Ελένα Τσαουσέσκου

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Θάνος Γιαννούδης 

 Ελένα Τσαουσέσκου

 
                           στη συνοδοιπόρο του "Παμπάλαιου Νερού" Έλενα Σταγκουράκη

Εγώ, που δρούσα στη ζωή σας σαν μητέρα,
στα δέκα μέτρα ξεψυχώ και στην πυρά.
Μπογιές και χρώματα θα βάψουν πορφυρά
του μέλλοντός σας τη θολή incognita terra.

Σιμά στην Τροία περιφέρομαι, ψοφίμι,
για να γεμίσει τις σελίδες του ο "Αγών".
Ηδονική τροφή χιλιάδων ναυαγών
που ξεπεράσανε τον Καίσαρα στη φήμη.

Στις επιστήμες το λαό μας οδηγούσα,
με συνεπή και στοχευμένη μετρική.
Τώρα το αίσθημα νικά η Ιατρική
και στο κρεβάτι ναρκωμένη σβήνει η Μούσα.

Μα πώς αντέχεται αυτή η αιμομιξία
από έναν κόσμο μετρημένης ηθικής;
Ληγμένο χάπι μου, φοβάμαι δεν αρκείς
για να τρενάρεις κι άλλο την ωορρηξία.

Θα βγουν στα φώτα της σκηνής μου μαζεμένα
όλα τα μπάσταρδα κι αγέννητα παιδιά
και -μ' ομοιόμορφη και έναστρη ποδιά-
θα παρασύρουνε στη λήθη τους κι εμένα.

Για μια μορφή από το χώρο του μπουρλέσκου
θαρρώ πως δόξα πια δεν έμεινε καμιά
και στην πλατεία στέκει μόνο η ερημιά
για να προσμένει την κυρά των Τσαουσέσκου.

Σαν την τουρμπίνα που κινεί τ' αεροπλάνο
αγέρας όρμηξε κι αφήνει πίσω οστά.
Στήστε μας μόνο πια ζητάω αντικρυστά:
τα δυο του μάτια να κοιτάζω πριν πεθάνω…

23/7/13

Και σ' άλλα μέρη που δεν πάτησε ο καιρός...

 
















Τρίλιζα (απόσπασμα από το ομώνυμο βιβλίο)


Σοφία Κολοτούρου

Ματωμένος Γάμος την Αραβική Άνοιξη


Η Κέιτ προχωράει και βήμα-βήμα
το νυφικό το διαπερνά μια σφαίρα.
Κραυγές μες στης ερήμου τον αέρα,
στο Μπάκιγχαμ λαοθάλασσα σαν κύμα.

Ο Ουίλιαμ με την κόκκινη στολή του
μοιάζει να χαιρετά την Αποικία.
Το αίμα κατακλύζει τη Συρία
κι έρποντας φτάνει πίσω στην Αυλή του.

Ο Χάρι είχε ντυθεί Ναζί για πλάκα,
για να γελάσει σ' ένα καρναβάλι.
Και τώρα στη Λιβύη με κάποιον πάλι
Βεδουίνο θα γελούν, φτωχό και βλάκα.

Ο Κάρολος μαζί με την Καμίλα,
αγέρωχοι στην άμαξα περνάνε.
Στρατιώτες λαβωμένους κουβαλάνε,
καμήλες της ερήμου, χίλια μίλια.

Η Ελισσάβετ στέκεται για χρόνια.
Στην Αίγυπτο αντιδρούν οι εξεγερμένοι
κι από την Τυνησία στην Υεμένη,
άνοιξη αραβική μέσα στα χιόνια.

Η Κέιτ πλησιάζει στο Αβαείο
κι όλο ματώνει τ' άσπρο νυφικό της.
Οι άμαξες, τα καπέλα, το ιππικό της
γεμίσανε από έρημο και κρύο.

Ο Ουίλιαμ τη φιλάει μες το μπαλκόνι
κι ο κόσμος παραλήρημα, τι πλήθος!
Εγγύς Ανατολή, πληγή στο στήθος.
Βόρεια Αφρική, σαν ντόμινο που απλώνει.

1/5/2011

*** 


Ααρών Μνησιβιάδης

Νέκυια

                              στην Σοφία Κολοτούρου 
 

Νεκροί, της μέλλουσας ζωής εγγύησι,
και άγιοι πατέρων ανδριάντες,
εγείρω απ' τους τάφους σας την ποίησι,
σωρεύω τα συντρίμμια σε μπαλάντες
και μένω νοσταλγός στα παρασκήνια
εντεύθεν μιας αόρατης αυλαίας
ντυμένος την πιο μάταιη προσήνεια
ή άλλοτε δειλός υποβολέας

των όρων που κρυφά συνωμολόγησα
υπείκοντας σ' απρόοπτες συνθήκες
(σ' εκείνες που με δόλο υπολόγισα)--
ο κόσμος σαραβάλιασε, νταλίκες
θα έρθουν το πρωί να τον φορτώσουνε,
ο κόσμος που ανήκα και ανήκες
πριν άλλον με εγκύκλιο εκδώσουνε
και στείλουνε τον πρώτο στις αντίκες

ή για φωτιά σε κάποια υψικάμινο,
ο χρόνος που διανύθηκε ευθυγράμμως
να καίγεται εξάμηνο-εξάμηνο
να χωριστούν το μέταλλο κι άμμος,
να χωριστούν σαν όλα τα αχώριστα,
τα όσα ενωθήκαν ισοβίως
κι ο βίος τους διήρκεσε αόριστα
κοινότατος, αλλά κοινός σπανίως.

Νεκροί, της μέλλουσας ζωής αντίκλητοι,
και άγιοι πατέρων ανδριάντες,
συμβούλια πρεσβύτερων και σύγκλητοι,
σοφοί, πεφωτισμένοι, ιεροφάντες,
γυαλίζω θυρεούς, κρεμώ οικόσημα,
τα μπάζα σας στολίζω με γιρλάντες
αν είχα στον καιρό σας τέτοιο νόσημα
θα μ' έκανε βιβλίο ο Θερβάντες.

8/3/2012

*** 


Θάνος Γιαννούδης

Μπαλάντα της Οδού Θερμοπυλών

                                               Στη Μ. Λ. 


Στα ακρογιάλια τα απόμερα της Ίμβρου
και σ' άλλα μέρη που δεν πάτησε ο καιρός
τα σάουντρακ τρεις φορές ακούς της Καραίνδρου,
κι ας είναι ο κόσμος μας τριγύρω σου λερός.
Ο δρόμος πάντοτε καμμένος και ξερός,
στα σχέδιά σου αντιξόρκια να υφαίνει.
Μα εσύ γνωρίζει πως, αν κι είσαι καρπερός,
ο χρόνος πάντα στους σπουδαίους αντιβαίνει.

Και συνεχίζεις τον ατέρμονο αγώνα,
με τη σημαία σας πια να 'ναι κουρελού.
Την κουτσουλάει άτεγκτα μια χελιδόνα
κι όσοι την κράταγαν πια κράζουνε: "Salut!"
Μα η αλήθεια απ' το στόμα του τρελού
που αγκάθια αντί ροδοπετάλων τώρα ραίνει
σ' όσους κατάντησαν κομμάτια ενός φελλού:
"Ο χρόνος πάντα στους σπουδαίους αντιβαίνει!"

Ποιος να σ' το πει, ηλίθιε, φτωχέ μου Ελπήνωρ,
πως η ζωή τον άνθρωπο δεν προσπερνά;
-Κάποιες φορές κι εγώ να το ξεχάσω τείνω-
Ρώτα όποιον θέλεις: τα λαγκάδια, τα βουνά...
Ρώτα τον άνεμο που αχόρταγα πεινά
κι απ' τις μικρές ρωγμές στα σπίτια άγριος μπαίνει
για να τραβήξει τις ψυχές στα σκοτεινά.
-Ο χρόνος, πάντα, στους σπουδαίους αντιβαίνει...-

Πρίγκηψ, να μη ρωτάς ποιος δαίμων μ' απονιά
τραχιά πορεία προς το θάνατο λιαίνει,
με γελαστός να μουρμουράς σε μια γωνιά:
"Ο χρόνος πάντα στους σπουδαίους αντιβαίνει."

27/2/2012



Παρουσίαση του βιβλίου απόψε στο "Έναστρον"