Δημήτρης Αρμάος
Με της καρδιάς ήσυχη αντάρα...
Να κοιμηθώ φευγάτη νιότη απόψε δε μ' αφήνει
Ο Πάνας ένα πρόσωπο των διαφημίσεων βάλνεται
Μέχρι δακρύων πάλι να γελάει και να καγχάζει τριβελίζοντας τη νύχτα
Αλλά προσκρούει σε απάθεια η συνείδηση του πάθους αγρυπνεί
Σαν όταν αναθρώσκει η θλίψη απρόκλητη και κάπως περισσότερο μ' αρέσει τότε
Το νιώθω που έχω γίνει τόσα χρόνια μαυροπούλι και λαλεί
Λίγο λαλεί τα ίδια λέγει όμως η φύση μου δεν είν' αυτή
Με πείθει απόλυτα ως προς τούτο η φαντασία μου
Που ηδύς σεβντάς την περισαίνει
Αστράφτουν τα κοχύλια όλης της θάλασσας απόψε
Έχουν ανέβει απάνω όλοι οι βυθοί
Και το φεγγάρι φέγγει δίχως με το φως να σβήνει αυτόν το μαύρο κόσμο
Πυργώνουν όμως τώρα οι λυρικές φωνές τα λυρικά αισθήματα
Κι ανταγωνίζονται σφοδρά την τάξη του πραγματικού
Που οι ευτελέστερές του αποτυπώσεις είν' ανώτερες αλίμονο
Κι από τα πιο εκτροχιασμένα ονείρατά μου
Στο μελαγχολικό αυτό φως ανθίζουν τα κατάλληλα άνθη
Και καταπολεμούν πάσα μονοτονία τις κραυγές
Σπεύσε Περίμενέ με Κάλυψέ με Θα 'ρθω
Έχω καιρό που ανησυχώ Μ' εσένανε στο νου πλανιέμαι
Θα κρατηθώ για τη συνάντηση Με μάγεψες Θα κρατηθώ
Μα τώρα να μ' αφήσεις για το βίωμα της απώλειας
Τον τυχοδιωκτισμό να υπάρχεις και να υπάρχεις μες στην πολιτεία
Σαν που το λέει και ο Ραστινιάκ μ' αυτή την πόλη και μ' εμένα κάτι τρέχει
Κάτι συμβαίνει ενγένει με τις πόλεις μας [...]
Μεγάλες μηχανές της φυσικής ή θείας τάξης μες στην πλάση πλέουν πιο πέρα
Δαιμόνιες και δαιμονικές στη σύλληψή τους και τη λειτουργία τους
Δίπλα τους εντελώς αναξιόπιστα αλλά για τη δική τους αναξιοπιστία δουλεύει κι η άλλη
Που προέκυψε από διαφοροποίηση στον έκτο μήνα
Οι μηχανές με το παράλογο τού προκαθορισμού τους με τρελαίνουν
Με αναστατώνουν με τον δαιδαλώδη τους σχεδιασμό που όλα τα διαλαμβάνει
Τον σχεδιασμό που δεν τολμά κανείς να παραβεί
Τι έγινε με τη διαφοροποίηση εργαλείο τυφλό του ενστίκτου και του συναισθήματος;
Πέταξε πέρα το υπέρβαρο του μη-προνοήσιμου
Στη μικροκλίμακα της φύσης όλα αυτά θα ήτανε τόσο αγνά και τόσο υπέροχα
Στην πόλη μου όμως έχουν γίνει μια τεράστια παρεξήγηση
Το αρσενικό στη διαπραγμάτευση μονίμως
Το θήλυ πάει με τ' αγαθά μερίδες αλωπέκων
Και μεταξύ τους επιλέγει ποια τινά alias no honey
Μέσα σ' αυτή την πόλη όπου με στένεψε συχνά το κρύο μονήρη
Και αχνοθυμάμαι κάποιες μέρες θαλπωρής
Όχι κανένα μύθο τέτοιες νύχτες δε χρειάζομαι κανένα παραμύθι
Κυρήγματα θέλω κι ανάστατες ψυχές δείξε μου πού 'ναι οι σπαθισμοί
Προπέτη Διόνυσο γυρεύω σειληνώδη μισαπόλλωνα
Sermones του ξεσηκωμού
Γύρω μου τώρα αντέχω μόνο συστρατιώτες
Πολεμιστές ανίκανους για χρήσιμα αντικείμενα για utilidades
Ιπτάμενους από το ατόφυο υλικό τους
Με το κρανίο βαρύ από κείνο το παγκόσμιο ρευστό
Που φέρνει δυστυχία στους επισκέπτες όποτε ο διακριτικός
Λύχνος ανάβει παραστάτης
Με της ανώφελης λαχτάρας τ' ώριμο παιδί
Με της καρδιάς ήσυχη αντάρα
