Μοναδική γνώση...

Giuseppe Ungaretti

Γεννιέσαι και δεν ξέρεις τίποτα,
Ζώντας μαθαίνεις λίγα,
Όμως πεθαίνοντας ίσως δεις
Πως μοναδική γνώση 
Είν' εκείνη που σμιλεύεται
Άμα κλειστεί στην αγάπη.


Μτφρ: Φοίβος Ι. Πιομπίνος

Έναν μικρό αναστεναγμό μες στα μάτια...

 



















Giuseppe Ungaretti

Η μάνα

Και όταν η καρδιά μ' έναν ύστατο χτύπο
Το σκοτεινό τοίχο θα 'χει σωριάσει,
Για να με οδηγήσεις, Μάνα, ώς τον Κύριο,
Σαν άλλοτε το χέρι θα μου δώσεις.

Στα γόνατα, αποφασισμένη,
Άγαλμα θα 'σαι μπροστά στον Αιώνιο,
Έτσι όπως Αυτός σ' έβλεπε
Από τότε που ακόμα ζούσες.

Τρέμοντας τα γέρικα χέρια θα υψώσεις,
Σαν τότε που ξεψύχησες
Λέγοντας: Νά με, Θεέ μου.

Και μόνο σαν θα μ' έχει συγχωρέσει,
Θα σου 'ρθει αποθυμιά να με κοιτάξεις.

Θα θυμηθείς που τόσο με περιμένες,
Και θα 'χεις μες στα μάτια ένα μικρό αναστεναγμό.


Μτφρ: Φοίβος Ι. Πιομπίνος
 

Κοιμήσου, τώρα, ανήσυχη καρδιά...

Giuseppe Ungaretti

Δώρο

Κοιμήσου τώρα, ανήσυχη καρδιά
Κοιμήσου τώρα, άντε, κοιμήσου.

Κοιμήσου, χειμώνας
Σε κυρίεψε, σε απειλεί,
Φωνάζει: "Θα σε σκοτώσω
Και δεν θα σε παίρνει ύπνος πια".

Το στόμα μου στην καρδιά σου, λες,
Φέρνει ειρήνη,
Άντε, κοιμήσου, κοιμήσου εν ειρήνη,
Άντε, άκου την αγαπημένη σου,
Για να νικήσεις το θάνατο, ανήσυχη καρδιά.


Μτφρ: Φοίβος Ι. Πιομπίνος

Μα η νύχτα αναιρεί τις αποστάσεις...

Giuseppe Ungaretti

Ω νύχτα

Μέσ' απ' την άπλετη αδημονία της αυγής
Δέντρα απογυμνωμένα.

Οδυνηρά ξυπνήματα.

Φύλλα, αδέλφια μου φύλλα,
Μες στο θρήνο μου σας ακούω.

Φθινόπωρα,
Φθίνουσες ηδονές.

Ω, νιάτα,
Η ώρα τ' αποχωρισμού μόλις πέρασε.

Ψηλά ουράνια της νιότης,
Ελεύθερη ορμή.

Νά με κιόλας έρημος.

Χαμένος σ' αυτή την κυρτή μελαγχολία.

Μα η νύχτα αναιρεί τις αποστάσεις.

Ωκεάνιες σιωπές,
Αστρικές φωλιές ρέμβης.

Ω, νύχτα.


Μτφρ.: Φοίβος Ι. Πιομπίνος