

από τη σάρκα ως τη νίκη.

Αν όχι τώρα που προχωρώ προς την έρημο

προς τον πυρετό και τα παραμύθια τα περσικά

προς την ακτή της θάλασσας, της θάλασσας, της θάλασσας.

Αν όχι τώρα, που το όνομά μου στα πόδια μου έπεσε

και τους άντρες ρωτά για τον κύριό του,

αν όχι τώρα, πότε θα μ’ αγαπήσεις;

Τώρα, που ήδη ξέρω κι από χιόνι, κι από θύελλες

κι από χαλάζι, κι από βροχή

κι απ’ το λουλούδι του κήπου σου.

Αχ, θεία πρόνοια είναι, κάτι καλό συμβαίνει και δεν το βλέπεις.

Δε θα προσποιηθώ την ξέγνοιαστη, ζω με κάρβουνα πυρακτωμένα

που με κατακαίνε, που τρεμουλιάζουν. Αυτά ως προς εμένα.

Ως προς εσένα

που η θάλασσα σε αντικρίζει σιωπηλό και τα χείλη σου δαγκώνει

η μοίρα, τώρα είναι η ώρα για κραυγές μοναχικές.

Πότε θα μ’ αγαπήσεις;

Αν αυτό το φόρεμα το θνητό που για ‘σένα φόρεσα

δεν πέσει στα πόδια μας ωσάν πουλί νεκρό,

αν όλο αυτό το ασύγκριτο -το λακκάκι στο λαιμό σου,

τα μαλλιά σου, οι μπότες σου-  σωστά δεν κατονομάστηκε,

μετά από επίκληση στην τόλμη και τη γλώσσα

για λέξεις κρύες,

αν δεν τυλίξεις σφιχτά στη σάρκα σου το ύφασμα αυτό το περίτεχνο –

πότε θα μ’ αγαπήσεις;

Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη

*********************** 

¿Cuando me amarás?

Si no es ahora, ¿cuándo me amarás?

Si no es ahora que mi memoria se agota de los valses

si no es ahora que un hombre nace y por sufrir

sigue naciendo durante siglos.

Si no es ahora ¿cuándo me amarás?

Si no es ahora que traes un perfume

de cráneos agotados

si no es ahora que en este cuarto en que estoy solitaria

rememoro con pródiga avaricia

todo cuanto he vivido y cuanto he muerto

desde la carne a la victoria.

Si no es ahora que avanzo hacia el desierto

por la fiebre, por las fábulas persas

por la costa del mar, del mar, del mar

Si no es ahora que está mi nombre caído al pie de mí

y pregunta a los hombres por su dueño

si no es ahora, ¿cuándo me amarás?

Ahora que ya conozco la nieve, la ventisca

el granizo, la lluvia

la flor de tu jardín.

Oh, ser providencial, pasa algún bien y no lo ves.

No he de fingir serenidad, vivo con brasas

que calcinen, que templen, eso es en cuanto a mí.

En cuanto a ti

que el mar te mire silencioso, muerde tus labios

el destino es ahora dar voces solitarias.

¿Cuándo me amarás?

Si este mortal vestido que me he puesto por ti

no cae a nuestros pies como un pájaro muerto

si aquello incomparable, el cuenco de tu cuello

tu melena, tus botas, no estuvo bien nombrado

después de haber pedido al valor y al lenguaje

los vocablos del frío

si no arrugas febril contra tu carne esa tela perpleja

¿cuándo me amarás?

Αναδημοσίευση από το περιοδικό Poeticanet, Τεύχος 12 (www.poeticanet.gr)

Mar de mi patio

 Elena Tamargo

Θάλασσα της αυλής μου 

Κι αν εσύ φτάσεις, θάλασσα,

σαν το σώμα μου χώμα γίνει οργωμένο

και στα μάτια μου βρέχει;

Φύκια κι αλάτι ζεστασιάς  ¯

τα νύχια σου δε μεγαλώνουν;

Κατά πρόσωπο θα σε κοιτάξω,

δέσμια εγκαυμάτων τα βλέφαρα να σηκώνεις

αφήνοντας τα μάτια σου να δουν τα αδιάφορα.

Πώς ήσουν σαν εγώ σε επέλεξα.

Θεά αναδυόμενη, θεές να εκτοπίζεις ¯

θα στυλώσεις το βλέμμα σαν με δεις;

Έλα κοντά μου, μην αργείς,

μη χάσω τις δυνάμεις μου.

Μόνη μου είμαι χορεύοντας και τη χλωρίδα μου

χιλιάδες πόδια πατούν απελπισμένα.

Βγάλε με απ’ αυτή τη δίνη

πάρε μακριά αυτό το άκομψο πουλί που το λευκό μου συνοδεύει

αυτήν την πυξίδα που μαντεύει ανατολή.

Λίγο σαν αργήσεις, η μορφή μου θα διαλύσει

το σώμα αυτό που υπέροχα χορεύει.

¯ Πες μου, ποια είναι η ώρα που δε φτάνεις,

τους δρόμους αρωματίζοντας με τα ψάρια σου τα φρέσκα; ¯

Θάλασσα της αυλής μου, βασανισμένη θάλασσα

αυτό που με πονά

είναι που οι μέρες μου

όλο και πιο πολύ γίνονται

χώμα.

Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη

*********************** 

Mar de mi patio

Y si llegaras mar
cuando mi cuerpo fuera tierra arada
y lloviera en mis ojos?
Alga y sal de prusia calentura
¿no te crecen las uñas?
Te veré frente a frente
presa en tus quemaduras, levantando las cejas
dejando ver los ojos con esa indiferencia.
Cómo tú eras cuando yo te elegí.
Diosa naciendo y destronando diosas
si tú al verme fijaras la mirada.
Ven hacia mí, no tardes
puedo perder las fuerzas.
Estoy sola bailando y en mi musgo
me pisan miles de pies desesperados.
Sácame este mareo
este jilguero tosco que custodia mi blanco
esta brújula adivinando el este.
Si te demoras se deshace mi estatua
este cuerpo que danza maravillosamente.
–¿Qué hora es que no llegas
perfumando las calles con tus pescados frescos?–
Mar de mi patio, mar atormentado
lo que me duele
es que mis días
se vuelvan más y más de tierra.

Αναδημοσίευση από το Poeticanet Τεύχος 12 (www.poeticanet.com)