Οδυσσέας Ελύτης
"Άνθρωπε, άθελά σου
Κακέ - παρ' ολίγο η τύχη σου άλλη.
Σ' ένα έστω λουλούδι αντίκρυ αν ήξερες
Να πολιτεύεσαι
Σωστά, θα τα 'χες όλα. Επειδή απ' τα λίγα, μερικές φορές
Κι από το ένα -έτσι ο έρωτας-
Γνωρίζουμε τα υπόλοιπα. Μόνο το πλήθος να:
Στο χείλος των πραγμάτων στέκει
Όλα τα θέλει και τα παίρνει και δεν του μένει τίποτα."
***
"Λέω: ναι, πρέπει να έχουν φτάσει
Ο πόλεμος στο τέρμα του και ο Τύραννος στην πτώση του
Και ο φόβος του έρωτα μπρος στη γυμνή γυναίκα.
Έχουνε φτάσει, έχουνε φτάσει και μόνο εμείς δε βλέπουμε
Παρά ψαύοντας ολοένα πέφτουμε στα φαντάσματα πάνω.
Άγγελε συ που κάπου εδώ γύρω πετάς
Πολυπαθής και αόρατος πιάσε μου το χέρι.
Χρυσωμένες έχουν τις παγίδες οι άνθρωποι
Κι είναι ανάγκη να μείνω απ' τους απ' έξω."
***
"Αρκετά λατρέψαμε τον κίνδυνο κι είναι καιρός να μας το ανταποδόσει."
***
"Όμως εκεί που δύο φίλοι
Μιλούν ή και σωπαίνουν -προπαντός τότε-
Τρίτο τίποτα δε χωρεί.
Κι όπως οι φίλοι, φαίνεται,
Και οι θάλασσες από μακριά επικοινωνούνε.
Φτάνει λίγος αέρας, μια σταλιά τριμμένης
Μες στα δάχτυλα σκούρας λυγαριάς"
***
"Λέω: κι αυτό θα 'ρθει. Και τ' άλλο θα περάσει.
Πολύ δε θέλει ο κόσμος. Ένα κάτι
Ελάχιστο: σαν τη στραβοτιμονιά πριν από το δυστύχημα."
Αποσπάσματα από το βιβλίο "Villa Natacha", 1973.
