Κάτι έλεγα θα φανεί...

Βασίλης Ζηλάκος

Άνυδρο τοπίο

Κάτι έλεγα θα φανεί στα μάτια σου
απ' του ελκόμενου τη σιωπή στο φως
Γι' αυτό τη δροσερή ψυχή μου
οδήγησα στις μυρουδιές της φλόγας

Συχνά, όταν βραδυάζει
μιας ελιάς το κλάμα ακούω
για τον πετεινό που δεν λαλεί
και καθώς το βλέμμα μου σηκώνω
την πόρτα ψάχνω απ' όπου μπήκα.

Υπάρχει μια ελιά στη μέση της χώρας των πάγων...

Βασίλης Ζηλάκος

Το σοβαρό κορίτσι

Υπάρχει μια ελιά στη μέση της χώρας των πάγων

Υπάρχει ένας δαίμονας που κάθεται οκλαδόν στην κορφή της

Τραβά προς τα κάτω τους ζωντανούς και τους πετά με βία στο σκοτάδι

Υπάρχει ένα κορίτσι που κάθεται οκλαδόν στη σκιά του δέντρου

Στρώνει τα μαύρα της μαλλιά για να μην τραυματισθούν εκείνοι

Το παιχνίδι της είναι πιο αληθινό από του δαίμονα

Το παιχνίδι της είναι πιο αληθινό γιατί δεν είναι παιχνίδι

Το παιχνίδι της δεν είναι παιχνίδι γιατί δεν χρειάζεται

να ξεριζώσει και να πετάξει τίποτα και κανέναν στο σκοτάδι

ώστε να πείσει έτσι τον εαυτό της πως μόνο αυτό υπάρχει.

Από την πρόσφατη συλλογή "Ξύλο ξανθό π' αφράτεψε στο στόμα" (σε πολυτονικό)

Κουκούτσι, τεύχος 4

Η δική μας συμβολή στο τρέχον τεύχος; 

Κριτική για την τελευταία ποιητική συλλογή του Διονύση Καψάλη, με τίτλο "Εδώ κι εκεί".

Καλή ανάγνωση!

Ο ακατέργαστος ρυθμός της πέτρας σε χορούς κυκλοδίωκτους...

Βασίλης Ζηλάκος

Με το φύσημα τ’ αγέρα

β’

Πού πας; Γιατί φεύγεις; Καθώς τα χέρια μου
ψάχνουν τον ακατέργαστο ρυθμό της πέτρας
και ξέφρενοι χοροί κυκλοδίωκτοι γιορτάζουν
τον ερχομός μας, ίσκιος πηχτός ακόμα η ομορφιά
σου μετρά τις συλλαβές του τραγουδιού μου...
Δεν βλέπεις; Την κούπα, που σου ’δωσα πρωτύ-
τερα να πιεις, σηκώνεις τώρα συχνότερα απ’ όσο
λέει αυτή να κάνεις.

Από την πρώτη ποιητική συλλογή του ποιητή "Η κούπα του τσαγιού"