Στους Χρόνους ξεροκόμματα σκληρά...

 















Emily Dickinson
 

Για κάθε μας στιγμή εκστατική
Πληρώνουμε μια οδύνη
Σε αναλογία τρεμάμενη, σφοδρή
Προς την έκσταση —

Για κάθε μια πολύτιμή μας ώρα
Στους Χρόνους ξεροκόμματα σκληρά —
Πεντάρες των ερίδων και της πίκρας —
Και Κάσες ξέχειλες με δάκρυα!

***


Ζυγιάζω κάθε Θλίψη που ανταμώνω
Με μάτια κοντινά, στοχαστικά — 
Να δω σαν τη Δική μου αν βαραίνει — 
Ή αν βαστάζεται πιο Εύκολα — 

Να μάθω αν για καιρό την υπομέναν — 
Ή τώρα μόλις μήπως ξεκινά — 
Το Χρόνο της Δικής μου δεν τον ξέρω — 
Τόσο κρατά η οδύνη από παλιά — 

Να μάθω αν η ζωή τούς δίνει πόνο —
Κι αν πρέπει Εκείνοι επίσης να μοχθούν — 
Κι αν είχαν — να διαλέξουν απ' τα δυο — 
Στο θάνατο — αν δεν θα 'ταν να δοθούν — 

Κάποιους θωρώ —καρτερικοί αφού γίναν — 
Και πάλι τέλος, να χαμογελούν — 
Μοιάζουν τότε όπως το Φως εκείνο
Που φέγγει με το Λάδι λιγοστό — 

Ρωτώ αν όταν σωρευτούν οι Χρόνοι — 
Χίλιοι και Βάλε — πάνω στο Κακό — 
Που τους χτύπησε Τότε — ο καιρός τούτος
Θα 'ναι γι' αυτούς άραγε Βάλσαμο — 

Ή θα 'ναι ακόμη το ίδιο πληγωμένοι
Τους Αιώνες σαν διαβαίνουν Σθεναροί — 
Μια πιο τρανή ατενίζοντας Οδύνη — 
Που στέκει στην Αγάπη Αντίθετη — 

Είναι πολλοί — μαθαίνω — οι Θλιμμένοι — 
Πλήθος υπάρχουν γι' αυτό Αίτια — 
Ένα απ' αυτά — ο Χάρος είν' — που φτάνει
Μεμιάς — και μόνο τη Ματιά σφαλνά — 

Είναι της Στέρησης η Θλίψη — και του Κρύου — 
Αυτή που την καλούν "Απόγνωση" — 
Ακόμη είν' η Εξορία απ' τους Οικείους — 
Αντίκρυ απ' την Οικεία Θαλπωρή — 

Και αν το είδος της δεν ξέρω να μαντέψω — 
Σωστά — και πάλι μια Παρηγοριά
Οξύτατη ωστόσο μού προσφέρει
Στο πέρασμα του κάθε Γολγοθά —

Να βλέπω — ο Σταυρός — ποια όψη παίρνει — 
Και πώς φοριέται τούτη πιο συχνά — 
Ακόμη με γοητεύει να υποθέτω
Πως Κάποια — με τη δική μου είν' όμοια —

***


Της Δυνατότητας κάτοικος είμαι — 
Πιο όμορφο απ' την Πρόζα Σπιτικό — 
Πιο πολλά είναι τα Παράθυρά του — 
Στις Πόρτες —όμοια είν' υπέρτερο — 

Με Δώματα καθώς αυτά των Κέδρων — 
Που στέκουν απ' το μάτι απόρθητα — 
Και για Οροφή παντοτινή του έχει
Τις Στέγες τις ψηλές στα Ουράνια — 

Τους πιο ωραίους έχει — Επισκέπτες — 
Η Ασχολία του — είναι Αυτό — 
Πλατιά ν' απλώνω τα στενά μου Χέρια
Για να μαζέψω τον Παράδεισο —
 
 

Μετάφραση: Άρτεμις Γρίβα

With just the door ajar...

Emily Dickinson - Voices & Visions από poetictouch

(Στο 42:48' του ντοκυμαντέρ, η υπέροχη απαγγελία του ποιήματος)

Emily Dickinson

640.

I cannot live with You – 

It would be Life – 

And Life is over there – 

Behind the Shelf

The Sexton keeps the Key to – 

Putting up

Our Life – His Porcelain – 

Like a Cup – 

Discarded of the Housewife – 

Quaint – or Broke – 

A newer Sevres pleases – 

Old Ones crack – 

I could not die – with You – 

For One must wait

To shut the Other's Gaze down – 

You – could not – 

And I – could I stand by

And see You – freeze – 

Without my Right of Frost – 

Death's privilege?

Nor could I rise – with You – 

Because Your Face

Would put out Jesus' – 

That New Grace

Glow plain – and foreign

On my homesick Eye – 

Except that You than He

Shone closer by – 

They'd judge Us – How – 

For You – served Heaven – You know,

Or sought to – 

I could not – 

Because You saturated Sight – 

And I had no more Eyes

For sordid excellence

As Paradise

And were You lost, I would be – 

Though My Name

Rang loudest

On the Heavenly fame – 

And were You – saved – 

And I – condemned to be

Where You were not – 

That self – were Hell to Me – 

So We must meet apart – 

You there – I – here – 

With just the Door ajar

That Oceans are – and Prayer – 

And that White Sustenance – 

Despair –